Mam poczucie, że zmarnowałam sobie życie.

Już jako dziecko miałam źle. Ojciec bił mnie, wyzywał, szarpał, dusił, a matka nic z tym nie robiła. Mimo, że w domu były pieniądze wszystko brał sobie mój ojciec, a to żeby kupić najnowszy samochód, laptop, telefon. Ja nie miałam nic. Żeby pójść na studia musiałam ostro harować za granicą. Na pierwszym roku poznałam człowieka zupełnie innego niż mój ojciec. Czułego, delikatnego, byłam w nim nawet przez chwilę zakochana. Zaszłam w ciążę i rzuciłam studia. Wzięliśmy ślub, mamy 16 miesięczną córkę. A ja mam poczucie, że zmarnowałam sobie życie. Mimo, że jestem szczęśliwa, w końcu znalazłam spokój, którego w domu rodzinnym nigdy nie miałam to czuję, że zmarnowałam sobie życie. Nie skończyłam studiów, nie zrealizowałam planów, a i męża nie kocham. Jest wspaniałym człowiekiem, świetnym ojcem, ale brak tej iskry namiętności.

zmarnujesz to sobie jak go zostawisz. kazde uczucie wygasa, tak zorganizowala to natura.

kazda to przechodzi, odrazu po tym jak orientuje się że dziecko to katorga a nie fale szczęścia

Akurat nie uważam, że dziecko to katorga.

a czemu nie możesz się dalej uczyć ? mama mojej koleżanki zrobiła studia i doktorat, gdy urodziła 2-kę dzieci inna sprawa - możesz mieć studia, a pracę za nędzne grosze mój mąż pracuje 10 lat, jest informatykiem, ale nieduże miasto i słabe zarobki, ja szukałam pracy kilka lat w końcu coś znalazłam, ale kasa też nie szałowa, pewnie w końcu wyjedziemy z tego kraju najważniejsza jest szczęśliwa rodzina

Mieszkamy w małej miejscowości, wykończyłyby mnie dojazdy i nie miałabym z kim zostawiać dziecka. Mąż pracuje w weekendy.

to tylko jeden z etapów twojego życia, wszystko się zmienia zawsze tak nie będzie, dziecko rośnie układaj sobie w głowie plan na życie, zagospodaruj je i nie narzekaj na brak iskry w związku każda milośc po jakimś czasie wygasa, łagodnieje a zdarza sie ze z wielkiej milości wychodzi wielka nienawisc szanuj męża i doceniaj wszystko co robi dla ciebie

ojciec dostarczal ci przez lata adrenaliny, stresu nie znałaś innego życia teraz żyjesz spokojnie, brakuje ci adrenaliny sama sobie zastawiasz pułapkę myślisz że znajdziesz gdzies indziej szczęście? pewnie nawet nie wiesz co to takiego

Ostatni gościu- Twoja wypowiedź ma sens. Podpisuję się pod tym.

Po tym co miałaś w dzieciństwie, uszanuj to, co masz obecnie. W roku 1968 brałam ślub z człowiekiem, którego tylko lubiłam i szanowałam. W życiu jak to w życiu różnie bywało ale nigdy go nie zdradziłam. Myślę, że on mnie też. Obecnie patrząc na lata wspólnie przeżyte mam wrażenie, że wygrałam los na loterii. Miałam i mam życie spokojne, dostatnie na tyle, że nie martwię się, że zabraknie mi pieniążków. Męża miłość, dobroć i szacunek spowodowały, że jestem szczęśliwą kobietą.

nie wiem po co za niego wychodziłas...pewnie dlatego że dawał Ci poczucie bezpieczeństwa ale to tez jest ważne.ile kobiet ma mgr mezow ktorych kochaja ale ci mezowie ich nie szanuja itp np. moja kuzynka slepo zakochana w idiocie który nie szanuje jej , jej rodziców a ta by za nim sie w ogień rzuciła ....

mówisz jakbys miała z 50 lat. co za problem skończyć studia dzisiaj???

chyba nie miałas tak źle jak piszesz ja też miałam paskudne dzieciństwo ale za to a moze dzięki temu doceniam to co dzisiaj mam. stabilizację, poczucie bezpieczeństwa, fajnego męża i super dzieci. kiedyś miałam NIC, dziś mam wszystko.

w końcu mądre wypowiedzi, aż przyjemnie się czyta. Podpisuje się pod tym wszystkim a tez mam już jakieś doświadczenie. Skończyłam 39 lat , mam męża, dziecko . Pozdrawiam Was wszystkie :)

posłuchaj rady doświadczonego człowieka. każde uczucie wygasa, więc nie warto psuć dobrego, szczęśliwego związku dla uczucia które i tak wygaśnie.

nawet nie wiesz jak ci zazdroszcze!!! ja marze wlasnie o takim zwiazku opartym na szacunku i wzajemnym porozumieniu. nie chce sie juz zakochac, nigdy.

W domu rodzinnym było mi bardzo źle. Matka stała i patrzyła jak ojciec dusi mnie kablem. Nie chce do tego wracać. Żyjemy spokojnie, skromnie, brakuje mi wykształcenia o którym zawsze marzyłam. Dlatego mam poczucie zmarnowanego życia. Inni robią kariery, spełniają się zawodowo. Ja tego nie osiągnęłam. Chociaż naprawdę jestem szczęśliwa u boku tego człowieka. Jest ciepły, spokojny, przede wszystkim jest wspaniałym ojcem.

Co ty za głupoty piszesz ojciec kupował najlepszy laptop i telefon (a to pewnie było 20 lat temu)może jeszcze komórkowy to ile ty lat masz 5???

ale co stoi na przeszkodzie a byś teraz zaczęła studia??? ja poszłam na nie mając 26 lat i skończyłam z wynikiem bardzo dobrym, studia inżynierskie, państwowa uczelnia.

Człowieku zaszłam w ciążę na pierwszym roku studiów, mam 16 miesięczne dziecko to ile mogę mieć lat? Przecież nie 30 :o.

No właśnie wszystko. Nie mam z kim zostawić dziecka, musiałabym nocować w innym mieście w weekend, dojechać tam. Mój mąż pracuje w weekendy i nie miałby kto się zająć dzieckiem :(. Gdybyśmy mieszkali w dużym mieście, gdzie jest jakaś uczelnia byłoby choć trochę prościej. Ale on tu ma pracę.