Pytanie do mam które ŚWIADOMIE zdecydowały się na ciąże-----------

Jak to jest?? Kurcze, ja nie potrafie się swiadomie zdecydować na dziecko a bardzo bym chciała..mam jedno dziecko z wpadki:) i pragnę mieć drugie ale paraliżuje mnie strach STRACH o to czy będzie zdrowe....... nie potrafię ot tak zacząć się o nie starać...zawsze powtarzałam,że jak będę mieć dzieci to tylko z wpadki:D ale teraz.... bardzo bym chciała drugie...

Postanowiliśmy mieć dziecko i odstawiliśmy zabezpieczenie. Mimo to po każdym sexie przeżywałam, że to może jednak nie pora? Ale dalej bez zabezpieczeń "robimy potomka"... na szczęście szybko się udało :-)

W trakcie starań martwiłam się czy zajdę w ciążę, potem będąc w ciąży każdego miesiąca martwiłam się czy oby nie poronię i czy dziecko nie będzie miało jakichś wad/chorób. Potem jak się urodziło znowu te same zmartwienia przy każdej gorączce, wysypce itp.... i tak chyba ma każda matka już do końca życia - zawsze martwi się i obawia o swoje dziecko. :)

.

Moje dzieci poczęte świadomie .

podnoszę

też mam pierwsze z wpadki, a drugie już świadomie, chociaż była to trochę walka, że chcę, a nie powinnam i sie boję, bo wtedy już czułam ten strach o dziecko, ale to strach do opanowania - po prostu odswacie antykoncepcję - co ma być to będzie

Zdecydowaliśmy się na dziecko odstawiliśmy antykoncepcję po kilku miesiącach zaszłam w ciążę cieszyłam się tym stanem i choć to była ciąża zagrożona i od 13tc do 36tc leżałam w szpitalu,to nie robiłam z tego takiej szopki jak wy. problem czy zajdę, jak zajdę czy donoszę,jak donoszę czy nie będzie chore :O wasze życie to jedna wielka obawa i ciągle zmartwienia. współczuję takiego macierzyństwa. moje życie choć nie należy do łatwych jest szczęśliwe. każdy uśmiech dziecka napełnia moje serce szczęściem i nie gdybam co złego może mu się zdarzyć. cieszę się tym że jestem mamą. a wam współczuję.

czy wy jestescie normalne-chcialabym miec takie pozytywne myslenie jak ty....jednak wszędzie w tv,gazetach trąbia jak dzieci chore co sie dzieje...wiec jak nie miec obaw....:/

.

Ale z takim podejściem to będziecie szukać objawów wszystkich chorób u dzieci! Mój syn uwielbia porządek i wszystko równo układa-gdybym miała takie podejście jak wy to już bym się dopatrywała autyzmu :( Jest wiele chorób, są różne nieszczęścia i tragedie,ale trzeba się cieszyć zyciem a nie doszukiwać w każdej sekundzie życia zagrożeń. Oczywiście należy dbać o bezpieczeństwo, jak małe dziecko to mieć w zasięgu wzroku,ale nie histeryzować. Znajdźcie sobie jakieś hobby, idźcie do pracy,bo takie wymyślanie problemów i chorób to z nudów,no chyba,że u was, to już stan chorobowy.

czy wy jestescie normalne--to dlaczego masz tylko jedno dziecko ???

podnoszeee

Ja zawsze byłam przeciwniczką dzieci, nie lubię dzieci po prostu. Z partnerami (takich konkretnych długodystansowych było 2) nie rozmawiałam na temat dzieci, nie rozmawiałam na temat ślubu, nie interesowało mnie to. Potem poznałam mojego obecnego męża i nagle po prostu wiedziałam, że z tym człowiekiem chcę spróbować żyć już zawsze. Że chcę mieć z nim dzieci (nie jedno). Nie byliśmy jeszcze małżeństwem jak spytał się mnie, czy może spróbowalibyśmy się postarać o dziecko. Odstawiliśmy antykoncepcję, w pierwszym cyklu starań byłam już w ciąży. To się wie i czuje. Tak myślę po sobie. Na dzień dzisiejszy wiem, że będziemy się starać o 2 malucha, ale nie wiem tylko czy w krótkim odstępie czasu czy w długim ;) pożyjemy zobaczymy. ** moja przyjaciółka ma teorię, że jak się spotka właściwą osobę to się to po prostu wie (czy wziąć ślub, czy mieć dzieci) i nie ma wówczas dylematów, ale ja sądzę że to raczej indywidualna sprawa, bo każdy na inny charakter i inaczej podchodzi do życia

Mi dość długo nie zależało na posiadaniu dzieci. Ale w końcu świadomie się zdecydowaliśmy. Nie wyobrażam sobie wpadki, nawet w tzw. dobrym wieloletnim związku.

gość czy wy jestescie normalne--to dlaczego masz tylko jedno dziecko ??? A CO CIĘ TO OBCHODZI?? Czy tutaj na kafe nie za bardzo ludzie wściubiają nos w nieswoje sprawy?

jesli chodzi o myslenie czy dziecko bedzie zdrowe itd mysle ze dotyczy nawet ciazy z wpadki, My odstawilismy antykomcepcje i staralusmy sie przez trzy lata, cueszylismy sie co miesiac ze jestem a po tescie zonk i dakej to samo. okazalo sie ze mam problem z hormonami i mam nieregularne @ w zwiazku z tym, a nawet wywolywane tabletkami, caly czas bylismy swiadomi tego co robimy, pozniej podeszlismy do inseminacji, troche sie balM i myslalam tak jak Wy ale ten strach mnie nie paralizowal i bardzo sie cieszylam tym stanem, bylam szczesluwa, teraz mamy synka i nie wyobrazamy sobie zycia bez niego, glowa do gory to ze u kogos dzieja sie zle rzeczy to nie znaczy ze nas tez ma cos takiego spotkac !!!

.

Ja nie myslalam czy bedzie zdrowe, dla mnie nie bylo innej opcji :) moze to wiek? bo zdecydowalam sie w wieku 20/21 lat :) nawet przy powiklaniach nie dopuszczalam do siebie mysli ze jemu moze sie cos stac dopiero po porodzie balam sie-35tc, nawet w ciazy gdy szlam na wizyte moja mama zamartwiala sie czy wszystko ok a ja szlam pelna optymizmu :) a co do staran-my przestalismy sie zabezpieczac :)