Co myślicie o kimś takim?

Ma 22 lata. Na co dzień zajmuje się głównie studiami. Resztę czasu spędza w samotności, pochłaniając kolejne filmy, książki, wiersze, w weekendy lądując w filharmonii, kinie lub w galerii sztuki. Kocha muzykę, klimatyczne zakątki, nocne wędrówki po zakurzonych uliczkach, zdarza się jej tworzyć. Nie lubi imprez, głośnych ludzi, razi ją współczesny świat. Woli przeszłość, to, co odeszło. Jest dziwnie cicha, introwertyczna, ciągle żyje w świecie wyobraźni i niejednokrotnie przyłapuje się na tym, że nie wie co się dzieje wokół niej. Ludzie w większości ją onieśmielają. Boi się przy nich odzywać, niemal zawsze wychodzi na słup soli. Odzywa się tylko na zajęciach, nie potrafi natomiast przystosować się do otaczającego środowiska studenckiego. Wstydzi się, nie potrafi wyluzować. Przemyka pod ścianami niemal niewidzialna. Szczęśliwa czuje się w zasadzie tylko na wieczornych spacerach lub jadąc pociągiem, ze słuchawkami w uszach i kapturem na głowie, bo codzienność ją przytłacza, nie widzi w niej miejsca dla siebie...

Dziewczyna moich marzeń. :D

No nie wiem, taka dziwna jakaś jestem. Chorobliwie nieśmiała, małomówna, więcej pochłania mnie wewnętrzny świat niż to co się dzieje wokół, źle się czuję w tłumie, każda wizyta w pracy czy na uczelni to dla mnie nie lada wyzwanie.

Przestań się przejmować, że nie pasujesz, bo nie musisz.

Rodzice narzekają ciągle, że nie uczestniczę w życiu studenckim, że siedzę po nocach i rozmyślam, że nie zwracam uwagi na to, co ważne. Nie zintegrowałam się na studiach, więc od razu jestem beznadziejna, nienormalna itp. Wiem, żyję trochę nierealnie, ciągle bym tylko bujała w obłokach, ale naprawdę źle się czuję w szarej rzeczywistości. Tam ciągle uchodzę za nieudacznika, dziwaka, nie wierzę, że ktoś może mieć inne zdanie na mój temat.

Wiem, że nie powinnam się tym tak przejmować, ale rodzice non stop się mnie czepiają. Przykro mi. Staram się jak mogę, studiuję, całe wakacje pracowałam, choć prawda jest taka, że wszędzie na gołe oko widać było moje problemy interpersonalne i czasem miałam wrażenie, że ludzie się z tego śmieją, tak jakby nie rozumieli, że są osoby nieśmiałe, które potrzebują czasu, żeby się otworzyć.

Cóż mogę więcej powiedzieć? Musisz być po prostu silna i żyć tak, jak potrafisz najlepiej. W życiu tak bywa, że jest ciężko. Nie poddawaj się.

No i co powiedzcie, co mam z tym wszystko począć? O ile wieczorami jestem w swoim żywiole, snując się po ukochanych zakamarkach, to kiedy nadchodzi dzień, w którym muszę iść na uczelnię, gwałtownie spada moje poczucie wartości, wpadam w straszną apatię.

Studia nie trwają wiecznie. ;)

Dzięki za słowa otuchy. Staram się nie poddawać, być sobą, ale są takie chwile, kiedy zastanawiam się, czy dla takich wrażliwych marzycieli jest w ogóle miejsce na tym świecie? Bo chociaż raczej stronię od ludzi, to nadchodzą chwile, kiedy najzwyczajniej w świecie chciałabym mieć kogoś z kim mogłabym pogadać, powłóczyć się. Tymczasem widzę, że nie ma z kim. Moi przyjaciele wyjechali na studia do innych miast, rodzice ciągle tylko mają pretensje, że nie jestem taka jakby tego chcieli, kochana prababcia umarła. Mam dość.

No tak, ale jestem dopiero na drugim roku, do ich skończenia jeszcze nieco brakuje...Kierunek akurat mi się podoba, dobrze mi idzie, lecz problemy w kontaktach międzyludzkich sprawiają, że nie do końca mogę się nacieszyć studiami.

sam taki jestem! I żyję!

ja mam identycznie i doszedłem do wniosku, że to ma swoje plusy! Człowiek wyalienowany z wiekiem będzie jakby ''odporniejszy'' na niektóre życiowe zawieruchy, bo w końcu żył samotnie i musiał się wielu rzeczy nauczyć na własnej skórze! To po jakimś czasie powinno ci się odmienić (mnie się powoli odmienia). Tylko pamiętaj, że coś w charakterze już z tego zostanie.

Miło wiedzieć, że jest nas więcej. Cóż, zależy w jakich kategoriach przegraniec...Fakt, nie jestem zbyt wyszczekana, ale przecież studiuję, był czas, kiedy pracowałam sporo.

Co ty gadasz za bzdety!

Bycie "przegrańcem" jest całkiem fajne. :D

Oczywiście, że taki samotniczy tryb życia ma swoje uroki, człowiek łatwiej wychwytuje pewne rzeczy, jest wrażliwszy na działanie piękna, wyobraźni, ceni sobie nastrój chwili itp., ale chyba nawet najwięksi samotnicy mają chwile, kiedy chcieliby się podzielić z kimś tym swoim światkiem. Żałuję, że znam tak mało osób, którzy mieliby podobne zdanie.

Ty jesteś typem człowieka - przegrańca, ty bezuczuciowa, zboczona, pustogłowa istoto!

Zignorujcie Monique888, to prowokator.

Ano pewnie :) Osobiście wolę takich "przegrańców", z tego, co zauważyłam, są bardziej ludzcy i prawdziwi. Teraz lansuje się typ ludzi zadowolonych z siebie, odnoszących sukcesy, przebojowych, człowiek tak naprawdę rzadko może im dorównać, więc po jakimś czasie rezygnuje na rzecz podobnych do siebie.

:)?

ktoś tu na silę chce zwrócić na siebie uwagę.Ja myślę że tacy samotnicy mają trochę ciężko w życiu.

Mam ciężko w życiu, ale nikt nie mówił, że będzie łatwo. :)

Nakrecasz sie.

Nie może być spod znaku raka, bo tylko spod znaku panny są samotnicy! Do Monique888 to... Zajmij się swoją łechtaczką i daj ludziom spokój!

Spod znaku Lwa ;) Tak, takim ludziom jest dość ciężko w życiu. Choć na ogół lubią swoją samotność, to gdy widzą, że odstają od reszty, czują się gorsi, wyobcowani. Ilekroć chcieliby zagadać, ale są zwykle nieśmiali do tego stopnia, że cierpią katusze, kiedy muszą nawiązać z kimś kontakt. Zresztą, tylko nielicznym udaje się do nich dotrzeć. Dla reszty świata zawsze będą dziwni, nudni, nieudani.

Moja przyjaciolka jest taka - moze za wyjatkiem nocnych spacerow ;) Poznalysmy sie na studiach, gdzie wlasnie najczesciej przesiadywala sama, z sluchawkami na uszach. Dziewczyna niesmiala, troche zamknieta w sobie. Swietnie sie dogadalysmy, bo ja tez zle sie czuje w zbiorowisku ludzkim, nie umiem byc dusza towarzystwa, raczej wole stac na uboczu i obserwowac innych. Mam wrazenie, ze ludzie mnie nie lubia, bo nie jestem otwarta, mam inne poczucie humoru, czesto sie zamyslam. Na szczescie nie jestem sama :P

myślę że u mnie może to mieć podłoże ż dzieciństwa-DDA.Lubię zamknąć się w domu i nigdzie nie wychodzić.Każdy wyjazd to zło konieczne.W pracy też robię swoje i wychodzę i nie lubię tych ludzi z którymi pracuję ,po 13 latach nijak nie jestem z nimi związana.Także kamień we mgle- nie jest z tobą jeszcze tak źle...

Też mam taką bliską kumpelę, tak samo niespokojny duch jak ja. Nieraz razem podróżowałyśmy, łaziłyśmy po nocy, mamy też podobne zainteresowania. Niestety, ona teraz wyjechała, a ja zostałam w mieście totalnie sama i trochę mi przykro :(

Hm, ja właśnie nie lubię siedzieć w domu. Ciągle bym tylko się włóczyła, jeździła, ciągnie mnie w świat kultury. Tyle że lubię iść tam, gdzie mam pewność, że nie natknę się na nikogo znajomego. Dość często zdarza mi się wyruszać pociągiem w różne miejsca. Mam w sobie ogromne zasoby wyobraźni i energii, muzyka ciągle we mnie gra, nieraz spędzam wieczory na samotnych pląsach.