przeczucie

Jest 02.02.2011. godz. 03:27. Obudziłam się pół godziny temu, przerażona. Z okropnym uczuciem, że naprawdę mogę być w ciąży... Czy to naprawde mozliwe? Czy napewno przybrałam na wadze i spuchłam tylko dlatego ze sesja i stres sprawiły ze czesto szukałam czegoś do jedzenia ? Leżałam, dotykałam się po brzuchu próbując wyczuć jakiekolwiek zgrubienie, jakąs twardość... ale nic. Ale ten okropny strach mnie nie opuszcza. Czy to możliwe?!?!? Jestem przerażona! Te obawy zwykle były bezpodstawne ale czuje ze tym razem jest inaczej. Naprawdę inaczej. Umieram ze strachu. Tak bardzo chcę z kimś pogadać. Ale oprócz tego że jest środek nocy i nie chce nikogo budzić to wiem że to i tak by nie pomogło. Jestem zbyt przerażona żeby iść do ginekologa. Pomijająć fakt że nie mam za bardzo kiedy... Zawsze w takich chwilach modliłąm sie i błagałm o przebaczenie za grzech, prosilam zeby tylko to sie nie zdarzyło... Tak wiem doskonale ze to nie jest zaden rodzaj kary. Ale ja jestem za bardzo niedojrzała psychicznie, absolutnie niegotowa. Przeraza mnie całkowicie taka perspektywa.... Nie wiem co robić. Jestem totalnie spanikowana. Jeszcze nigdy nie przybrałąm na wadze w tak krótkim czasie, nie czułąm że jestem aż tak spuchnięta. Zawsze po dwóch dniach względnie małego jedzenia w celu oczyszczenia organizmu czułam sie czysta, lekka. A teraz jakby cos zalegało w moim wnętrzu, oprócz ogromnego stresu i strachu. Czy to możliwe zeby to naprawde się stało trochę ponad dwa miesiace temu??? Jak... Wśród tych nielicznych razy kiedy oboje już nie wytrzymywaliśmy z miłosci, chęci bliskości i zwykłęgo ludzkiego, miłosnego pożądania... mogło dojśc do... poczęcia? Przy zabezpieczeniu , ostrozności... Tak trudno mi w to uwierzyć, boję się w to wierzyć! To przeczucie i paniczny strach jest nie do wytrzymania! Okres także miałam juz dwa razy, regularnie ale może był słabszy... krótszy. Umieram... Bedę ogromnie wdzięczna za jakąs rade, pocieszenie... cokolwiek ;/ Nie radze juz sobie.