Czy jesli zaprasza Was osoba z malym dzieckiem i siedzicie

w wiekszym gronie to normalne, ze ona karmi przy Was? I ze niczym sie nie zasloni ani nie usiadzie na uboczu?

Bo ja nie wiedzialam co zrobic...

szczerze mówiąc nigdy nie byłam w takiej sytuacji ...owszem kiedyś byłam w odwiedzinach u koleżanki która karmiła piersią ...jak dziecko zaczęło być niespokojne koleżanka przeprosiła i poszła do innego pokoju żeby je nakarmić ...ale gdyby zrobiła to przy mnie pewnie by mi to nie przeszkadzało tym bardziej że byłyśmy same

To nie moja kolezanka, tylko bratowa mojego faceta. Widzialam ja 2 razy w zyciu... Po prostu usiadla przy nas (ja, narzeczony, nasi i ich znajomi), pociagnela koszulke i zaczela karmic... Poczulam sie zazenowana, spojrzawszy w jej kierunku, a tam nagie, dlugie i pozylkowane cudze piersi... i krztuszace sie nimi dziecko... Wlasciwie widac bylo ze nikt nie wie co zrobic, bo wszyscy zaczeli sie od razu gapic w telewizor, a ona "Co tak wszyscy patrzycie w TV, co tam interesujacego?"

Ja bylam tez u przyjaciolki jak karmila... ale to przyjaciolka... znam ja od przedszkola... i ona odwrocila fotel i zaslonila sie pieluszka...

Nie chciałabym tego widzieć. Jeśli matka nie miałaby gdzie się udać, aby nakarmić dziecko to rozumiem. Ale tak to sama bym odwróciła łeb.

Ja mysle ze ona chciala z nami posiedziec... byly jeszcze 2 pokoje i kuchnia. Czyli Wam tez dziwne wydaje sie pokazywanie obcym swioich piersi, nawet w tej sytuacji?

Ja zawsze jak karmiłam starałam się wychodzić do pokoju obok. Myślę że zostanie w tym samym pomieszczeniu stwarza niepotrzebnie niezręczną sytuacje.

Byłam kiedyś w odwiedzinach u znajomych mojego chłopaka, gdyż urodziło im się dziecko. Widziałam ich pierwszy raz. Ta dziewczyna o wadze ok. 130kg w pewnym momencie wyjęła bardzo długą pierś, całą w żyłach, sutek o średnicy chyba 7 cm, brzuch cały w ciemno-czerwonych rozstępach i zaczęła karmić dziecko. Długo musiała się usadawiać, żeby pierś nie zadusiła dziecka. Widok był okropny. Z chłopakiem nie widzieliśmy gdzie patrzeć. Do dziś (a minęło kilka lat) wspominamy tamto zdarzenie ze zniesmaczeniem.