jak wy żyjecie?

ehh dziewczyny muszę się wyzalic bo zwariuje...lada chwila rodzi nam sie dziecko...problem polega na tym ze zostane sama z tym dzieckiem. widzialam juz podobne tematy, dziewczyny pisaly o swoich mezach i dlatego tez chce troche sie pożalić...mój mąż pracuje w innym mieście, codziennie dojezdza. nie mamy z tego kokosów ale niestety rynek pracy wymógł na nas to ze musial podjac prace w wiekszym miescie. wyjezdza o 5 rano a wraca roznie: 18, 19 czasami troszke pozniej. jest tez studentem zaocznym i ma 3 zjazdy w miesiacu i tez wraca poznym wieczorem bo to tez nie w naszym miescie...nie wiem jak zniose taka sytuacje jak sie urodzi dziecko...meza praktycznie nie bedzie...wiem ze jemu tez ciezko bo dojezdza po kilka godzin dziennie, bo musi sie uczyc po nocach...to wspanialy czlowiek bardzo go kocham ale boje sie o nasza rodzine o to jak teraz bedziemy zyc

:(

ehh...widze ze nikt nie ma podobnie....

będzie ciężko, chyba że masz kogoś do pomocy! bo jak będziesz non stop sama z dzieckiem to zwariujesz, przerabiałam to niestety...

no jakoś musicie żyć - oby sie wam trafiło dziecko aniołek - spokojne i mało wymagające - jak będzie żywczykiem to współczuje - poczytaj "język niemowląt" t.hogg

tak zyje i co ci maja pisac? bedzie dobrze, to bedzie, nie to nie. Przeciez i tak nie masz innej opcji

Ma, ma. Mój mąż pracuje, ja rodzę w listopadzie i też będę sama z dzieckiem. Rodzice na drugim końcu Polski, ale to może i lepiej. Sama jeszcze ostatni rok studiuję, więc koleżanek za dużo też widzieć nie będę. A z teściem usilnie dodatkowo namawiamy męża na podyplomowe studia, więc 7 dni w tygodniu będę go miała dopiero wieczorami.

dasz radę, początki fakt, będą trudne. U nas jest podobnie mąż wychodzi z domu po6 wraca po18 co prawda studia dawno temu skończył i weekendy ma wolne ale czesto dorabia kręcąc własny interes. Moja córka zaraz skończy 2latka i ja cały czas z nią jestem od jej urodzenia teraz staramy się od 2. Będziesz musiałą nauczyć się żyć z dzieckiem bo tatuś będzie odświętnie, mój jest niestety zmęczony po pracy i też za wile przy dziecku nie robi mimo że by chciał ja nie wymagam od niego bo im większe dziecko tym moim zdaniem prościej. Ja najgożej wspominam okres do roku dziecka.

Twój mąż wyciska z siebie siódme poty a Ty się martwisz jak dasz sobie rade z dzieckiem? Dlaczego zdecydowaliście się na dziecko w tak ciężkiej sytuacji? Pomyśl o swoim mężu bo aż serce się kraje jak to czytam:(

Ja widuję męża 4 razy w miesiącu czyli co drugi weekend (sobota i niedziela). Mąż jest na kontrakcie poza granicami kraju i tak już ciągniemy przez 4 lata. Początki bardzo ciężkie. Miałam totalną załamkę, ale po czasie przyzwyczaiłam się do myśli, że go nie ma. Na wielkie szczęście kontrakt niedługo się kończy i mąż zjeżdża do kraju :)

Autorko, u nas jest podobnie, mąż pracuje po 12-13 godzin, w weekendy dodatkowo studiuje podyplomowo i teraz jeszcze idzie na naukę języka (ja też). Mamy bliźniaki. Jest ciężko, na szczęście na początku bardzo mi pomagał, mam blisko rodziców i oni też dużo pomagają. Trzeba to jakoś przetrzymać, ja podziwiam męża, bo wraca z pracy i jeszcze opiekuje się dziećmi, wychodzi z nimi pograć w piłkę, na spacery i wieczorna kąpiel to też jego działka. Na początku na pewno będzie Ci ciężko, ale z biegiem czasu przy dobrych chęciach da się wszystko pogodzić.

mieszkamy z teściami wiec sama calkowicie nie bede...ale martwie sie o nasze rodzinne , malzenskie i rodzicielskie relacje skoro meza tyle nie bedzie. wiem ze robi to dla nas i mu ciezko, wiem, ale jest mi strasznie smutno i przykro ze tak wyszlo. zanim zdecydowaliśmy sie na dziecko sytuacja byla inna, potem maz stracil prace na miejscu i to pociagnelo za soba inne konsekwencje...

Hej, nie chce nikogo oceniać, ale inni mają jeszcze gorzej. Ja jestem samotną matką i mam 8 miesięcznego syna, zaraz po macieżyńskim musiałam wrócić do pracy (powody finansowe), dodatkowo takze studiuję zaocznie, więc weekendy mnie nie ma całymi dniami. Jeden plus z tego taki, że mama zostaje mi z dzieckiem i go pinuje podczas mojej nieobecności. Ale boję się tego że przez moją nieobecność moje dziecko gdy podrośnie będzie bardziej zżyte z moją mamą (jego babcią) a nie ze mną (swoją matką). I co mam na to poradzić.

No tradycyjnie ktoś szuka wsparcia duchowego, a rodacy piszą, że oni to mają gorzej :O...Rozumiem Cię, chodzi Ci zapewne nie o jakąś pomoc jego, bo pewnie będziesz jakby co mogła liczyć na teściów, tylko bardziej na obecność, wsparcie duchowe...jak ktoś ma męża który wraca punkt 16, 17 do domu, to tego nie zrozumie, bo to jest ogromna różnica jak zamiast o 17, ma taką pracę że wraca o 19, 20...

Jesteście młodzi, to raczej przejściowe :)...musisz postarać żeby te dni kiedy jest w domu, jakieś święta, weekend jak nie jest na zajęciach mocno wykorzystać dla was, a nie jakaś naprawa samochodu, czy siedzenie z teściami ;)

no dokładnie...chodzi mi o jego obecność....

A może z czasem przeprowadzka do tego miasta gdzie pracuje mąż, nie będzie musiał tyle dojeżdżać? wiesz to czasem nawet na jakiś czas jest dobre...

no ale chyba od czerwca do pazdziernika nie dojezdza do szkoły wiec o co lament? a to ze pracuje tak dlugo-wiekszosc ludzi tak pracuje i nie pierdoli:O uspokój sie histeryczko,zajmij sie czyms pozytecznym

Plus masz taki, że kompletnie sama w domu nie jesteś, są teściowie, jakoś dacie radę, aby do wiosny :)

tak ale od czerwca do pazdiernika nie mielismy dziecka a rodzi sie teraz kiedy znowu sa studia. a o przeprowadzce napewno pomyslimy tylko musimy uzbierac troche pieniazkow zeby sie tam utrzymac na wynajmie

No to pomyślcie :), i spokojnie nie ma co się na zapas zamartwiać, nie jest źle :)

:)dzięki

martwie sie jak to bedzie ale wierze ze damy rade:) nie bedzie łatwo bo jeszcze słysze ciagle dookola: a po co on poszedł na te studia?po co on wymysla? przeciez ma juz jedne studia...zostawia rodzinę.... a nikt nie pomysli o tym ze robi 2 studia zeby znaleac dobra prace iz eby nam bylo łatwiej w zyciu...bo po tych pierwszych studiach nie ma dla niego pracy

bo to prawda-po co mu te studia,akurat teraz jak sie dziecko ma pojawic? bez przrsady,sa rzeczy wazne i wazniejsze....

studia zaczal dwa lata temu...

Agnies wcale nie zwarjuje, wszystko zależy jak sobie dzień pouklada i oczywiście jaki będzie maluszek. Ja ze swoją siedziałam cały czas sama w domu, nikt mi nie pomagał, jedna babcia 50 km od nas, druga 520 km:( I jakoś dalam radę i nawet się cieszę, że sama wychowałam przynajmniej nikt nie wygada mi kiedyś, ze dzieciaka mi wychował. I jeszcze jeden plus- wychowasz go po swojemu, nikt nie będzie się wpierniczał. A mąż jak wraca o 18 to zadna tragedia.

Nie przesadzaj, nie ty jedna masz męża który pracuje w innym mieście. Mój codziennie dojeżdża do pracy 70 km w jedną stronę, z domu wychodzi o 6tej rano, wraca po 18tej, i też jestem sama w domu z dzieckiem. Pierwszy dzień był straszny, mała płakała prawie cały dzien a ja nijak nie mogłam jej uspokoić i płakałam razem z nią, drugi dzień trochę lepszy, i tak pomału radzę sobie sama. Jak byłam w ciąży, wiedziałam, że tak będzie i że będę cały dzień sama, ale byłam i jestem gotowa to zaakceptować dla naszego wspólnego dobra. W mojej mieścinie niestety pracy brak, a mężowi przy jego doświadczeniu i wiedzy proponowano 1500 zł, nie było wyjścia, musiał szukać roboty gdzie indziej. Taki kraj i takie my "samotne" matki:)

no najgorsze jest jeszcze to ze te swoje obawy przenosze na męża. wczoraj sie pokłócilismy bo zobaczylam jaki mu szykuja plan na studia i jak sie okazalo ze ma zjazd prawie w kazdy weekend to awantura ze ja tak nie chce zyc, ze nie bede samotna matką, ze nie bede tego akceptowac....a przeciez poszedl do tej pracy bo nie bylo wyjscia i nie dojazdza całymi dniami dla wlasnej przyjemnosci...niby to wiem ale mam do niego pretensje

Tylko nie zapomnij, ze dzięki tym studiom być może kiedyś będzie Wam lepiej.

wiesz jak to jest...kiedys....to czlowieka nie pociesza....