przyzwyczajenie...

Jestem z chłopakiem ponad 2 lata, mieszka ze mna i moimi rodzicami. Od kiedy zwolił się z pracy w zeszlym roku to bardzo zbliżył się do moich rodziców, tata nakręcił go na wyjazd do Niemiec żeby z nim pracował, na szczęście zrezygnował. Znalazł inną pracę, ale mój tata przywozi prace do Polski i oczywiście wkręca mojego chłopaka w to. Cały dom musi żyć jego pracą. Mój chłopak każdą wolną chwilę najchętniej spędzałby w garażu. 1 maja pierwsze to poszedł do garażu, a mój tata siedział. Jak poprosiłam go by tego dnia dał sobie spokój to się odrazu wkurzył i miał pretensje do mnie. Często myśle, chce się z nim rozstać, ale się boje, bo się do niego przyzwyczaiłam. On jest odemnie 7lat starszy, ja jeszcze studiuje, mamy inne priorytety. Kiedy mam go dosyć to często mówie mu, że go nie lubie, że może powinniśmy się rozstać. On się wtedy obraża, nic nie mówi, zamyka się i potem nagle przychodzi się przytulić i koniec, nie ma z nim jak rozmawiać. Nie wiem czy to jeszcze miłość czy tylko przyzwyczajenie. Musiałam się wyżalić ;/

No moja droga, ja się tobą zaopiekuję. Do garażu będziemych chodzić tylko na seks. Nie wezmę się za żadną robotę. Będziemy tylko my i ostry seks, a twój tato niech na nas tyra. Pasuje?:-)

chłopak jest hydraulikiem, pracuje w tym zawodzie, 7-18, robi dodatkowe prace, plus dla taty. Ja studiuje dziennie, od miesiąca nie pracuję, bo każdy weekend i piątki pracowałam po 12h dziennie, w połowie semestru zrobiłam sobie wolne, od wakacji wracam do pracy. Chłopak nie zarabia mało, ja skończe studia i też złapie pierwszą lepszą pracę.