Mam 22 lata i jestem po raz pierwszy w związku, dopiero od niedawna pojawiło si

się z mojej strony uczucie... wcześniej było mi łatwiej, bo trzymałam duży dystans, wszystko na zimno kalkulowałam, i jakby nie było, byłam dziewczyną "idealną", choć on często narzekał, że jednak jestem zbyt zimna. Traktowałam go jako pierwszego z wielu kolejnych facetów. Bardzo się o mnie starał i zabiegał. Po niecałych 3 miesiącach poszłam z nim do łóżka (chciałam tego), ale teraz wiem, że mogłam z tym poczekać. Jesteśmy razem już prawie pół roku, i wiadomo, nie jest tak jak na pcozątku (choć też nie jest źle, a ja mam tendencję do robienia z igły widły). W każdym razie ja czuję, że jestem w nim zakochana, i teraz przydałoby mi się to jego zabieganie o mnie, więcej namiętności (całowaliśmy się cały czas). Niby teraz jest dobrze, bo on traktuje mnie jako partnerkę, a nie tylko cośdo podupczenia, ale tak czy inaczej... Teraz oczywiście chciałabym być z nim jak najdłużej (chociaż zawsze śmiałam sięz dziewczyn, które wierzyły, że będą z kimś na zawsze). Teraz mnie samą spotkało takie uczucie, chociażzdaję sobie sprawę, że nic nie trwa wiecznie i coś może się rozsypać. Czy Wy też tak mieliście? Czy mieć pierwszego faceta w wieku 22 lat, który wiąże z nami jakieśpowazniejsze plany (mój jest starszy), to dobrze?

Reguł nie ma ale ja od pierwszego razu w trwałość nie wierzę. Trzeba mieć doświadczenie, podejmować próby, uczyć się, poznawać. Sama widzisz, że niezbyt długo się znacie a juz jest nie tak jak było. Oczekiwania są większe a czy jest w tym też dystans do siebie i zwiazku w fazie początkowej? Nie sądzę. Traktuj to jak pierwszy raz wszystkiego. Jak wyjdzie czas pokaże a zależy to od masy czynników. Poczytaj na te tematy. Zróbcie testy osobowościowe, psychologiczne.Zobaczysz gdzie jesteś i gdzie on jest