Amelia

Wczoraj wieczorem siedziałem przed TV czekając wieczorem aż skończy mi się pichcić dzisiejszy obiad i tak z braku laku obejrzałem sobie Amelię. Film sam w sobie cienki jak psita węża, ale najszła mnie taka myś, że w sumie to fajnie byłoby takie przeżycia przeżyć - tajemnicza kobieta, poszukiwania, potem romantycze aż do wyrzygu spotkania, spacery i temu podobne pierdoły. Zero przejmowania się czymkolwiek. A zamiast tego codzienny kierat - 6 rano budzik, prysznic, śniadanie, przedszkole, szkoła, 8 godzin w fabryce, szkoła, przedszkole, obiad, lekcje, cośtam porobię, kolacja, prysznic, wyro. I abarot rano to samo, 5 dni w tygodniu, 52 tygodnie w roku. Z niewielkimi tylko odstępstwami od normy.

Ale czas na telewizję jest? Jest. Na głupie myśli jest? Jest. To nie ma co się tak użalać i rozczulać nad sobą.

Teraz jestem trochę zajęta, ale jak chcesz, to potem mogę poudawać taką, no wiesz... polską Amelię, która pragnie Cię odnaleźć tylko po to żeby przylgnąć do Twoich ust.

Och jej, och jej! Ale będziesz zostawiać plakaty na dworcu? ;

Będę polską Amelią-Emalią. Będę zostawiać Ci kanapki z salcesonem w sklepiku za rogiem z dołączonym bilecikiem, na którym widnieć będzie, każdego dnia, inna sentencja o Twojej z******tości. Oczywiście mojego autorstwa. Zresztą, sam zobaczysz...

Jeśli będzie to salceson ozorkowy, to roważę opcję oświadczyn nawet.

Hahaha Fajny masz styl pisania. Się uśmiałam :-)

I bardzo dobrze! Nie ma co płakać. Szczególnie nad salcesonem :)

Skoro tak, to postaram się zdobyć jakiś inny. Nawet najlepsze udawanie ma swoje granice. Nie jestem masochistką.

Każdy salceson będzie dobry. Nawet pasztetowa by mi pasowała. Szczególnie z keczupem z Włocławka.