nie mam juz cierpliwosci do dziecka! wszystko sie wali. mysle o oddaniu go

psycholodzy, jakaś poradnia, grupy wsparcia dla rodziców a może masz depresję poporodową?

a jej maz tez ma depresję poporodową ? Jak ktoś nie wytrzymuje wycia 24 h i spania 3 godziny na dobe to ma depresję?

krolowa sniegu juz widze przemeczonych rodzicow, ktorzy maja jeszcze energie na grupy wsparcia dla rodzicow i psychologow. A psycholodzy zajma sie dzieckiem by oni mogli odpoczac?

cyferki> bachora rzeczywiscie nie mialam. Mam dziecko, ktore tak mi dalo popalic, ze do dzis ciarki przechodza mnie na samo wspomnienie. Pobudka w nocy co 1,5 - 2h. I tak przez pierwsze 3 lata. Teraz sie ciesze, ze zlobek mnie wyrolowal i nie mialam co z mala zrobic, wiec nie wrocilam do pracy. Dzieki temu udalo mi sie czasem gdzies kolo poludnia zasnac w jakims kacie czy na kanapie. Ale kiedy juz naprawde nie moglam zniesc placzu robilam to, co doradzilam autorce. Najlepiej wyjsc z pokoju. Nawet ze zlosci przypieprzyc w cos w drugim. Zawsze lepiej w szafe niz w dziecko.

to jak tak ci robił 3 lata az to go po prostu kompletnie rozpusciłas, przeciez dziecko tez musi spac normalnie... jak się nauczyk że podchodzisz na kazde zawołanie, to będzie w kółko drzec ryja.

ja pracuje po 8-10godz. tylko dojazd mi zajmuje w jedna str 40min. maz w magazynie, na nocki. napewno byloby inaczej gdybysmy sie wspierali, a nie oskarzali nawzajem:(

myslalam o psychologu. ale czy nie pomysli ze jestem wyrodna matka? a co do odreagowania to az wstyd sie przyznac co robilam:(

to ciesz się że pracujesz, byłabyś w domu to byłoby jeszcze gorzej. dajcie go jak najszybciej do złobka jesli jest miejsce, albo jak macie nieco kasy- to opiekunka choc na godziny, w Poznaniu za 5 zł na h z pocałowaniem ręki ci przyjdzie 50 chętnych

Oczywiscie, nie bylas, nie widzialas, nie znasz problemu ale wiesz najlepiej. Niech Ci bedzie, nie bede sie klocic ;) toitak> nie ma znaczenia co robilas zeby odreagowac. Dopoki nie krzywdzisz dziecka jest ok. Takie jazdy sa normalne, uwierz mi. grunt zeby sie pilnowac.

Co do psychologa to sa od pomagania nie oceniania. Jesli czujesz, ze przyda Ci sie ta forma pomocy - idz.

ze nie mowi sie rawdy, jak to naprawde sie wychowuje dzieci, tylko wszystko przybiera otoczke szczescia i piekna, a nie mowi sie o tych wszystkich problmach, tore przytacza autorka. rozumiem, ze to troche dlatego, ze nikt nie chce nic zlego mowic na dziecko, ze ciezko sie przyznac, ze ma sie dosc, bo sie kocha, ale zatsanawiam sie, czy np ja tak naprawde chce tego dziecka, gdy czytam takie watki.

spokojnie, poczekaj, jesteś przede wszystkim bardzo zdenerwowana i zmęczona. Musisz chwilę odpocząć, może jakiś urlop w pracy weź, czy nawet zwolnienie i spróbuj złapać dystans do wszystkiego. Mały płacze bo ma powód, ząbkuje, a może i Wy swoimi emocjami go karmicie... ale to chwilowa sytuacja, na prawdę szybciutko to się skończy... musicie jakoś przeczekać, przemęczyć się, jak nie dajesz rady to może pomyśl o niani na kilka godzin chociaż dziennie... nie ma sytuacji bez wyjścia. Rozumiem, jak się czujesz, bo miałam podobnie jeszcze kilka miesięcy temu. Mała też miała kiepskie nocki, my też oboje pracujemy i mamy jeszcze starszą córkę... chwilami żałowałam, że nie wzięłam wychowawczego, myślałam, że nie dam rady... ja mam nianię w ciągu dnia, oboje pracujemy w dzień a pomocy nie mamy żadnej... Ale córeczka wyrosła z tego, nagle zaczęła przesypiac noce, odstawiłam od piersi i wszystko się unormowało. Czasami jest ciężko, ale już z górki. Zobaczysz, że u Was za kilka miesięcy takie historie będą tylko wspomnieniem. Staraj się tylko porozumieć z mężem, żebyście nie oddalili się za bardzo, nie powiedzieli sobie za dużo...

Miałam podobnie. Kryzys ze swoim facetem też był :-/ Również wzajemnie się o wszystko obwinialiśmy. Myslałam nawet o rozstaniu. Najpierw jednak odbyliśmy poważną długą rozmowę i postanowiliśmy uratowac nasz związek.Udało się :-) Z synkiem miałam ciężką przeprawę do około 9-tego miesiąca.Potem już było z górki. Dasz radę kochana ale staraj się pilnowac by nie rozeszły się drogi twoje i męża. Zdaję sobie sprawę że dziecko nie jest ukoronowaniem miłości ale największą dla niej próbą i mam nadzieję że wyjdziecie z niej zwycięsko. Jako drużyna -współpracując a nie walcząc ze sobą - łatwiej będzie wam opanowac małego wrzaskuna ;-) Powodzenia!