CZY KTOŚ BOI SIĘ MIEĆ DZIECI?

CZY SĄ NA FORUM BEZDZIETNI LUDZIE BOJĄCY SIĘ MIEĆ DZIECI? CZEGO SIĘ BOICIE?

ze bede tluc dzien w dzien , i lac do upadlego. .Jestes strasznie nerwowai jak mnie dziecka wkurzy to nie panuje nad emocjami :OTego sie boje i dlatego wstrzymuje sie z ciązą

ja zawsze sie bałam że odziedziczy jakies moje cechy charakteru który nie jest doskonały i nie lubie go szczerze mówiąć... Co do wyglądu sie nie bałam bo jestem ok i wiedziałam że jeśli już sie wydarzy to z jakimś przystojniakiem,ale myśl o charakterze tego małego człowieka spędzał mi sen z powiek i kiedy mi się to przyśniło budził mnie własny krzyk a ja byłam cała zlana potem.

I co FREDIKA? Masz w końcu dzieci czy nie?

A no mam. Ale z facetem o cudownym usposobieniu Mam nadzieję że ze mnie nic nie będą miały!!!!!!!! Choć oczy mają po mnie-ale mam nadzieje że dusze będą miały po tatusiu!

ja bałabym się dzieci nie mieć

ja się bałam ale mimo to postanowiłam się zdecydować, jednocześnie czułam strach przed posiadaniem dziecka i wrzystkim co się z tym wiąże - ciąża, poród, późniejsza opieka nad dzieckiem, że sobie nie poradzę, że dziecko będzie jęczące lub chore ale czułam też pustkę z powodu jego braku i postanowiłam spróbować, zaczęłam powtarzać: na pewno sobię poradzę.i wiecie co? ciążę przeszłam bez żadnych problemów, objawów, poród był szybki, szybko doszłam do siebie, opieka nad dzieckiem w pierwszych dniach życia przyszła mi tak zupełnie naturalnie a potem...a potem spełniły się moje najgorsze obawy, okazało się że moje dziecko jest ciężko chore a ja pomyślałam że to wszystko przeze mnie, że stworzyłam tą istotkę i ona teraz tak cierpi. tułaczka po szpitalch a właściwie zamieszkanie w szpitalu. w ciągu kilku miesięcy widziałam tyle nieszczęść co jeszcze nigdy w życiu, samotne ciężko chore dzieci na oddziałach a raz nawet śmierć. zacisnęłam pięści, nigdy nie płakałam nad łóżeczkiem dziecka a przeszło wiele a właściwie my przeszliśmy, dzisiaj wspominając to nie wiem jak dałam radę. macierzyństwo to najpiękniejsze a zarazem najboleśniejsze moje przeżycie, nigdy nie byłam tak oddana drugiemu człowiekowi, daliśmy radę, lekarz mi powiedział że razem, ja i dziecko daliśmy radę pokonać chorobę, że jestem niezwykle mądrą i silną mamą. teraz mój syn jest zdrowy, codziennie dziękuje Bogu że jest z nami, mam ogromne pokłady miłości, cierpliwości i potrafię docenić jak wiele mam. BAŁAM się macierzyństwa, moje obawy się sprawdziły ale nie ma takiej rzeczy jakiej człowiek niemógłby znieść, potrzebna jest ogromna wiara i wytrwałość

tylko, ze nie każdy ma ta ogromną wiarę i wytrwałość,

no właśnie. ten kto tego nie ma nie powinien decydować się na dzieci bo nigdy nie wiadomo co się wydarzy, nigdy nie wiadomo jakie nieszczęście nas spotka, a okrucieństem jest powiedzieć ja nie dam rady i zostawić dziecko samo

boje sie ze bede sie znecac nad nimi tak jak matka na demną