o jego żonie...

Nie obchodzi mnie ona. Nie wiem jak wygląda, kim jest, jaki ma charakter. Chyba nawet nie kojarzę jak ma na imię. Kiedyś na początku znajomości ON próbował coś o niej mówić. Że się zmieniła, ze nie jest już tą samą dziewczyną, dlatego on...Ale ucięłam temat. Nie obchodzą mnie jego problemy rodzinne, nie jestem psychoterapeutką. A ON nie przychodzi do mnie się zwierzać tylko pobzykać. Poza tym uważam, że to nieładnie jak mężczyzna po wielu latach związku mówi źle o swojej partnerce. Przede wszystkim dlatego, ze z jej perspektywy pewnie wygląda to inaczej, a jakaś jedna milionowa solidarności babskiej we mnie jest. W Polkach jest też taka potrzeba umęczenia się, bycia matką, żoną, praczką, sprzątaczką, prasowaczką, kucharką, niańką. A po tym wszystkim to ja się nie dziwie, ze kobieta jest zła, zmęczona, nieszczęśliwa, sfrustrowana i nie ma ochoty być jeszcze gwiazdą porno w sypialni. To zadziwiające, ale dla mnie ona jest moją wygodą. Dzięki niej mam zaj**isty seks. Przystojnego, szalenie szarmanckiego i zabawnego faceta, który uważa mnie za ideał. Do tego mnóstwo kumpli i znajomych, z którymi mogę utrzymywać kontakt kiedy zechcę ile zechcę i jak zechcę i nie muszę się z tych relacji spowiadać. I wisienka na torcie - jestem Panią własnego losu. Nie chcę, nie gotuje. Nie mam ochoty nie sprzątam. Śpię w bok, wzdłuż lub w poprzek, jak mam ochotę. Gdy nie mam nastroju po prostu idę spać, albo zamykam się w czterech ścianach i słucham Niemena na cały regulator. Nic nie muszę. Cudowne, błogie uczucie. http://laura69.blog.onet.pl/

aż bokami i w poprzek się wylewa:)

ja jestem w małżeństwie i mam to samo co Ty. Prawie nie gotuję, chyba że najdzie mnie ochota. Sprzątamy gdy chcemy. Śpimy w osobnych łózkach z powodu jego chrapania, więc śpię jak tylko chcę. Całe dnie pracujemy, a spędzamy ze sobą tylko wieczory niczym jakieś randki - kolacja, film, seks. Kochamy się bardzo.

ale ja nie potrzebuję małżeństwa, po prostu sięgam w każdej tylko na to na co mam ochotę