wstydzę się wychodzić na ulicę

O widzisz, dobrze czułam, że jesteś empatyczna i co za tym idzie - wartościowa. Sama widisz tego skutki, pracując jako wolontariuszka, więc po prostu przyjmij to w końcu do wiadomości, że jesteś wartością dla społeczeństwa. Do innych dziewczyn z niską samooceną, które wypowiadają się w temacie: Nie chcę, zebyście czuły się ignorowane brakiem odpowiedzi na swoje wpisy, ale temat został założony przez autorkę, to jej należy się tutaj największa uwaga. Ale myślę, ze jeżeli będziecie śledziły temat, to wyciągniecie z niego też coś dla siebie, odzywajcie się co jakiś czas, piszcie co myślicie.

moniczko ja nie mam w sobie tyle śmiałości. w każdym razie bardzo Cię podziwiam. Do Eteryczna bo życie to nie bajka i nie wierzę w historie ze szczęśliwym zakończeniem. doświadczenie mnie nauczyło, że wymyślanie optymistycznych scenariuszy mija się z celem.

Mam dla ciebie świetną radę jak do 30-tki nie znajdziesz męża i kasy na utrzymanie idź do zakonu przynajmniej nie będziesz bezdomnym który nie się gdzie podziać a wszystko będzie pod ręką łacznie z klerykami;)

Pisałam wcześniej że mam problemy z skórą, nie mogę się opalać. Wiem że to jest głupota że się tym zamartwiam, ludzie są różni - ja nie mogę się opalać, inni chorują, jeszcze inni mają o wiele gorzej. I nie mam zamiaru być smutna z tego powodu bo na to nie mam wpływu. Ty możesz coś z swoją wagą zrobić:) o ile tylko chcesz nie ma co narzekać lepiej się cieszyć, być uśmiechniętym pewłnym energi i radości i wtedy dla ciebie świat będzie w kolorowy:)

Jasne - najlepiej użalać się nad sobą,zreć,siedzieć na dupie i nic nie robić pisać pierdoly w necie! Wnerwiają mnie tacy jak Ty! Wez się za jakąś robotę,rusz tą tłusta dupe! Z Twojego opisu wnioskuje że jestes nie tylko gruba ale i psychiczna.Zgłoś się do lekarza psychiatry dokąd nie jest zapózno!

Smiałość da sie w sobie rozwinąć. Ile to ja znam historii o ludziach niesamowicie nieśmiałych, którzy w ciągu kilku miesięcy stali się niesamowicie pewni siebie i otwrci na świat i wszelkie wyzwania, nowe doświadcznia. Sama w pewnym sensie przeszłam podobną drogę, więc mam pewność, ze to jest jak najbardziej do zrobienia ;) Regularnie trzeba robić o krok więcej, niż wydaje nam się, że jesteśmy w stanie. W momencie, kiedy chcemy zrezygnować przycisnąć się jeszcze mocniej i nie zważając na nic(na warunki, otoczenie, własny opór, zmęcznie) po prostu zmusić się do działania.

@Najlepiej użalać sie Ale zdajesz sobie sprawę, że wcale NIE pomagasz? może masz dobre intencje, nie kwestionuję tego póki co, ale fakt jest taki że atakując i wręcz obrażając nie wzniecisz w nikim poczucia wartości, które jest tu sprawą zasadniczą.

potrafię się zmusić do działania, jeżeli chodzi o pracę, szkołę i rzeczy materialne. gorzej, jeżeli trzeba wziąć się za siebie i zmienić nastawienie. nie wiem jak.

a ja tam Ciebie podziwiam, przynajmniej pracujesz, a ja co z tego że po studiach i podobno ładna i zgrabna, a nie mogę znaleźć pracy :-O To chyba ja powinnam popaść w większy dół. Spokojnie, przestań tak o sobie myśleć, studiujesz, pracujesz, to jesteś już kimś, resztę da się naprawić!!!

a zanim zaczełaś brac te sterydy, to tez miałas problemy z wagą?

tez mialam podobnie jak ty. poszlam do psychiatry, potem do szpitala i okazalo sie ze to schizofrenia paranoidalna :) niekoniecznie masz to samo,a le sugeruje, ze mozesz potrzebowac pomocy

Słonko, będę szczera. Może dobrze robisz, nie decydując się teraz na związek. A wiesz czemu tak sądzę? Wcale nie dlatego, że to niemożliwe. Jest to jak najbardziej realne! Myślę tak dlatego, bo uważam, że jak się chce być z drugim człowiekiem to trzeba najpierw odnaleźć swoją własną równowagę. Z drugiej strony odezwij się do niego. Skoro coś do niego czujesz, to pewnie nie chcesz, żeby czuł się zignorowany i odrzucony. Przecież wcale nie musicie od razu zakłądać rodziny. Można porozmawiać, spotakać się tak po przyjacielsku, miło spędzić czas. :)

arwena z tego co pamiętam, schizofrenia paranoidalna wiąże się z trudnościami w myśleniu linearnym, niemożnością podjęcia pracy umysłowej i długtrwałego wysiłku. ja u siebie tego nie zaobserwowałam. Lilla ja nie robię nic wielkiego. pogodzenie studiów z pracą nie jest ciężkie, o ile pracujesz zdalnie. a Ty na pewno znajdziesz pracę- po ukończeniu studiów zawsze następuje pewien przestój. 333343... miałam, ale mniejsze.

No właśnie zmieniaj swoje nastawienie małymi kroczkami, byle systematycznie. Decyduj się na to, na co się byś normalnie nie zdecydowała. Przekraczaj przy każdej okazji swoje granice w stronę celu, do jakiego dążysz. Za kazdym razem decyduj się na trochę więcej w tym kierunku. Po prostu bądź tą osobą, którą zawsze chciałaś być. Wypisz sobie na kartce cechy, jakie chcesz rozwinąć, dąż do nich po prostu je przejawiając. Z czasem dopchniesz granicę do momentu, gdy będziesz mogła utożsamić się ze swoim celem. Ja tak to widzę, sama działam w ten sposób i widzę efekty.

autorko błagam zapytaj sie tej całej Oli ile bierze za godzinę i umów się z nią bo już mi się rzygac chce jak czytam te wypociny! olewasz ja a ona i tak nie rozumie

fghjhj Ola jak się z nim spotkam, to zapewne wkręcę sobie, że coś może między nami być. a to niestety byłoby bardzo żałosne z mojej strony.

Zawsze miałam to samo. W lato płacz pod szafa :( jak już zdecydowałam się wyśc z domu to w długim rękawie i spodnie z długa nogawka w upalny dzień :(

ehh, ze tak zacytuje siebie: " niekoniecznie masz to samo,a le sugeruje, ze mozesz potrzebowac pomocy" czytaj dokladnie :) ja powiem tak: nie ma chuja, nie dasz sobie sama rady, inaczej juz dawno bys sie ogarnela oczywiscie zrobisz jak bedziesz chciala, to twoje zycie

"arwena z tego co pamiętam, schizofrenia paranoidalna wiąże się z trudnościami w myśleniu linearnym, niemożnością podjęcia pracy umysłowej i długtrwałego wysiłku. ja u siebie tego nie zaobserwowałam" to najwyrazniej nie masz zielonego pojęcia o tej chorobie, inna rzecz, że nie mam pojęcia jakie cechy schizofrenii miałabys posiadac. Domiującą cecha schizofreników sa stany lękowe b. silne, prace umysłowa moga podejmowac i podejmuja, bo na lekach nowej generacji jest to jak najb, mozliwe,

tylko jedno co wam powiem, jestescie naprawde żałosnie przewrazliwione.... Mi się to w łgowie nie miesci... najlepiej jak najmniej koncentrowac się na własnej osobie, trzeba myslec o innych, wtedy się nie myśli o własnych wadach. Ja jakies 15 lat temu jak wychodziłam na ulice to prawie nie zdarzało się, żeby mi ktos nie rzucił głupiego, chamskiego komentarza, byli to wyłącznie faceci.... i nie wiem jakim cudem, ale miałam to w dupie

cfyvugbihnojim - dzięki za pocieszenie. Szkoda że nie jesteś moją koleżanką, mogłabyś mnie tak codziennie pocieszać. :) Ja jednak uważam że pogodzenie nauki z pracą jest ciężkie. Ja studiowałam prawo i nie byłam żadnym orłem, jakbym do tego miała pracować, to pewnie kiblowałabym, zatem podziwiam takich ludzi, ja nie dałabym rady, a teraz noc cóż, szukam pracy ....

dziewczyno!:) nie przejmuj się!:) miałam na studiach koleżankę - nie wiem, ile ważyła, ale miała ogromną nadwagę, naprawdę była duża. i co? nie przejmowała się!:) ubierała się dość obciśle, ale tak ładnie, z klasą, nie bała się kolorów, wręcz przyciągała uwagę swoim ubiorem. do tego zawsze ładnie podmalowała oko, zrobiła włosy. i była duszą towarzystwa!:) nikt się nie śmiał, każdy ją lubił :) grunt to podejście :)

"tylko jedno co wam powiem, jestescie naprawde żałosnie przewrazliwione.... " po co ta agresja? :) moze jednak wcale nie masz tego w dupie? skoro tak dobrze to pamietasz?

@jkhjk :D hahaha, to po prostu pomijaj moje wpisy, przecież nikt Cię nie zmusza do czytania wszystkiego słowo w słowo

z wykształceniem prawniczym na pewno znajdziesz w końcu pracę. ja również kończę prawo i mam wykształcenie techniczne, więc wiem, co mówię. Bądź dobrej myśli i nie załamuj się z powodu braku pracy; los szybko może się odwrócić. Szukaj tylko regularnie i podpytaj na uczelni. u mnie na uczelni rekomendują absolwentów.

Autorko a jako kto pracujesz? tłumacz?:)

triu ale ja wśród ludzi mam tak samo. nie wiesz jednak, co ta dziewczyna miała w głowie i jak naprawdę się czuła. z jednej strony można być duszą towarzystwa, a z drugiej cierpieć z powodu wewnętrznego rozdarcia.

po co ta agresja? moze jednak wcale nie masz tego w dupie? skoro tak dobrze to pamietasz? ale gdzie agresja u mnie? Pisze prosto z mostu co uwazam i tyle. No i jak mam nie pamiętac co dzień głupich uwag? ni e mam sklerozy to raz, dwa- było to czasem trochę denerwujące, ale nawet przez mysl mi nie przeszło zeby nie wychodzic z domu, a wy piszecie, że boicie się isc ze znajomymi, bo MOZE ktoś kiedyś wam zwróci uwage???

tak, tłumacz.

to jakim cudem znalazłas prace jako tłumacz?