43 lata i co dalej

i jak wyzej co dzialac

Czas zacząć żyć:)

r***** r****ć

dalej bedzie 44, 45, 46, ....

dokladnie,nie gniewam sie na te nawet durne pismaki co tu weszly

....a coś się jakoś szczególnie zmieniło ze względu na te akurat cyferki...bo ja uważam,że cyfry to tylko cyfry....w związku z powyższym robię to co do tej pory, tylko kremy przeciwzmarszczkowe staranniej dobieram;):DMam zawsze tyle lat, ile akurat chcę mieć:)

ja wiem,facet jestem i te kremy to nie bardzo:)

...ale co nie bardzo?nie bardzo Ci służą,czy o co chodzi?:)

Co wiesz?Dlaczego te kremynie bardzo?

Ja tez mam 43 i nie rozumiem pytania.

Ja jestem nadzieja - ja mam 52 i stoję w miejscu. Przez ostatnie kilka dni zastanwaiłam się czy skoczyć czy połknąć... Teraz siedzę otepiała i gram w Pacmana, wtedy nie myslę. zwracam się do Ciebie bo z Twych słow wynika że jesteś bardzo pozytywna. ps. chciałą bym mieć 43 lata. zawsze to jedno dziesięciolecie mniej ;)

No ja tez kiedyś będę miała 52. I 65. Chodzi o to, żeby cały czas cos robić żeby polepszyć sytuację. Krok po kroku. A wiekiem się nie przejmować, bo to kompletna strata energii, nie mamy na to wpływu. A co chcesz zmienić? I dlaczego jest tak źle?

Gościu " ja mam 52 i stoję w miejscu. ",faktycznie jestem uważana za bardzo pozytywną;):D i w Twoim poście "zobaczyłam" trochę;P" rzeczy" ,których tam z pewnością nie było;)(bo ja mam zawsze durne:P "skojarzenia":D)ale widzę, smutek straszny przez Ciebie przemawia:(,to chodzi o ten wiek,czy o jakieś zdarzenia w życiu z którymi nie umiesz sobie poradzić?

a ja mam 43 i chyba rusze z miejsca,

obudziles sie teraz, ze dopiero pytasz "co dalej"?

" i chyba rusze z miejsca" to coś, jak u Steda "ruszaj się Bruno,idziemy...."

nie,nie spie juz dlugo tylko chcialem Was staruchy ruszyc troszke :)

Miałam dół, bo wszyscy naraz mnie wkurzyli. Mąż się nie odzywa, dzieci wykorzystują, rodzice nie rozumieją. DO d... jest.

Nie daj się. Życie to ciagla walka o swoje, bo każdy jest wygodnicki i zwała na innych.

a ja mam 29, nic mi sie w zyciu nie udalo, nie mam pracy, faceta, mieszkania, nie mam nic

29 lat to nic :-) wszystko przed tobą :-) powodzenia

a ja mam 37 lat. byłam nieszczęśliwa i zahukana przez większość mojego życia. potem ludzie mnie dowartościowali tym co zaczęłam robic i czym się zajmuje do dzis. rozkwitłam, wyładniałam i nawet niezbyt dobrane małżeństwo już mi tak nie ciązy. znalazłam w sobie jakąś siłe, która mnie jak na razie nosi. czuje się szczęśliwa i spełniona mimo wielu braków.

mam nadzieję że też w końcu podniosę sie z depresji... ale i tak czuję że przegralam życie. Nie mam szans na pracę :(

Napisałam mądrze:) i kaffe mi zżarło posta....:O

no to jeszcze raz . plizzzz ;)

Spróbuje na raty....;)najpierw dla tych wszystkich,którzy potrzebują trochę uśmiechu:) http://www.youtube.com/watch?v=6UMsQFEt94Q czasem się udaje,a czasem nie....ale nigdy, nie należy tracić nadziei:)i zawsze warto spróbować:)

a moze jako autor zrobie sie na niebiesko moi kochani

gość z 04.01.14 dlaczego piszesz że nie masz szans na pracę?

Autorze,byłoby bardzo miło gdybyś się zaczernił:)(zaniebieszczył -dziwnie brzmi:P) "Idę";)pisać to co mi zżarli;)

bo jestem chorobliwie niesmiala, czerwienię się, nie umiem sie wyslowic, zero przebojowosci...