NIE UMIEM ŻYC WŚRÓD LUDZI

Mam 23 lata nie mam pracy, właśnie kończę szkołę zaoczną do której chodziłam co weekend a tak w tygodniu siedzę w domu, do pracy nie mogę iść bo jestem na rencie mam problemy z kręgosłupem. Od pewnego czasu jestem coraz bardziej smutna i przygaszona, często wolę spędzać czas sama izolując się od wszystkich, gdy tylko z kimś gadam to szybko chcę zakończyć tą rozmowę, nawet ze swoim facetem często nie mam ochoty rozmawiać, czuję się bardzo nie pewnie wśród ludzi, mam bardzo niską samoocenę choć często słyszę komplementy że jestem ładna, fajna, często też ludzie uśmiechają się do mnie i to nie tylko faceci, kobiety także a ja nie potrafię tego nikomu odwzajemnić a potem głupio mi że z tego powodu, a pierwsza tym bardziej się nie uśmiechnę:( Czasem chce mi się płakać i czuję smutek. To trwa już długo ponad rok.

Niby w domu rozmawiam z rodziną i ze znajomymi ale nie za często choć staram się zachowywać normalnie i tak jest, zachowuję się normalnie ale w środku jest mi bardzo źle, jest tu ktoś z podobnym problemem jak ja?

hej nikt nie odpisze mi nawet?

moglabys podac gg?

coz... nie jesteś sama. Ja tez siedzie w chałupie od roku i moja własna rodzina sie ze mnie śmieje nawet, zamiast okazać jakieś wsparcie.. :) no ni e wiem co Ci doradzić, ja sama myślę nad jakimś planem, żeby tego życia tak nie stracić, bo czas tak szybko leci. Powinniśmy teraz cieszyć sie życiem, w końcu mówi sie ze to najlepsze lata w życiu człowieka....