Dziwny problem...

Witam. Od kilku lat zajmuję się pisaniem. Do tej pory pisałam głównie do szuflady, od czasu do czasu konsultując się w sprawie tekstów z osobami, które się na tym znają. Dzięki temu udało mi się dostać do redakcji jednej z miejscowych gazet. Nie musiałam długo czekać na następne sukcesy. Ostatnio wygrałam konkurs literacki. Bardzo się z tego cieszę, gdyż do tej pory niezbyt wierzyłam w swoje możliwości, a tymczasem nagle taka miła niespodzianka. Wszystko byłoby okey, gdyby nie to, że w związku z sukcesem przyszły propozycje spotkań w pobliskich domach kultury. Oczywiście to miłe z ich strony, ale zarazem obawiam się, czy sobie poradzę. Jestem bardzo nieśmiałą osobą, łatwo się stresuję, nie lubię być w centrum uwagi. Każde wystąpienie publiczne to dla mnie koszmar. Źle się czuję, kiedy ludzie na mnie patrzą, tym bardziej, że mam za sobą trudne przejścia (ostra depresja, zawalone studia, problemy w domu) i stąd też nie chcę się rzucać w oczy. Szczerze powiedziawszy, wolałabym pozostać taką szarą eminencją i poczekać z takimi wystąpienia do czasu, kiedy będę naprawdę dobra w tym, co robię. Tylko problem w tym, że głupio mi tak odmawiać. Pracownicy domu kultury są moimi dobrymi znajomymi, okazali mi wiele wsparcia, no i nie chciałabym, żeby się na mnie obrazili. Co robić ? Wiem, że to nieco dziwny problem, ale zupełnie nie wiem, jak sobie z nim poradzić.

wystąpieniami' - sorki, literówki to zuo :P

Wytłumacz im spokojnie, że póki co nie czujesz się na siłach, żeby uczestniczyć w takich spotkaniach. Poza tym podziękuj za zaproszenie i zapewnij, że to doceniasz :)

Jakie błędy masz na myśli ?

Wiesz, może i bym chciała podjąć się tego wyzwania, ale cały czas mam wrażenie, że jeszcze na to za wcześnie. Nie czuję się gotowa psychicznie. Powoli wychodzę z depresji i potrzebuję spokoju, żeby ułożyć sobie na nowo życie.

skoro zdecydowalas sie upublicznic swoje teksty to wez teraz za to odpowiedzialność dowiedz sie dokladnie jak ma wygladac spotkanie, przestudiuj jego plan i sie przygotuj

Fakt faktem, trochę w moim życiu się wydarzyło, ale czy to powód, że nie mogę żyć normalnie?

Powoli wychodzę z depresji i potrzebuję spokoju, żeby ułożyć sobie na nowo życie a i w zwiazku z tym zglosilas teksty na konkurs, szukalas pracy w gazecie... kwintesencja spokoju zdecyduj sie moze najpierw czego chcesz

Fakt faktem, trochę w moim życiu się wydarzyło, ale czy to powód, że nie mogę żyć normalnie?" pytasz jakbys byla zespolem roxette w jednej osobie mozesz zyc jak chcesz tylko mysl zanim zaczniesz dzialac

przełamać się nadszedł czas

Samhain89 - rób tak jak czujesz i nie słuchaj osób postronnych :) czizas - ona w tej gazecie nie musi być reporterem, więc nie wiem, jaki to ma związek z brakiem spokoju? od kiedy pisanie wymaga przebojowości? :D

No dobra, gdzieś tam liczyłam się z tym, że mogę zostać zauważona, ale też nie do końca wierzyłam w to, że mi się uda. Pracę w gazecie z kolei traktowałam jako odskocznię od problemów. Chciałam zająć czymś innym myśli, pokonać słabości, spróbować się sprawdzić pod okiem profesjonalistów w tym, co jest mi najbliższe.

W gazecie zajmuję się działem kulturalnym. Piszę recenzje płyt, filmów, książek, relacje z imprez odbywających się w naszym mieście.

od kiedy pisanie wymaga przebojowości" jezeli uwazasz ze praca w redakcji nie wymaga przebojowosci to radze skonczyc z czytaniem harlequinow samhain powaznie szukasz spokoju ? :) chyba jednak nie skoro sie zdecydowalas na taki krok. idz za ciosem i zobaczysz co CI zycie przyniesie a spotkanie w domu kultury to jeszcze nie jest gala rozdania telekamer wiec nie przesadzaj :)

spełniło Ci się to o czym ja marze skrycie:). wykorzystaj zaproszenia, spróbuj się przełamać. przecież nie mozna się całe życie ukrywać pod pozorem niesmiałości. skoro upubliczniłaś te teksty to już i tak było pewne otwarcie się na ludzi. więc idz tą drogą...