samotni rodzice

Bardzo Wam współczuję tych doświadczeń. Nie pozna do końca tych uczuć ten, kto tego nie przeżył. Trudny czas za Wami. Oby zgodne z Waszymi odczuciami i myślami było powiedzenie, że czas leczy rany. Niech leczy i Wasze. Dobrego Wam życzę.

Kochani my już z samodzielną jesteśmy po kawce. Bardzo miło było się spotkać i poznać osobiście :-) Trzymajcie się wszyscy bo coś tu smuteczkiem zawiało. tak bardzo chciało by się powiedzieć to minie będzie dobrze ale wiem że to nie pomoże i chyba raczej nie pocieszy. Nie ma skutecznej rady na zapomnienie i poukładanie wszystkiego od nowa.

noo jak wiem jak to miło z kimś forumowym wypić kawkę ;-) miłej niedzieli Wam życzę,u mnie zaczęła się nerwowo ,bo mały wymiotuje i dylałam do apteki,brrrr

Witam w ten piękny,zimowy dzień:D Weekend minął nam miło i sympatycznie:)A dziś sypie sypie i sypie. Zafoliowałam i opancerzyłam małego i na spacer;) Ale za dwa miesiące o tej porze będzie wioooosna:)

u nas dzisiaj znów pustka i rozpacz..

Ale jutro będzie lepiej:)A jak nie jutro to pojutrze:)

Konzar - to czas żałoby, pozwól sobie na takie odczuwanie. Wierzę, że boli okrutnie, wierzę, że trudno się z tymi uczuciami, emocjami, żalem odnaleźć, ale mózgu sobie nie przeszczepisz, by o tym nie myśleć. Współczuję Ci z całego serca. Jak Ci się wiedzie w pracy? A ma Ci ktoś z rodziny pomóc w domowych obowiązkach czy ogarniasz wszystko sam bądź to z córką?

coś się forumowo przechrzciłam, jeszcze niebawem wpiszę się jako- klamerka Pozdrawiam Was.

Tego juz nigdy nie bedziemy mieli za sobą, to trauma juz nacałe zycie...., oszalec mozna, u nas zaczęły sie ferie synek chce jechac na narty bo rok temu był z tatą, ale ja chyba nie znajde na tyle siły zeby sie zebrac, jednak chyba bede musiała sie zmusic dla niego i wyskoczyc na pare dni do Zakopanego. Pozdeawiam Was serdecznie

Karmela obecnie nie pracuje a w domu staram się robić wszystko sam. Jest ciężko, nie zawsze wszystko nam wychodzi ale próbujemy..

Konzar, jak tylko znajdziesz siły, to powoli przymierz się do pracy, pozwoli zająć myśli i oderwie je na jakiś czas od tego co teraz ciągle dręczy i stale siedzi w głowie. BetiiW - Wam narty też dobrze zrobią. Zbieraj się Dziewczyno na ferie. Ja 2 tyg. temu tam byłam, ale na nartach zabawiłam krótko, raptem jedno przedpołudnie.

Witam wszystkich serdecznie jestem mamą dwójki chłopaczków i wdową od prawie roku. Konzar i Betiiw- masz rację Betiiw chyba najtrudniejszy czas zaczął się po około pół roku a to dlatego , ze zaczęła dochodzić do mnie informacja, że mąż już nie wróci, że coś się skończyło i nie mam na to wpływu :( trwało to jakieś 3 miesiące . Leżałam ,, na dechach" a ból był nieznośny i kompletny brak nadziei i perspektyw,, jak ja teraz mam żyć dalej, to przecież nie możliwie ?) ale właśnie po tym najcięższym okresie przyszło też uwolnienie i coś zaczęło puszczać. teraz mija już prawie rok i wiem, że to czas olbrzymich zmian i totalnej huśtawki nastrojów . Chyba dlatego mówi sie , że żałoba trwa co najmniej rok, czas musi zatoczyć pełne koło. Nie wiem co jeszcze przede mną ale teraz widzę wyrażną zmianę i zaczynam patrzeć w przyszłość , rzadziej wracam do przeszłości. Wszystko też powierzam Bogu, i wiem, że mnie prowadzi i że czas męczarni się skończy a zacznie czas radości. wbrew pozorom, widzę , ze dzieci lepiej przyjmują śmierć rodzica niż dorosły który traci ukochaną połowę, kocham moje dzieci i czasem płaczemy razem, muszą wiedzieć że to co się stało to był straszny cios i strata, muszą przejść żałobę by mogła nadejść później radość i spokój. Ściskam Was mocno i wierze, że wyjdziemy z tego zwycięsko a szczęście jest jeszcze przed nami :)

Konzar chce Ci tylko napisać , że to co czujesz jest normalne i zdrowe, pozwól wypłynąć rozpaczy, bo strata żony to straszna tragedia dla całej rodziny i trzeba to przepłakać, trzeba poczuć gniew i złość , że właśnie was to spotkało, daj wypłynąć wszystkim uczuciom to szybciej odejdą. Ja na siłę się trzymałam, szybko wróciłam do pracy i z perspektywy czasu widzę, że to nie była dobra droga, chyba znacznie szybciej poczułabym ulgę nie powstrzymując fali rozpaczy. Słuchaj swojego serca i daj się mu wypłakać a szybciej zagoją się rany :) Trzymam za Ciebie kciuki

Hanuśka dobrze mówi, też moja żona zginęła i dokładnie wszystkie jej słowa potwierdzam. Konzar, Betii jest Wam strasznie ciężko, my to rozumiemy i dlatego staramy się Was wspierać! Wszystko to co piszemy do Was to nie jest oparte na jakiś książkach czy filmach a na naszym życiu - ktoś pomógł kiedyś nam i teraz my chcemy to zrobić dla Was :) Musimy wszyscy pamiętać że nasze życie zależy od nas, od tego jakie decyzje podejmujemy. Również teraz śmiem twierdzić ze robiłem głupote, po co zamykać się w sobie i cierpieć skoro możemy sobie pomóc? Wypłać się i wygadać... Ludzie, nie możecie się poddać bo Wy macie duże dzieci, One są świadome - moje nie było a sam wiem jakie glupoty popełniałem! Głowa do gory! Jest ciężko ale z czasem będziecie tak szczęśliwi jak teraz ja! :)

Popieram w 100% słowa 1-2-3 Ktosia. Wiem,ze to trudne,ale czasu nie cofniemy...Nie ma takiej rzeczy, którą moglibyśmy zrobić żeby tak było. A to jak będzie wyglądało nasze życie w dużej mierze zależy od nas. Jeśli się załamiemy i zamkniemy w sobie na długie lata kiedyś obudzimy się z tzw. ręką w nocniku,że zmarnowaliśmy czas, który można było inaczej wykorzystać. Dajcie sobie czas na płacz i smutek,ale tez patrzcie z nadzieją w przyszłość. Walczcie!Na początku jest to walka z wiatrakami,ale potem będzie już tylko lepiej.Wiem,ze trudno w to uwierzyć,ale po tym wszystkim da się normalnie żyć, uśmiechać. Uwierzcie w to. Macie tutaj żywe przykłady,ze tak jest:)Piszcie śmiało co Wam na sercach leży. Pomożemy:)

baaaaaa nawet zrobimy to bezinteresownie! :D No chyba że macie jakiś dobry obiad... :D :D :D Mnie dziś czeka ciężka wizyta z dzieckiem u ortopedy ale już prawie weekend.. :D

Weeeź Ty się opanuj z tym obiadem!!!:D:D Jak tak można?:D:D Ps. Ja ma dziś pierogi ruskie:P

Witam w ten niemalże wiosenny dzień:D Życie mi normalnie powraca gdy czuje temperaturę na plusie. Do tego dziś jest dzień przytulania więc przytulajmy się wirtualnie i nie tylko:D Rady Eweline i Ktosia są bardzo cenne, tylko oni wiedzą na własnym przykładzie, że życie może jeszcze być piękne !!! Nieskromnie przyznam, że przyczyniłam się tak tyci tyci do tego w jakim oboje są teraz miejscu:D Nie było to łatwe ojjj nie było, ale warto i teraz cieszę się szczęściem tych dwojga;) To co, przytulamy?????????? Jasne że przytulamy i pomagamy!!!!!!

ja mam łazanki z kapustą i pieczarkami,mogę poczęstować PRZYTULAMY!

hej - to może i ja się tutaj przykleję :)) zaczerniłam się i wreszcie oficjalnie mogę się przywitać :))

hej mogę się przykleić do Was ?? :)) zaczerniłam się i wreszcie oficjalnie witam się :)) Przygarniecie ???

hej mogę się przykleić do Was ?? :)) zaczerniłam się i wreszcie oficjalnie witam się :)) Przygarniecie ???

hej mogę się przykleić do Was ?? :)) zaczerniłam się i wreszcie oficjalnie witam się :)) Przygarniecie ???

Hej , mogę się do Was przytulić ??? Zaczerniłam się i terz oficjalnie się Witam :))

oj sorki - poszło hurtem :))

Mika jak fajnie ,że się zaczerniłaś,pisałam z Tobą rano,oczywiście dołącz do nas,witamy serdecznie.

:) Witam gorąco i o wsparcie czasami będę się prosić bo kurcze psychika siada , brrr choć muszę przyznać, że rzadko ię poddaję no i jakieś małe cudeńka ciągle się zdarzają :))) Dziś na przykład martwiłam się z rana co dam dzieciom na kolację a tu proszę, wymyśliłam i ...do poniedziałku nie zginę :))) tak się cieszę...

widzisz-małe a cieszy,tak trzeba robić - z drobiazgów sie śmiać ;-) mnie tu ludziki baardzo pomogły,2 razy dane było mi się z niektórymi spotkać i wynikły z tego przyjaźnie,jeśli tylko będziesz potrzebowała pisz-potem przechodziliśmy na maile ,gg i tak przegadaliśmy tu wiele godzin-POMOGŁO :-)

a jak duże masz dzieci? moje mają w tym roku 17 i 11

sorki , pomagałam dziewczynie z innego topiku:) Moje dzieci to 14 i 15 lalt ( prawie :) ) Kurcze, najgorsze w tym wszystkim , że nie mam ani jednej znajomej , przyjaciółki, rodziny, mamy:( albo się wykruszyli po rozwodzie albo ...w większości sama się odseparowałam :) W pewnym okresie nie byli mi potrzebni , miałam stany lękowe itd Rozumiem ich , jak to mówią ...poznajesz w biedzie "etc Zostałam jak ta carte blanche :) tylko z naszarpniętymi bokami - no i ta cholerna praca , ech szkoda mówić. W zeszłym roku wreszcie, po 2 latach znalazłam fajną pracę w tym co lubię i kocham ale ....moja mama potrzebowała opieki i nie myśląc długo zrezygnowałam aby być przy niej w ostatnich chwilach. Okazało się że nie długo dane mi było być przy niej pomocą bo zmarła po miesiącu a ja zostałam znów w czarnej dziurze :((