Czuje się samotna i nie potrzebna.

Nie lubię się żalić, ale muszę wyrzucić z siebie złość. Chciałabym mieć chłopaka, żeby mówił mi, że mnie kocha i czasami się o mnie pomartwił, ale moja mama mi zabrania. Boi się pewnie, że (no wiecie o co chodzi) i może dlatego jest wrogo nastawiona. Czuje się przez rodziców zaniedbywana, z tatą mało co rozmawiam( może 2 zdania na tydzień). A moja mama, gdy mówie , że boli mnie głowa(prawie codziennie),to mówi że zmiana ciśnienia albo pogody . :( Nie mam z kim podpisać i porozmawiać, koleżanki mnie olewają traktują jak koło ratunkowe gdy nie mają co robić. Doradzicie coś, albo dajcie opinie. :/

Ja rozmawiam ze sobą i mi dobrze.

jesteś młoda wszystko przed tobą, nie tylko chłopak daje szczęście

jem kupę

Mieć kogoś [wydaje się nam, że to najcenniejsze rzecz na świecie] potem oczy tak szeroko się otwierają, że wolelibyśmy być już sami. Nic na siłę! Poród tak nie boli jak drugi człowiek boleć potrafi.

Chodzi mi bardziej żeby był moim przyjacielem, bo by się bardziej przejmował.. Przynajmniej tak mi się wydaje. :( Jestem młoda, a ciągle sama, bo nikt nie będzie siedział u mnie w domu. Byłoby inaczej, gdyby mama puszczała mnie do znajomych, a tego nie robi. Czasami jak specjalnie łezka mi skapnie, to mnie puści. I ciągle wypytuje się o chłopaków i mnie denerwuje, a potem krzyczy na mnie, żebym nie pyskowała jak coś odpowiem.

matka boi sie, ze moze ci cos sie stac