Czy któraś z Was ma, albo zna kogoś kto ma trojaczki?

Witam was bardzo serdecznie, piszę ponieważ przedwczoraj dowiedziałam się że zostanę mamą TROJACZKÓW. Tak, 3 cudowne istoty rozwijają się we mnie. Nie ochłonęłam jeszcze po tej informacji do końca, lecz na tyle aby porozmawiać o tym z Wami na forum. Otóż mam 27 lat, kochającego męża od 3 lat. Staraliśmy się o dziecko, lecz dosyć opornie nam to szło, co miesiąc przez około półtora roku z nadzieją czekałam aż nie pojawi mi się okres, biegałam do apteki po miliony testów ciążowych, niestety - na próżno. W ciążę nie mogłam zajść. Rozważaliśmy nawet opcję, że któreś z nas jest bezpłodne, ponieważ w żaden sposób nie mogłam zajść w ciążę. Lecz nagle zaczęłam mieć objawy ciąży, brak okresu, szczęśliwa jak nie wiem co pobiegłam do lekarza, który potwierdził ciążę, ale i również pogratulował, mówiąc że biją we mnie 3 maleńkie serduszka. Ta informacja była dla mnie totalnym szokiem, nigdy w życiu nie spodziewałam się, że zajdę ciążę mnogą. Szok i niedowierzanie, do końca mojej wizyty nie odezwałam się nawet słowem. Niestety mąż miał wtedy ważny dzień w pracy i nie mógł mi towarzyszyć przy wizycie, więc pół dnia zastanawiałam się jak mu powiedzieć. Gdy w końcu wieczorem zebrałam się na odwagę, i mu powiedziałam, stanął jak wryty i momentalnie pobladł.. od tego czasu nie odzywa się do nikogo, jest w ciężkim szoku, i jak widać, nie potrafi przyjąć tej wiadomości do siebie. Rozumiecie, bardzo staraliśmy się o potomka, ale każdy w swojej wizji widział tylko jedno dziecko, wiadomo. A tutaj nagle okazuje się że to nie będzie jedno dziecko, lecz trójka! Trójka zmieni nasze życie o 180 stopni! I mam do was kochane pytanie, czy któraś z Was ma trojaczki? Może ktoś znajomy? Jak dawali sobie radę przez ciążę, jak wygląda ich życie po porodzie? Ja osobiście jestem przytłoczona myślą, że to moja pierwsza ciąża, a już będę mamą trzech maluchów. Mój mąż nawet bardziej to przeżywa, ja już przyjęłam tę wiadomość do siebie, i staram się jak najbardziej na to przygotować. Jednak mam pełno lęków i obaw, boję się, że ciąża może być zagrożona, że dzieci nie urodzą się zdrowe, że nie wytrzymam przy ich wychowywaniu... Z drugiej strony widzę nas jako szczęśliwą, pięcioosobową rodzinę, tak dużą o jakiej zawsze marzyłam, lecz wyobrażałam to sobie jako trójkę dzieci, z mniej więcej dwu letnimi przerwami między każdym ;). Opiszcie mi swoje historie dziewczynki!

Bedziesz miala kogos do pomocy?

Cholerka, nie wiem czy gratulować, czy współczuć -najważniejsze żeby dzieciaczki były zdrowe, może będą spokojne z natury to jakoś pójdzie. Popytaj mamę i teściową jacy wy z mężem byliście jako dzieci, to często się powtarza w następnym pokoleniu. Ja mam jedno mega wymagające dziecko i jak pomyślę sobie, że mogłabym mieć to razy dwa to chyba bym nie wyrobiła...A ma już 3 lata. Sąsiadka ma bliźniaki dwulatki i siedmiolatka, wychowuje je sama z pomocą babci, wygląda jak śmierć na chorągwi ale nie ma wyjścia, musi sobie radzić - dziewczyny chodzą do żłobka, synek do szkoły a ona pracuje, pocieszające jest to że dzieci rosną i jest później łatwiej, najważniejsza jest pomoc w tych pierwszych miesiącach - mąż, mama, teściowa, opiekunka - ktokolwiek żebyś nie została sama ze wszystkim bo nie wyrobisz.

Po pierwsze gratuluję i trzymam kciuki, byście szczęśliwie dotrwali do rozwiązania. Popatrz na pozytywy; trójka dzieci tak jak chcialas, a jedna ciąża, jeden poród - cesarka. Póżniej dzieci na tym samym etapie rozwoju, a nie noworodek przy piersi, przedszkolak i najstarszy z zadaniem domowym. Po początkach, łatwiej Ci będzie to wszytko ogarnąć, a dzieci zżyte ze sobą same się będą bawić. Mieszkacie w dużym mieście? Jeśli nie, to staniecie się niemałą sensacją w otoczeniu:)

Gratuluje !!! Ale i współczuję. No łatwo nie będzie ale jest wiele plusów. Nie znam trojaczków aczkolwiek słyszy się o nich w telewizji, internecie. Nie wiem jak to jest i pewnie gdybym dowiedziala się o trojaczkach byłabym w wielkim szoku. Również marze o dużej rodzince. A propo tych trojaczkow to pisała kiedys tu kobieta że byłam z nimi w ciazy, ale to było dawno temu. Tak czy inaczej powodzenia! I.koniecznie nas informuj co z maluszkami :)

Pierwsze trzy lata mogą być naprawdę trudne, no chyba, że znajdziesz sobie kogoś do pomocy. Przede wszystkim mąż powinien w końcu oswoić się z sytuacją i wspierać Cię najbardziej jak się da. Plusem w tej sytuacji jest też dla mnie to, że pewnie nie będziesz mieć aż tyle pokarmu, żeby całą trójkę wykarmić, a gdy będą na mm, to ktokolwiek będzie mógł pomóc Ci w karmieniu - mąż, mama, teściowa, rodzeństwo, przyjaciółka itd. Jak Cię stać, to może pomyśl o opiekunce, która przychodziłaby choćby i na kilka godzin dziennie (3-4) i ogarniała dzieciaki. Ona pójdzie do domu i odpocznie, a dla Ciebie to będzie zmęczeniowy bufor bezpieczeństwa - żeby się wykąpać, wyspać, poleżeć, cokolwiek. A potem to już pewnie będzie fajnie :) Dzieciaki będą popularne i rozpoznawane w szkole, będą zawsze miały swoje towarzystwo, będą się razem lepiej rozwijać i ogólnie nie grozi Ci wychowanie chucherka, które płacze z byle powodu (niebezpieczeństwo przy jedynakach).

pisala tu kiedys mama, co stracila dwoje dzieci w wysokich ciazach a potem przytrafily jej sie trojaczki:-)powodzenia i duzo zdrowia