Czy można być wierzącym po swojemu

nie chodząc do kościoła ale przestrzegając przykazań ? kieruję się etyką i logiką. Trudno mi uwierzyć w bajki głoszone w kościele, jednocześnie mam przeczucie, że gdzieś w tym wszystkim jest ziarnko prawdy lub chodzi o morał jak w każdej bajce. Znam ludzi którzy zginęli by pewnie na skutek własnych poczynań, gdyby ktoś ,,wyższy,, czyli ksiądz nie powiedział mu co jest złe a co dobre.

a niby kto ci zabroni? twoje zycie, twoj rozum i wybór.

ksiadz to tez tylko czlowiek

Podobno tak myśląc nie mam szans na życie wieczne, w które i tak nie wierzę.

życie wieczne, całą wieczność z tymi przygłupami, radiomaryjnymi, w tym zyciu ledwo idzie wytrzymać, a cała wiecznośc.....

można, każdy sceptyk tak wierzy. Każdy w coś wierzy. Nie każdy jest silny na tyle by się przyznać. Ale to nie ważne.

Nie rozumiem dlaczego kościół mnie/mój pogląd potępia gdy ja wykazuję tolerancję i nie potępiam ich. Jednak niektóre ich poczynania nie podobają mi się i wole porozmawiać sobie z Bogiem bez pośredników.

widac ze nie rozumiesz naszej wiary msza jesthttp://pelczar.rzeszow.pl/index.php?action=mszasw a tu co sie dzieje podczas mszywedług objawien cataliny rivas np sa aniołowie i demonyhttp://www.jankowice.rybnik.pl/czytelnia/catalina-rivas.html

Jasne, że można. Ale nie można potem wymagać, żeby kościół dostosowywał się do Twojej wiary "po swojemu". Czyli np. w przypadku ślubu kościelnego.

niezamierzone pouczenia demonahttp://www.pmk-sa.com/dokumenty/egzorc1.htm

Wierzącym w co? W Potwora Spaghetti? Może sprecyzuj o co ci chodzi autorko?

a czy mozna pracować po swojemu powiedz szefowi albo nauczycielce ze lekcje albo praca po 4 godziny i jeszcze płacili po 2 tys zł

wiara != praca (obowiązki). Wiara jest dobrowolna.

Poczytałam to co w linkach i nic nie mam sobie do zarzucenia prócz tego, że nie chodze do kościoła i nie moge jakos uwierzyć, jak to możliwe, że nikt go nie widział (Boga) a są jakieś księgi i przekazy. I dlaczego nic takiego nie było zanim Jezus się narodził ? Moją ofiarą są dobre uczynki, szacunek dla bliźniego i braci mniejszych, życie w zgodzie z naturą na ile to możliwe. Przerażają mnie te wszystkie ceremonie kościelne, wszechobecny smutek i poczucie winy, ze zyję z wiecznym grzechem na karku. Ja nie grzeszę, nie pysznię się i nie daję skusić. Wolę rozumieć życie po swojemu. Czy jest ktoś taki jak ja ? i przyzna się do tego ?