Jestem chora psychicznie. Biorę leki antydepresyjne i nic mi nie pomaga :(

mam 24 lata wariuje nie mam zadnych kolezanek kolegow pracy, studiow ledwo zdalam mature ciagle siedze w domu, mam miliardy mysli dziennie, ciagle o wszystkim mysle boje sie wszystkiego , nie zagladam nawet na serwisy informacyjne, nie ogladam wiadomosci, latwo wpadam w panike a potem w nocy nie moge zasnąc, placze :( juz 4 raz zmieniam lek i nic to nie pomaga, czesto ratuje sie lekami uspokajającymi jestem od nich uzalezniona od rana do nocy siedze na forach takich jak to :( chyba pojde do szpitala psychiatrycznego na elektrowstrząsy, to podobno naprawde pomaga

magnezu ci w organizmie brakuje,za mało wody pijesz i jesz czekolady

"chyba pojde do szpitala psychiatrycznego na elektrowstrząsy, to podobno naprawde pomaga"- Nie musisz wystarczy dwa druty i w gniazdko.:)

a masz postawioną diagnoze ? jeśli tak to jaką? wystarczy kod choroby jeśli nie chcesz pisać. Od jakiego czasu to trwa ? , z kim mieszkasz i czy masz wsparcie w rodzinie ? Jakie bierzesz leki uspokajające ? benzodiazepiny ? co ? w jakiej dawce ,od kiedy ? Napisz więcej ,może wirtualnie pomogę :) Robie teraz specjalizacje z psychiatrii

tez mam zaburzenia nerwicowe :/

To czego ci brakuje to codzienne ćwiczenia na siłowni

Ja tez cierpie, jestem w podobnym wieku jak ty. Brałam juz stablon, fluoxetin, asentre i dupa

weźcie sie za jakiekolwiek zajęcie depresje powoduje wasz styl życia poszukajcie sobie jakiejś pracy, zmuście się do wychodzenia z domu jak bym siedziała i myślała non stop skoncentrowana na sobie to też bym miała depresję.

gość dziś weźcie sie za jakiekolwiek zajęcie x x szkopuł w tym że ta CHOROBA uniemożliwia wzięcie się za jakiekolwiek zajęcie. W tym jej sedno !

no nie wiem, pracodawcy szukają ludzi z gr inwalidzką p02 mile widziane

Jeszcze kilkanaście miesięcy temu byłam w tej samej sytuacji, lecz za bardzo bałam się brać leki, bałam się tego, że "wyżrą" mi mózg, że nie będę umiała już sobie bez nich radzić, więc skończyło się na samej psychoterapii. Pomogły mi właśnie studia. Pomimo, że byłam typem skrajnie aspołecznym, zdecydowałam się zamieszkać w akademiku. Początkowo czułam się okropnie, współlokatorki od razu złapały kontakt z ludźmi ze studiów, a ja siedziałam wieczorami samotnie w pokoju, słuchając jak sąsiedzi dobrze się bawią i śmieją, podczas gdy ja cicho płakałam w ciemności. Ale z czasem zaczęłam otwierać się na ludzi, właściwie to można powiedzieć, że się zmuszałam by się do kogoś odezwać, zbudować pełne zdanie zamiast mruknięcia, uśmiechnąć się. Ale powiedziałam sobie, że pora przestać być taką kupą nieszczęścia i zacząć wreszcie żyć. I chyba się udało. Bo kiedy zamiast siadywać samotnie przed zajęciami z otępiałą miną, zaczęłam zbliżać się do ludzi, to oni też zaczynali mnie traktować w inny sposób. Dzisiaj trudno nazwać mnie duszą towarzystwa, ale zniknęło gdzieś to odrętwienie, ten całkowity brak siły i motywacji do zrobienia czegokolwiek. Dziś czuję się dumna, że zaczęłam wydostawać się z tej otchłani do której wpadłam. Mam kilku znajomych z którymi mogę gdzieś wyjść, lepiej się uczę bo odzyskałam do tego siły, robię rzeczy, których zawsze chciałam spróbować. Przede wszystkim odetnij się od tego, co Cię dołuje. Wyjedź gdzieś, choćby na jeden dzień. Wsiądź na rower albo autobus i pojedź za miasto, zabierz koc, książkę, ulubioną muzykę na mp3 i znajdź spokojne miejsce nad jeziorem albo ładną łąkę. Pojedź do innego miasta, zwiedź w nim różne ciekawe miejsca, zrób zdjęcia, idź na zakupy i kup sobie coś ładnego. Polub siebie, znajdź pozytywne strony w spędzaniu czasu ze samą sobą, tylko pamiętaj by spędzać go aktywnie, nie biernie przed komputerem. Spróbuj odstawić leki i zmień dietę. Może to się wydawać dziwne, ale to, jak się odżywiamy ma duży wpływ na nasze samopoczucie. Wychodź z domu. Złóż sobie postanowienie, że codziennie wyjdziesz z domu, choćby na kilkuminutowy spacer. Jeśli masz zwierzę, to poświęcaj mu więcej czasu. Opiekuj się nim, zabieraj na spacer. Jeżeli nie masz, to sobie spraw, a jeśli żywe zwierzę nie chodzi w rachubę to posadź kwiatka. Podlewaj, obserwuj jak rośnie, jak rozkwita. Ludziom może się to wydawać głupie, ale jeżeli jest się na skraju szaleństwa to taka niepozorna rzecz jak roślina może być bardzo pomocna. I najważniejsze - nie odkładaj zmian na potem. Reszta Twojego życia zaczyna się już teraz.

Nic Ci tabletki i wstrząsy nie dadzą, jeśli nie ruszysz tyłka i nei zaczniesz czegoś robić. Przy takim trybie życia każdy by zwariował.

jest taki telefon zaufania Anonimowy przyjaciel, całodobowy. Możesz doładować sobie playa, 100min za 10zł i na miesiąc starczy. W Polsce bez pracy tak się człowiek czuje. Jakbyś miała gdzie wyjść, zarabiała pieniądze to byś się inaczej czuła (przy założeniu, że w tej pracy byłabyś po ludzku traktowana)...musisz przetrwać. ZAcisnąć zęby i przetrwać. No i uważaj z lekami, bo jednak leki od psychiatry to nie żarty.

gość wczoraj x x bo Ty nie miałaś depresji a dystymie ,więc dałaś rade ruszyć tyłek mimo że było ciężko ,a depresje należy leczyć farmakologicznie ,przynajmniej do czasu osiągnięcia przez pacjenta stanu pozwalającego mu na wyjście z domu i uczęszczanie na terapie.

zajmij sie rozwojem duchowym Mnie depresja do tego sklonila. Duzo cierpienia doprowadzilo mnie do zainteresowania sie ta sfera. Medytacje, wyciszenie, czytanie spitytualnych ksizek, ktore pomagaja. Uswiadomilam sobie dzieki nim, ze utozsamiam sie ze stanem w swoim umysle i wierze swoim myslom. A to iluzja wszystko jest.

fuuuu'ck!! Ale mam wkvrwiajaca czkawke!! Zaradzi ktos?? Az mnie zarzuca na fotelu!!!!!