jak się przekonać,zmienić swoje myślenie.

Hej, na początek przedstawię się jestem dziewczyną,mam osiemnaście lat,jestem sama. Właśnie w tym tkwi problem. Napiszę wam szczerze nigdy nie miałam chłopaka,ostatnio się zastanawiałam dlaczego. Myślę,że to przez moje myślenie,gdy poznaję jakiegoś fajnego faceta i od razu na starcie stwierdzam,że nie spotkam się z nim,ponieważ uważam,że jak mnie pozna,pozna to jaka jestem to od razu zrezygnuję. Nie mam łatwego życia od szesnastego roku życia nie mieszkam z rodzicami,mogę nawet powiedzieć,że ich nie mam. Uczę się w dobrej szkole,jakoś daję sobie rady,pracuję aby się utrzymać,bo nie mam żadnego wsparcia finansowego. Jak mieszkałam z rodzicami zawsze miałam z nimi problemy,wstydziłam się za nich,w pewnym momencie nie wytrzymałam-wyprowadziłam się. Od tamtego momentu nie zamieniłam z nimi ani jednego słowa. W prawdzie nie mam stałego zamieszkania,wędruję sobie to stąd,to stamtąd,wprawdzie mi to nie przeszkadza,ale oczami innych jest to nienormalne. Poznaję dużo fajnych facetów,dobrze mi się z nimi rozmawia,ale jak zaczynają się pytania gdzie mieszkam itp. nie wiem co powiedzieć myślę że jak powiem prawdę to uznają,że ze mną jest coś nie tak. Z drugiej strony może naprawdę mam szanse poznać osobę z którą zwiążę się na całe życie,ale okłamując go od początku nie widzę w tym związku żadnej przyszłości. Jak waszym zdaniem jak mam się przełamać,żeby normalnie z nimi rozmawiać,bez żadnych kłamstw,ale się boję , że zostanę odrzucona. Echh ,sama nie wiem co mam robić,brakuje mi osoby dla której mogłabym się wyżalić,bo w prawdzie nie mam nikogo,jestem zdana tylko i wyłącznie na siebie.

Mój ojciec jest alkoholikiem i znęcał sie nade mna. Zrobił mi w mózgu renament od samego pocztku. Bardzo sie tego wstydziłam i nikomu o tym nie mówiłam. W końcu stwoerdziłam że każdy ma swój krzyż. I że będę uczciwa. Najpierw ogarnęłam sie sama z tym tematem. Ojca wyrzuciłam z domu i zaczęłąm z tym żyć. Gdy spotykałam siez kim to,to moze być dziwne ale poprstu mu mówiłam że mój ojciec pił.Pił i tyle. ja tego nie zmienie, a on niech ocenia mnie jak chce. Wstydzisz tego co pomyślą o Tob ie ludzie. Następnym razem gdy facet zapyta gdzie meiszkasz, nie bój sie tego pytania i odpowiedz szczerze:to tu to tam, a jak gdy zapyta sie jak to, to powiedz ze innym razem mu wsyztsko wytłumaczysz. Zbyj go, jeśłi facet ejst wart to 1)będzie czekał i sie zastanawiał 2) dlaczego miałby Cio to brać za złe? po 3)oni lubią tajemnicze kobiety ;) Głowa do góry. Walcz. Małymi krokami;)

Piszesz "nie spotkam się z nim,ponieważ uważam,że jak mnie pozna,pozna to jaka jestem to od razu zrezygnuję." Czyli uważasz się za nieciekawą i nudną? Czemu? Po Twoich wpisach nie uważam aby brakowało Ci czegoś w głowie. Powiedz mi - jak jakiś facet ma się Tobą zainteresować, skoro Ty sama SIEBIE NIE LUBISZ? Jeśli polubisz i pokochasz siebie, zaczniesz inaczej się zachowywać. Zwalczysz wtedy swoje kompleksy - i spokojnie się otworzysz.

wiesz dlaczego nie lubię siebie,bo zostawiłam młodszą siostrę w domu i wiem,że nie jest tam ciekawie,próbuję ją jakoś namówić żeby się wyprowadziła od rodziców ale ona nie chce. Obwiniam siebie o to,że zamiast uciec z tego domu mogłam coś zrobić,zmienić rodziców aby stali się normalni. Uwierz mi nie jestem nudną osobą,bo jak się spotkam z kimś to nie ważne kto to by był zawsze jakiś temat wymyślę,a poza tym jestem osobą bardzo towarzyską,ale wiesz to bardziej kumple,koleżanki . Ostatnio zapytałam się najlepszego przyjaciela powiedziałam mu: Spójrz na mnie gdybyś mnie nie znał,co byś o mnie pomyślał,twoje pierwsze wrażenie. Na początku nie wiedział co powiedzieć bo znał prawdę,a potem stwierdził że wyglądam na taką dziewczynę co na pewno ma rodziców i to nie byle jakich,bo jestem dobrze ubrana,zadbana,uczę się w dobrej szkole na wysokim poziomie. Po mnie nie widać jakie mam ciężkie życie,ludzie myślą,że mam wszystko co chcę.

ale masz kurwa problemy- liczy się wnętrze,a nie wygląd i wyrażaj się inaczej,nie potrzeba tu wulgaryzmów,po twojej wypowiedzi nie dziwię się czemu nie masz faceta.

Brak słów na takie zachowanie i proszę Cię nie udzielaj się w tym temacie z takimi tekstami.

weed To nie Twoja wina,ze masz takich a nie innych rodzicow.Wazne,ze umialas sie wyrwac z takiego domu i swietnie sobie dajesz rade.To jest godne wrecz podziwu ,a nie niezrozumienia;-) Na Twoim miejscu nie mialabym takich obaw....Jestes silna kobieta,zaradna- skoro w mlodym wieku poszlas z domu,znalazlas prace,umiesz na siebie zarobic,a reszta to juz chyba nie ma wiekszego znaczenia.Moze w ten sposob zacznij myslec,co?;-) Mojego brata dziewczyna miala podobna sytuacje i sa ze soba juz 5 lat ,szczesliwi.Dzis mieszkaja razem u mojej mamy,pomagaja Jej oplacac mieszkanie,oboje pracuja itp....Ja Ja zawsze podziwialam,ze potrafila sie wyprowadzic,znalezc sama prace i sama sobie radzic...a wiadomo zycie bywa ciezkie.Wiec daj spokoj i pomysl o sobie nieco w innych kategoriach. :)