Czy to normalne, że lituję się nad owadami?

Nigdy w życiu nie zabiłam świadomie owada, jeśli zrobiłam to przez przypadek to później było mi tak przykro, że siedziałam i płakałam. Myślę, że wynika to z tego, że kiedyś jako dziecko nieświadomie zabiłam masę biedronek w słoiku, bo nie wpadłam na to, żeby zrobić im dostęp do świeżego powietrza, to było dla mnie tak traumatyczne i wstrząsające, że do dnia dzisiejszego nie zabijam niczego. Osy, komary, pająki czy cokolwiek innego wolę wypuścić za okno niż trzasnąć gazetą, a jeśli już muszę to najczęściej wysługuję się kimś, sama nie zabijam, bo później mam wyrzuty sumienia. Teraz wyrzuciłam pająka za okno i zrobiłam to tak niezgrabnie, że zamiast dać mu zejść na parapet to poleciał na dół z 7 piętra, a ja już przeżywam, że połamał odnóża i teraz padnie w męczarniach :o Czy takie coś można leczyć? Z ludźmi i zwierzętami mam oczywiście identycznie, no ale przecież owadów jest tyle, że trudno ich nie zabić czasem, a ja sobie po tym średnio ze sobą radzę przez parę godzin, boję się że pójdę do psychologa, a on mnie wyśmieje :o