Dlaczego ludzie smieja sie z chorych na nerwice..to choroba jak kazda inna

Byłam swiadkiem, jak znajomy mojego męza sie smiał sie i drwił z choroby swojego własnego brata.Powiedział.Moj brat zaczał sie pocic i myslał, ze miał zawał, zabrało go pogotowie i niewiadomo o co chodziło. Ja jestem sama chora na nerwice i wiem, ze to objaw typowy dla nerwicy wegetatywnej badz lękowej.No, a jego brat, powiedział z ironia"ja nie wiem co ta młodziez teraz jakas taka"...Bardzo sie wkurzyłam, gdyz bardzo duzo osob cierpii na nerwice i nie jest to powod do drwin.Mam ochote mu nastepnym razem cos odszczeknac jak bedzie sie nasmiewał z brata.On sie uwaza za wszystkowiedzacego madrale.Lubi nabijac sie z innych ludzi, a u siebie nie widzi wad.Ciezki typ człowieka.Ludzie nie smieja sie z ludzi chorych na nie wiem zapalenie płuc czy inne choroby to czemu smiesza ich ludzie chorzy na nerwice.Dlaczego w ludziach tak mało człowieczenstwa, zrozumienia, dla problemow innych.Nerwica to skompliwkowana choroba, nerwow, duszy i ciała.No i ludziom brak podstawowej wiedzy o takich chorobach psychosoamtycznych. Co powiedzieci osobie ktora smieje, sie z kogos kto cierpi na nerwice???no co??

Ja cie rozumiem. Mam podobny problem bo ludzie sie smieją z mojego cichego głosu bo jestem po operacji ;/ niestety chamscy ludzie są na tym swiecie ;/

Wiesz, to zależy, kto by to był. Jeśli ktoś z rodziny lub dobry znajomy, to wytłumaczyłabym na czym ta choroba polega. Obcymi bym się nie przejmowała. Sama choruję na nerwicę lękowa od lat, ale nie spotykam się raczej z drwinami, lecz ze współczuciem, chęcią zrozumienia, pomocy... Niestety nie każdy potrafi się zachować...

to nie jest ani nikt z rodziny, ani przyjaciej, po prostu znajomy i to bardziej mojego męza niz moj, kolega ze studiow, z ktorym pracuje, ale tez nie jest jakims jego przyjacielem No, ale miałam ochote kurde mu cos odszczeknac, ale zabrakło mi odwagi, bo wydało by sie ze ja tez mam nerwice.No, a jak on taki niewyrozumiały, to miałby powod , zeby sie z emnie nabijac.

Trudna sytuacja... Ja przestałam się tego wstydzić przed ludźmi, chyba wszyscy moim znajomi (tacy bliżsi) wiedzą. Przynajmniej nie muszę się z tym kryć.

Ale rozumiem ludzi, którzy się tego wstydzą, wiem, że trudno się przełamać... Życzę spokoju i wytrwałości w walce z tym dziadostwem.