Zazdroszcze tym siedzacym w domu

ale jednak mamo krasnoludka coś tam będziesz musiała pracować, nie tak że zero ;) no i pomoc brata... to jest właśnie rozsądne podejście - najpierw planujemy życie zawodowe tak żeby potem mieć czas na dziecko, większość tak nie robi, tylko najpierw dziecko, potem drugie potem brak kasy i trzeba zapieprzać a dzieci do przedszkola...

To o tym gotowaniu to nie moja wypowiedz, nikogo to nie bawi, gimbaza do szkoły uczyć się.

ważne żeby po tej pracy zajmować się dzieckiem, a nie gary, sprzątanie... najlepiej przygotowywać obiad na następny dzień jak dziecko już śpi, ja wracam z pracy ok 15.00 potem mam czas dla dziecka, odgrzewam obiad przygotowany wieczór wcześniej po obiedzie idziemy na plac zabaw itp. jestem z dzieckiem do wieczora, potem małą kąpie usypiam i jest 21, do 22 ogarniam dom i robię obiad na następny dzień, kładę się spać ok 23. Zajmuję się zatem małą od 15.00 do 21.00 więc nie uważam ze to mało.

aha i to zajmowanie to nie posadzenie małej przed bajkami ale rysujemy, lepimy z plasteliny, robimy ludziki z żołędzi kasztanów, gramy w gry, śpiewamy piosenki po angielsku, chodzimy na plac zabaw, spacerujemy, czytamy książeczki, albo idziemy do mojej siostry i jej dzieci żeby się pobawiły... także naprawdę zajmuję się małą

moja kumpela siedzi z dzieckiem w domu, mała ma 4 lata i oglądają całe dnie tv :o

up

A ja jestem w domu z synkiem już trzy lata i nie żałuję. Mały w tym roku poszedł do przedszkola i od samego początku chętnie tam zostawał. Do pracy planuję wrócić za jakieś trzy lata.

ale jak będą większe to będą zadowolone, że mama pracuje, że ma własne życie, jest z nimi o czym pogadać, mogą poopowiadać co się działo przez cały dzień (bo w domu raczej nic interesującego).. takie co całe życie siedziały w domu interesują się tylko swoimi dziećmi bo czym innym i później do wszystkiego się wtrącają