Dorosłe dzieci toksycznych rodziców i z rodzin dysfuncyjnych, proszę was o pomoc

czy możecie mi polecieć ksążkę, która opisuje zachowanie rodziców i pozwala zrozumieć tego typu rzeczy? wiem, że są różne tytuły, ale szukam takiej która wam pomogła wrócić do normalności i pozwoliła zrozumieć ten chaos i go ogarnąć po przykrym dzieciństwie i wciąż wtrącającej sie i poniżającej toksycznej matce. Potrzebuje tytuły, bo przestaje sobie radzić..... błagam pomóżcie

up

może idz do psychologa jednak bo samo czytanie ksiazek duzo ci nie da, psycholog jest za darmow iec moze warto... tytulow nie znam ale przede wszystkim zerwij ta toksyczna wiez z matka czy rodzina,n nie ze na zawsze ale jak jestes przeciazona to na jakis czas jak najmniej a najlepiej 0 kontaktu by odpoczac

dzieki, tak wiem o psychologu ale w tej chwili potrzebuje ksiązki, poradnika

z tego co pamietam to "Toksyczni rodzice" Susan Forward, ale jest jeszcze cale mnostwo ksiazek o pokrewnej tematyce. Polecilabym tutaj ksiazki Johna Bradshaw'a (Powrot do swego wewnetrznego domu i inne, o ktorych nie wiem czy wystepuja w polskim tlumaczeniu, jak chocby Bradshaw On: The Family). Moze jakies forum, grupa osob z rodzin dysfunkcyjnych (DDD/DDA - nie sugeruj sie tym A na koncu, objawy io pozniejsze problemy sa podobne)

Też się tym interesuję. Tytuł m.in. "Zniewolone dzieciństwo"

napisz cos o sobie :-) Moze pogadamy. Mi tez ostatnio wali sie duzo w zyciu...

co tu pisać? jestem fajną spokojną, mądrą, wesołą kobietą (tak mówią o mnie wszysycy, oprócz matki) ale dla matki zawsze byłam tłukiem, cięzko myśląca ciemna masa i tego typu rzezcy (jedyna z rodzeństwa mam studia i ró,żne kursy). Za byle gówno potrafiła mnie lać pasem albo kazała klęczeć na wycieraczce. Zawsze mówiła o mnie źle. Nawet jak zdałam mature, to ja to nie obchodziło, potem poszłam na studia -chciałam żeby ghyła ze mnie dumna, choć raz chciałam usłyszeć że jest ze mnie dumna... ale po odebraniu dyplomu z wyróżnieniem- wzruszyła tylko ramionami - pfhiii :( - cóż to takiego, zwykły dyplom! była bsrdziej dumna z mojego brata po zawodówce :( wszystko dla miej robiłam źle, nie tak jak ona by sobe życzyła... włąsciwie nie wiem czego ona sobie życzyła.. była zazdrosna chyba o tate, dla któreg byłam kochanym dzieckiem, a nie tłukiem. jak powaznie zachorowałam i sie leczyłam, to chodziła po rodzinie i mówiła, ze sobie choroby tylko wymyslam, obgaduje mnie, wiem o tym... Ostatnio mnie mnie opierdzieliła, dlaczego pojechałam z męzem na zaplanowany urlop, jak powinnam w domu zostać, bo jest festiwal w mieście i powinnyśmy z dzieckiem na nim być! :O zawsze ma cos do powiedzenia i nic jej nie pasuje, mam juz dośc!