KIEDY WASZE DZIECI ZACZĘŁY CHODZIĆ?

My tez nie uzywalismy chodzika(tak zakazanego przez lekarzy),ale wszedzie słyszalam,ze jezdzik-pchacz jest wskazany.Taaa...jasne, u mojej corki wyrobił sie w ten spsob nawyk w postaci pochylonej sylwetki do przodu i wciąz wyciagnietcyh raczek.Musielismy korzystac z rehabilitacji.Juz na 1 wizycie kazano nam wyrzucic pchacza do smieci:-O Mała sporadycznie chodziła z tym pchaczem-mimo to narobił trochę złego:((

Moja córcia się "puściła" mebli dzień po pierwszych urodzinach, teraz ma prawie 20 miesięcy i lata jak szalona. Byłam u Cioci na wakacjach i ona ma sąsiadkę która ma córeczkę która skończyła rok w marcu, i ta dziewczynka jak byłam tam w czerwcu to tylko za rączkę chodziła i też mało stabilnie. Byłam tam znowu teraz w sierpniu i mała chodzi pięknie sama. Natomiast synek mojej koleżanki miał 11 miesięcy jak super sam chodził. Tak więc nie stresuj się, każde dzieco indywidualnie się rozwija.

Mój synek ma 15m-cy i dwa tygodnie temu zaczął sam chodzić. Nie używał chodzika, po prostu raczkował, potem zaczął kucać jak żabka ,aż w końcu wstał. Oczywiście teść stwierdził, że mały na pewno jest upośledzony bo rok, aon jeszcze nie chodzi...

Moja Julcia zaczęła pierwsze samodzielne kroki np od stołu do kanapy jak miała 9 miesięcy, po 2 tygodniach zaczęła sama chodzić, a po kolejnych 2 tygodniach już biegała. Teraz ma prawie rok i czasem nie idzie jej dogonić. Każde dziecko jest inne, widocznie Jula jest odważniejsza. Pewnego dnia sama się puściła kanapy i poszła. Czasem dziecko wystarczy że się raz przewróci i znowu koniec z chodzeniem. Trzeba spojrzeć oczami malucha, dla niego to wyzwanie. Nie ma co za każdym razem lecieć z rękami do dziecka bo widocznie wtedy myśli że bez ręki mamy nie ma chodzenia. U mnie znowu córka za rękę nie pójdzie może właśnie dlatego że dałam jej swobodę do samodzielnego chodzenia. Jak pokazywałam babci jak chodzi to wtedy kazałam jej przyjść do mnie i chwytałem ją, rzucałam jak samolocik i tak za każdym razem. Pozytywne nastawienie do tego dało jej widocznie więcej odwagi. Jak się przewróciła to nie leciałam z krzykiem ojej ojej żeby się nie wystraszyła tylko zmotywowałam ją żeby nie bała się upaść ale wstała i starała się iść dalej. Dziecko chowane na strachu będzie częściej bało się "ryzykować". Oczywiście są pewne granice bo nie pozwalam na wchodzenie na okno. Nauka + samodzielność+ obserwacja dziecka (by było bezpieczne) i jest sukces

Czasem jednak dziecko nie jest gotowe i puki nie jest to związane z chorobą która może uniemożliwiać chodzenie to może lepiej poczekać aż dziecko nabierze odwagi. 

Pozdrawiam

Mama J i P