Żeby nasze dzieci kiedyś doceniły te nasze starania i zmartwienia o nie :)

Teraz wszystkie tu siedzimy, jedne się jeszcze starają o dzieciątko, problemy, płacz, smutek...inne już po porodzie, opisują te niezaciekawe przeżycia, jeszcze inne kobietki, mamy już nieco starszych maluchów borykaja się z różniastymi problemami....a to wszystko tylko i wyłącznie dla naszych pociech....a później wyrośnie taki pyskujący 10 czy 15-sto latek i powie, że mama jest głupia :P :o Oby te nasze dzieci kiedyś umaiły jakoś doceniać ten trud macierzyństwa..heh :)

Mysle,ze ten bunt nastolatka trwa pare lat (tak bylo u mnie),a potem w wieku 20stu paru lat,kiedy juz pracuje i zyje na swoim docenia od nowa...Jakos przemecze sie te pare lat..choc mam nadzieje,ze zawsze bede miec dobry kontakt z dzieckiem. W sumie ja jakos strasznie sie nie buntowalam i z mama zawsze mialam dobry kontakt,a teraz to juz w ogole odkad sama mam malenstwo

tylko, jak w tym swoim buncie spieprzy sobie zycie, to jest dopiero problem

To dużo zależy od wychowania . Ja np. w wieku lat 13 zaczęłam się buntować . Ale nigdy nie mówiłam do rodziców,że są tacy czy inni . Byłam bardziej buntowniczką "szkolną " nie chciałam się uczyć,trochę wagarowałam . Duży wpływ niestety mieli na mnie znajomi . Ale jak poszłam do liceum zmieniłam się poznałam chłopaka,który teraz jest moim mężem :),skończyłam szkołę,wzięłam ślub,zaszłam w ciążę .Takze nie sądzę,ze przej moj bunt spieprzyłam sobie życie ..