Co gorsze: śmierć ukochanej osoby, czy śmierć jej miłości do nas?

Jak dla mnie, pierwsze to tragedia, drugie - to porażka.

smierć ukochanej osoby

Ukochanej osoby.

każdy umrze wcześniej czy póxniej. Dla mnie śmierć miłości jest gorsza.

mówię o przypadku, gdy ukochany bez powodu zmienia się w naszego wroga. Zmarłego można przynajmniej z sentymentem i tęsknotą wspominać.

Niby fakt, że każdy prędzej czy później umrze, ale jakoś tak się o tym nie myśli. Że być może jutro, pojutrze, można zostać samemu na świecie. Za każdym razem śmierć jest zaskoczeniem. Nawet ta poprzedzona długotrwałą chorobą. Natomiast miłość nie umiera z dnia na dzień. Aby być tym zaskoczonym, to trzeba być naprawdę "ślepym i głuchym" na dawane sygnały drugiej strony. A to już proszenie się o wywołanie takiej sytuacji. Miłość, aby mogła funkcjonować, wymaga bowiem pozytywnej interakcji.

Niestety, obserwuję i widzę, że niektórzy potrafią się doskonale kryć z brakiem uczucia. Tak więc czasem brak miłości może zaskoczyć.

samodzielny tato... doświadczyłam śmierci ukochanego dziecka a także tego, jak przestał mnie kochac ukochany męzczyzna. To dwa różne bóle. Ten pierwszy mimo wszystko mozna jakoś wytłumaczyć- np przeznaczeniem. Druga strata jest o tyle inna że dopóki się nie podniesiemy czyni nas nikim, pustą skorupą a i po podniesieniu się już nie jest tak samo. Oddałabym wszystko, by moje dziecko nie umarło ale łatwiej pogodzić się z przeznaczeniem niż z wyborem drugiego człowieka. Poza tym podkreslam- umrzemy wszyscy- to nieuchronne. Miłosc z założenia jest niesmiertelna dlatego , gdy przekonujemy się, że w czyichś oczach nie byliśmy jej warci przypala jak ogień. Ale wszystko mija więc i ten ból przeminie. Pozostaje tylko pamięc dobrych chwil.

@spokoloko: > Miłosc z założenia jest niesmiertelna dlatego , gdy przekonujemy się, że w czyichś oczach nie byliśmy jej warci przypala jak ogień. Może w tym przekonaniu jest problem? Że miłość jest nieśmiertelna, choć jaka pokazują rozliczne doświadczenia - zaniedbana umiera. Mam przekonanie, że uczucie wymaga mądrych zabiegów obojga. Wymaga dbania i chuchania na nie. Wymaga mądrości i odwagi. Aby powiedzieć "NIE" kiedy jest to konieczne i "TAK" - kiedy jest potrzebne. Przede wszystkim jednak wymaga szczerości wobec siebie samego. Bo tylko człowiek nie okłamujący siebie jest w stanie dostrzec kłamstwo u innych.

pewnie masz rację, ale dochodzenie do tej prawdy jest bardzo bolesne. Potem już nic nie jest takie samo:-) Cóż, ktoś kiedys napisła, że do oświecenia rzadko dochodzi się bez wielkiego cierpienia.