mam depresje i zle samopoczucie

u mnie zaczelo sie w pierwszej dekadzie mojego zycia, wtedy po raz pierwszy pomyslalam o smieci, w drugiej dekadzie mojego zycia probowalam popelnic samobojstwo, pozniej jakos zylam, przez chwile nabralam rozpedu a teraz jade na tym poslizgu z tych lepszych chwil...

ja to dopiero jestem żałosna..aż nie mam chyba siły żeby o tym pisać. znowu sie zaczyna...znowu.A miało być inaczej. Jednak nie. Znowu sie nie nauczyłam,odwlekłam,teraz nie śpie i sie w ogóle nie wyśpie,będe kombinować - iść czy nie iść jak iść to po co a jak nie iść.. znowu wszystko spierdoliłam,gardze sobą,jestem zerem,ścierwem,nie powinnam nigdy sie urodzić co za jebana dziwka ze mnie,za kare chyba przyjebie sobie w łeb

sklamalabym gdybym powiedziala, ze mialam idealne dziecinstwo, idealne zycie, bo tak nie bylo. ale z drugiej strony... po prostu pogodzilam sie z tym co bylo, z moimi ograniczeniami. mialam w zyciu wiele dobrych chwil.

tez tak odwlekam wiele rzeczy, nie jestes sama w tej praktyce. niektorzy by to nazwali zwyklym lenistwem...

nie ma gorszych ludzi ode mnie nawet hitler był lepszy bo coś potrafił zrobić,osiągnął jakiś swój cel a że był chujowy no to co. Ale osiągnął. A ja z najprostszą rzeczą mam problem,jestem bezpłciowym zarzyganym gównem,chuj w dupe czemuś takiemu

:(

jako nastolatka wymyslilam wierszyk o sobie, ktory zaczynal sie od slow: jestem zerem, jestem dnem, nic nie umiem żyję snem

ja nawet wiersza nie potrafie wymyślić. musze sie nieźle nakombinować i namysleć żeby jakikolwiek sensowny rym ułożyć nie wiem co sie ze mną dzieje,dlaczego jest aż tak źle,nigdy nie byłam dla samej siebie az tak surowa,no cóż znosiłam przez lata wyzwiska od rodziców to widać i mi samej sie to w końcu udzieliło

Ja niby często słyszę komplementy, ale jak patrzę w lustro to widze coś innego. Wygląd nie jest moim priorytetem, ale chciałabym dobrze czuć się w swoim ciele. Myśli samobójcze miałam wiele razy,częściej jak byłam młodsza. Obecnie mam bardzo chwiejne nastroje, sa chwile,że potrafię się śmiać, ale większośc czasu mogłabym przepłakać. Nie mam nawet ochoty wychodzić z domu, znajomi dzwonią, a ja kłamię,że jestem chora lub zajęta, a pozniej leże i gapie sie w sufit :/

ja nie moge patrzeć w lustro i nie chodzi nawet o to że jestem brzydka bo nie całkiem,rzecz w tym że nie moge na siebie patrzeć ,na tą pogardę dla samej siebie w moich oczach

tez klamie ze sie zle czuje :( jest okropnym klamca jesli chodzi o unikanie spotkan. tez slyszalam wiele razy komplementy i tez w nie nie wierze...

sobie wmawiac, ze jestem taka do niczego, najgorsza, beeeeeeeeeeeee. Rozumiem, ze mozna miec deprezje "z niczego", ale to jest stan chorobowy i trzeba go leczyc, bo moze sie poglebiac. Tu raczej widze obojetnosc otoczenia, albo Twoja niechec do otoczenia. Na poczatek staraj sie znalezc jakas fajna bratnia dusze, tylko nie podobna do Ciebie. Sprobuj podzielic sie z kims swoimi problemami, zanim pojdziesz do lekarza

moj wyglad jest mi obojetny... ale nie czuje sie dobrze ze soba, chowam twarz

Ty od "najgorzej to" do kogo byl ten post?

gorzej jak ktoś inny ci to wmówi. Broniłam sie przed tym,jak widać nie mam całkowitego wpływu na to jaka jestem i nie wierze że moge sie na nowo pokochać

do wszystkich sfrustrowanych, bo jak sie ma depresje taka prawdziwa, to nie wypisuje sie andronow na forach

uwazasz, ze nie mam prawdziwej depresji?

to bardzo krzywdzace i niesprawiedliwe co piszesz... widac ze nie masz pojecia o czym mowisz. depresja ma rozne oblicza.

w twoim przypadku stawiam na depresję maskowaną

??

depresję stwierdzoną przez specjalistę, to nie zwlekaj z leczeniem, bo taki stan nie leczony doprowadzi w końcu do zaniechania przez Ciebie jakichkolwiek działań, a to już pierwszy poważny krok do tragedii

nie wiem do kogo to piszecie, jesli do mnie to powtorze: leczenie i juz mialam stany zaniechania niemalze wszelkiej aktywnosci, powoli z tego wychodze

lecze sie*

ja potrzebuje porady, co moge zrobic? nie stac mnie na psychoterapie :( co moge zrobic we wlasnym zakresie?

a chuj w dupie kurwa. nie wiem czy mam depresje,nie stwierdzono nie leczono wiem natomiast ze czuje sie chujowo i chcialam chociaz odrobine tego gdziekolwiek wypowiedziec,bo w otoczniu MUSZE udawac ze jest GIIIITTT ale dobra juz nic nie pisze,w koncu marnuje miejsce ktore moglby zajac ktos kto nie jest zerem i niepotrzebnie sie wpierdolilam przepraszam ide spac zeby zapomniec na chwile chociaz i tak wstane nieprzytomna

hghhhfhfhfhf zostan! ja chce z Toba porozmawiac :(

Słyszałam gdzieś,że mozna ubiegać się o psychoterapię w ramach NFZ,ale nie wiem na ile to jest prawda, bo nigdy nie miałam na tyle odwagi,żeby zdecydowac sie isc do psychiatry. Wogóle mam problem,żeby przed kimkolwiek się otworzyć.

to nie jest takie straszne, o ile trafi sie na kogos z kim sie dogadasz. w razie czego po prostu mozesz przerwac badanie i wyjsc z gabinetu.

spróbować. Kiedy człowiek czuje się lepiej - wtedy kiedy coś dostaje, czy kogoś obdarowuje widząc na twarzy obdarowanego uśmiech i niekłamaną wdzięczność? Spróbuj wejść w relacje z kimś, komu mogłabyś być potrzebna. Na pewno znajdziesz w swoim środowisku. Do tego trzeba wychodzić z domu. Pogadaj z księdzem, z pielęgniarka środowiskową, z Domem Opieki. Nieraz wystarczy niewiele, by zacząć odkrywać świat na nowo i czerpać prawdziwą radość z faktu bycia pomocnym. To wymaga pewnego wysiłku, ale zapewniam Cię, że warto się postarać

ja pomagam innym na tyle ile moge to pomagam