Jak ten czas szybko leci

W tym roku będę mieć już 23 lata, wiem ogólnie to nie dużo... ale pamiętam jakby to było wczoraj, że miałam 12, potem 20... a teraz już będę mieć 23!!!! Jutro się obudzę i nim się obejrzę stuknie mi 40 jak nic. Tak leci to życie, przez palce przecieka. Tak sobie myślę ile przez ten czas się zmieniło, ile wszelakich decyzji podjęłam, ile bylo problemów, smutków, dramatów, ale tez sukcesów. Tyle lat i miałam wciąż tego samego chłopaka, ponad 6 lat. Jak na moje krótkie życie to kawał czaSU. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że te ostatnie 3 uważam za totalnie zmarnowane. Teraz tak myślę, wtedy absolutnie tak nie myślalam. On jest jak kamień u nogi, jak garb na plecach i rzep we włosach, jak cień w słoneczny dzień, który mnie prześladuje. Chce to skończyć, bo to skończony chuj i kretyn. Żal mi tylu spędzonych lat, żal mi siebie i czasu. Ale boję się podjąć tę ostateczną decyzję, boję się przeciąć pępowinę, skończyć to raz na zawsze, na amen. Tyle jebanych lat, razem. A teraz już jest koniec. Trochę strach pomyśleć o tym co będzie dalej... Ale tak trzeba, wierzę, że podejmuję słuszną decyzję.

Taką oto potrzebę miałam podzielić się tym z kimś. Mam nadzieję, że ktoś to przeczyta.

ale Cie wzielo, o takiej porze, takie refleksje :)

skoro tak czujesz to nie ma watpliwosci ze robisz dobrze. wiem ze ciezko i jeszcze dlugo po bedzie ciezko, ale jestesb tak mlodziutka ze tyle jeszzce radosci przed toba, nowych doswiadczen. tylko sie ciezszyc:)

tez tak mysle, w koncu zmarnowalas juz 3 lata, a czas tak szybko leci....;)

Dzięki dziewczyny! Już jest ciężko... sama nie wiem jak to będzie. Gdy ktoś jest u boku zawsze to inaczej, ale nie chce dalej w to brnąć i marnować kolejne lata. Chce spróbować jak to jest być samemu lub z kimś innym. Mam nadzieję, że się nie sparzę i odważę.