Prawie wszyscy moi znajomi się żenią, wszyscy myślą o potomstwie

Wszyscy żyją w biegu, bo tu kariera, tam pieniądze... I pomyśleć, że jesteśmy w tym samym wieku!

olac znajomych :D Bądz soba :)

Od jakiegoś czasu każdy ma mnie w nosie. Ciągle tylko facet, dzieci, praca... ludzie w wieku 24-25 lat! Nagle pozmieniały się priorytety, znikły dawne pasje i nawyki. Wiem, to było do przewidzenia, ale zarazem ciężko mi się pogodzić z tym, że kończy się okres szaleństwa i buntu. Ja sama w dalszym ciągu nie czuję się zbyt dorosła. Robię swoje w pracy, ale po godzinach żyję jak nastolatka. Urządzam sobie wycieczki, wlócze się tu i tam, chodzę na rockoteki. Dodam też, że nie chce mi się z nikim wiązać i nie myślę o życiu stadnym.

no i o to chodzi :) rob co chcesz, ciesz sie zyciem :) zobaczysz za rok, dwa, pięć te kolezanki beda narzekać ze nic tylko dzieci, pieluchy, nuda w życiu, ze zmarnowaly tyle lat... jestes mloda, powinnas korzystac :) i mowi Ci to dziewczyna, ktora ma 23 lata i tkwi w beznadziejnym zwiazku, ktory ja ogranicza! zazdroszcze Ci wolnosci!! rob co kochasz, nie patrz na innych, kiedys i na Ciebie przyjdzie pora:)

Oczywiście nikt tego nie rozumie... rodzice zarzucają mi, że jestem dziecinna i nie myślę przyszłościowo. Moje pomysły traktują jak jakieś fanaberie, złoszczą się, że non stop się szlajam.

Staram się dobrze bawić, ale jestem też osobą bardzo wrażliwą i smutno mi, że ludzie mnie olewają. Życzę im jak najlepiej, ostatnio odwiedziłam nawet koleżankę, która urodziła córeczkę, ale z drugiej strony brakuje mi tych czasów, kiedy wszyscy szaleli ile wlezie. Nieraz chciałabym z kimś wyjść na miasto wieczorem, a tu okazuje się, że muszę wychodzić sama. Przyzwyczaiłam się jakoś, mówi się trudno, co nie znaczy, że nie jest po prostu smutno.

przychodzi czas , gdy zabawa się kończy , a reszta np.szlaja sie sama i udaje szczęśliwych bez nikogo....priorytety sa różna i nie warto ich określać "pod siebie" :P

No dobra, szanuję ich decyzje, ale nie powiem, że mi z tym dobrze. Chciałabym, żeby ludzie jak najdłużej korzystali z młodości, żeby się spotykali, razem imprezowali. A tu nagle okazuje się, że się zmienili i zrywają z tym, co kiedyś. Ogólnie to czuję się jakoś dziwnie. Niby mam 24 lata, a jakoś nie myślę o tym, żeby się z kimś związać. Rażą mnie związki, nie potrafię się zaangażować. Mam uraz psychiczny czy coś w tym rodzaju, więc wolę żyć bez zobowiązań, niezbyt poważnie, nie deklarując się, kiedy nie wiem, co przyniesie jutro...

Za chwilę nie będzie z kim na browara wyjść, bo żoneczka lub mężuś ogranicza :( Zostanę sama jak palec.

Na imprezy to chodzi hołota. Porządni ludzie siedzą w domu, ewnetualnie idą na wiec Korwin-Mikkego. A Ty wytchowana przez mtv złap hiva jak tak chcesz szaleć.

przychodzi czas , gdy zabawa się kończy , no tak,a ta zabawato trwac ma do 24 roku zycia bo tak robi wiekszosc...ech nie mieszkajac w pl coraz bardzuiej sie przekonuje jak dobrze zrobilam. autorko zapraszam do holandii. tu jeszzce w wieku 31lat nie mysli sieo slubie dzieciach, ludzie czerpia garsciami z zycia, na pewno odnalazlabys sie tu

to Twoje zdanie i Twój wybór - inni sobie radzą inaczej....to co , ty wolisz niekoniecznie woleli Twoi znajomi...a kreując myśl o "niepewnej przyszłości" i widząc tylko "rażenie w związkach" sama wytwarzasz negatywne energie w tym kierunku...:P

Chcesz sobie jeszcze beztrosko pożyć, to nic nie stoi na przeszkodzie. Każdy ma swoje życie, i kieruje nim jak chce, może już twoi znajomi się wyszaleli i potrzebują stabilizacji. Oni się nie zmienili, po prostu dojrzeli...

Nie mam na myśli pijackich imprez do białego rana, a kulturalne spotkania z odrobiną szaleństwa i fantazji. Sama np. nienawidzę chlania bez umiaru. Nie bawi mnie też oglądanie jakichś komercyjnych stacji muzycznych, bo mam wyrobiony gust muzyczny, jak i literacki, filmowy. Dużo czytam, maluję obrazy, gram na gitarze, chodzę po górach, a co najważniejsze, mam swoje zasady, których nie naruszam pod wpływem chwili. Dlatego Twoje myślenie, kolego Looser, jest dość ciasne i wymaga korekty.

No cóż takie kobiety które się nie rozmnożą i nie marzą o rodzinie też są pewnie potrzebne. Niektórych geny zostaną wyeliminowane.

Owszem, są bardziej dojrzali, ale czy to oznacza, że mają zrywać stare kontakty? Nie mówię im o swoich odczuciach, staram się ich zrozumieć, ale też w głębi duszy jest mi przykro, że minęły czasy, kiedy jeździliśmy w góry, paliliśmy ogniska i graliśmy na gitarach. Wiem, trąci nieco marzycielską naturą, ale cóż, jestem z natury niezwykle sentymentalna. Looser myli się w swoim myśleniu. Ja i moi znajomi nie byliśmy dzieciakami wychowanymi tylko na mtv i czatach internetowych. Owszem, była zabawa, zdarzał się alkohol, ale potrafiliśmy określać granice. Wyznawaliśmy konkretne wartości, mieliśmy pasje.

Hej Autorko! Wiem doskonale, co czujesz, bo ma to samo!!! Aczkolwiek jestem w o tyle gorszej sytuacji, że mam lat 30 (sic!). To, że towarzystwo się rozejdzie i zmienią się priorytety było oczywiście do przewidzenia. Ale i tak jest mi smutno, jak patrzę na stare zdjęcia, ile mieliśmy w sobie energii, chęci, ile fantastycznych rzeczy robiliśmy razem. A teraz to wyjazd na narty na jeden dzień to wielkie wyzwanie logistyczne i trzeba to planować miesiąc wcześniej. Dlatego zresztą zaczęłam jeździć sama - nikt mi dupy nie truje :D Ja zawsze psychicznie byłam trochę "do tyłu", później dojrzewałam do pewnych rzeczy i chyba nadal tak jest. Jak wszyscy masowo zaczęli się żenić, rozmnażać i spłacać kredyty, to nagle skończyło się życie kulturalne, czy choćby "kanapowe wieczory" z winkiem przed TV, czy głupie wspólne gotowanie! Nawet takie domowe spokojne spotkania wymagają miesięcznych przygotowań :/ W pewnym momencie miałam jakiś taki głupi bunt i żal do znajomych - że zepsuli coś tak fajnego. Teraz sobie myślę, że trudno. Sami chcieli. Może i są szczęśliwi, mam nadzieję. Ja za to zaprzyjaźniłam się z nieco młodszym towarzystwem mojej siostry i wydaje mi się, że mentalnie do nich pasuję :P

I też w pracy jestem super profesjonalistką, odpowiedzialną i poważną. Ale po pracy wrzucam dżinsową mini i trampki albo idę na rolki i jestem najszczęśliwsza pod słońcem :D

To się jeszcze okaże. Na dzień dzisiejszy czuję się jeszcze zbyt młoda, żeby podejmować decyzje wiążące na całe życie. Nie sztuką jest wyjść za mąż i urodzić dzieci. Sztuką jest zapewnić dzieciom prawidłowy rozwój i nauczyć je samodzielności. Mówię to jako osoba, która pochodzi z rozbitej rodziny.

Witaj w klubie. Mam niemal identycznie. W pracy zrobię to co do mnie należy, a potem żyję po staremu. Koncerty, różnego rodzaju imprezy ze świata kultury, wypady w góry, rower. Kocham ten stan, kiedy nie muszę się starać za bardzo.

Ostatnio często chodzę na pewne kółko, które zrzesza ludzi o podobnym temperamencie i zainteresowaniach do moich niezależnie od wieku, no i nieco mi lepiej. Zgadałam się z taką jedną kobietą w wieku mojej matki i być może uda nam się namówić więcej osób na wspólny wypad w góry. Oczywiście, że to było do przewidzenia, ale też przyjaciele byli mi niezwykle bliscy. Teraz, kiedy nasze drogi się rozchodzą, przeżywam kryzys.

Oj powtórzę się - rozumiem dooooskonale! Ja miałam cudowną paczkę przyjaciół, niektórzy zarzucali nam, że jesteśmy wręcz hermetycznym towarzystwem, tak silnie byliśmy związani, że wydawało się, że nic nie zagrozi tej naszej przyjaźni i proza życia nas nie dopadnie. Niestety...wszystko się zmienia. Tylko ja nie jestem jeszcze gotowa na te zmiany, w tym problem :(