dobrze mi samej z dzieckiem, czy to źle?

jak wyżej, jestem sama z dzieckiem - 3 lata, praktycznie od momentu zajścia w ciążę, bo przez ten okres miałam kontakt z ojcem dziecka jedynie sporadyczny. Teraz mieszkamy same już ponad 2 lata i jest mi z tym dobrze, co więcej nie mam zamiaru zmieniać tego stanu :) Ojciec dziecka zarzucił mi ostatnio, że jestem egoistka, bo nie chce znaleźć jej "nowego tatusia", gdyż ten odwiedza nas nieregularnie i słabo uczestniczy w naszym życiu a jak już coś to raczej "zdalnie". Hmm, czy to źle, że nie chcę nic zmieniać w swoim życiu i jestem zadowolona z naszej obecnej sytuacji?

Jeśli Wam jest z tym dobrze to ja nie widzę żadnego problemu ;)

Teraz Ci jest dobrze i tak trzymaj,ale zobaczysz ze za pare lat zacznie Ci brakowac tej drugiej osoby...Corka nie zawsze bedzie mala dziewczynka.

wtedy to rozwiodłam się i zostalismy sami z dzieckiem(miał wówczas 2 latka). Dopiero wtedy odżyłam. mieszkając z ojcem dziecka brakowało mi powietrza--to nie było to,ani przez chwilę nie czułam się dobrze w jego towarzystwie. mimo,ze było mi baaardzo cięzko finansowo po rozwodzie to wolę o 1000000 razy mieszkac sama z dzieckiem niz mieszkać w 3 i się dusić:O

Nie szukaj faceta na siłę, obcy facet to wcale nie ojciec. Uwierz mi, jakiś facet w domu robiący za 'tatusia' może wszystko zniszczyć...

kolorowa kartka papieru ----> Do dorosłości dziecku jeszcze pozostało :D A tak na serio a nóż widelec za parę tygodni autorce zbije do kogoś mocniej serce ;) Nigdy nie wiadomo co nas czeka :D

bez chłopa, rodzina i znajomi usiłują mnie swatać, ale bez skutku. Dobrze nam, mnie i córce[15 lat] bez męskiego towarzystwa. I naprawdę nie tęsknię.

uff, dzięki za wypowiedzi, bo ja już myślałam że jestem jakaś inna. Nie ukrywam, że wieloletni związek - chyba z resztą dość toksyczny - z ojcem dziecka zostawił we mnie takie dziwne uczucie, że to co on mówi czy radzi jest najlepsze. Faktycznie, jak to napisała jedna z was, dopiero teraz czuję, że żyję, u siebie, bez krytycznego wzroku i komentarzy ze strony ojca córki. Jestem introwertyczką i lubię swoje towarzystwo więc mam nadzieję, że za kilkanaście lat nie będzie tak źle.

też mam sąsiadkę, która ma 5 letnią córeczkę, ma dobrą pracę, mieszkanie, samochód, dziecku poświęca cały swój czas, jest zadowolona z takiego życia i jak sama nie raz mi powiedziała dla niej całym światem jest córeczka i nie chce tego zmieniać. realizuje się zawodowo, dodam że jest atrakcyjną babką i mogłaby mieć faceta ale nie chce :) jej sprawa i jej życie :)

i mam 3 dzieci;) sama z wyboru jak ty i nie wyobrazam sobie inaczej

Hehe, ja od 25 lat jestem sama z córka i zawsze było mi z tym dobrze :) To znaczy, teraz juz nie jesteśmy non stop razem, córka jest mężatka i mieszka oddzielnie. Niedawno zapytałam ja, czy miała czasem do mnie żal, że mieszkałyśmy bez ojca. A ona spojrzała na mnie jak na nienormalną i mówi: "No coś ty? Może kiedyś w przedszkolu albo na początku podstawówki troche zazdrościłam koleżankom. Odkąd zaczęłam myśleć samodzielnie, nigdy nie było to dla mnie problemem".

dobrze mi z tym, w ciąży i po porodzie przez jakieś 8 miesięcy do głowy mi nie przyszło żeby kogos poznać tak skupiłam się na sobie i dziecku, teraz syn ma 14 miesięcy i chciałabym kogos poznać ale bardziej dla tego że nie chce być sama bo czuję się trochę jak ofiara losu w oczach innych ludzi, i chciałabym czasem spędzić fajnie czas z kimś, nie mówię o świętach itp ale z drugiej strony nie chce mi się szukać i ciągle tłumaczyć czemu nie jestem z ojcem dziecka itp martwić się czy dziecko będzie zaakceptowane, jakoś sobie nie wyobrażam spędzać czas we trójkę i dopuścić obcego do dziecka, dużo sprzeczności jest teraz w moim myśleniu o przyszłości. Po całym dniu z maluchem wyszykować się na randkę to chyba nie dla mnie jak o 22 jestem w łóżku ;)