Próbuję robić za mentorkę choć sama sobie nie radzę w życiu

Od dłuższego czasu łapię się na tym, że się... czepiam. Ale nie błahostek, nie złośliwie, wręcz przeciwnie; upominam ludzi w dobrej wierze, namawiam ich do czegoś (jeśli chodzi o zdrowie, o to jak mają postąpić). Co ciekawe, często wychodzi na to, że jak się mnie nie posłuchają, to żałują potem bardzo że tak właśnie nie postąpili etc. Wiecie, nie byłoby w tym może nic aż tak złego, gdyby nie to, że sama nie jestem chodzącym przykładem, jeśli chodzi o pewne sprawy. Może faktycznie się zdrowo żywię etc, ale zawalam sobie pewne rzeczy. Muszę się ogarnąć, bo lubię siebie w tej roli (choć dla niektórych może to być wkurzające - to fakt, na to trzeba uważać. Nie każdy chce rad).

ludzie nie cierpią słuchać o swoich błędach,a przede wszystkim o ich prowadzeniu się-rzygamy już od łajdactwa żonatych i mężatek na kafeterii jest podobnie jak w zyciu

Tylko że ja ich właśnie przestrzegam, by pewnych błędow nie popełniali - niektórzy się słuchają, niektórzy - skutek marny :) nierazteż miałam ochotę coś komuś powiedzieć (np. koledze żeby się wycofał z relacji z taką babką), bo domyślałam się finału, ale uznałam np. właśnie w przypadku wymienionym powyżej, że nie mam prawa aż tak się wtrącać, a on i tak musi się nauczyć na błędach. No i stwierdził, że teraz będzie wybierał spokojne i skromniejsze dziewczyny :P (miał skłonność do wybierania tzn. suk)

up

Doradzać jest łatwo. Ale jesteś niewiarygodna bo sama masz słabe życie. Ja np w sprawach związku radzę się tylko znajomego małżeństwa, które jest ponad dwadzieścia lat razem i są bardzo szczęśliwi. A też wcześniej mieli różne problemy z którymi sobie poradzili. To jest dla mnie autorytet. Chyba dojdź do ładu ze sobą i potem będziesz udzielać rad. Będziesz w zgodzie ze sobą.

No właśnie wiem. Nieważne, czy miałam rację czy nie, ludzie będą i tak na mnie patrzeć pod prostszym kątem; czy jestem silna i czy sama sobie radzę w życiu. Jak nie, to nie za bardzo ważne co mówię, nie będę autorytetem