Czy jestem przegrana? Oceńcie.

Spotkałam dzisiaj znajomą. Od słowa do słowa wyszło, że jest mężatką, ma dziecko i dobrze jej się wiedzie. Nie dopytywałam jakoś szczególnie o jej sytuację, bo co mnie to obchodzi. Zapytała, jak ja sobie życie układam. Powiedziałam zgodnie z prawdą, że mam pracę (własną działalność) i mieszkam z matką. Trochę zaczęła się podśmiewywać, że w wieku 26 lat nadal u mamusi na garnku siedzę. Nic na to nie odpowiedziałam, uśmiechnęłam się, chwilę pogadałyśmy jeszcze i się pożegnałam. Czy naprawdę jestem przegrywem? Zarabiam całkiem ładne pieniądze, płacę niemal za wszystko (czynsz, rachunki, chemia, remonty w domu, leki matki etc.). Matka kupuje jedzenie. Nie mam faceta i póki co nie czuje potrzeby, aby kogokolwiek mieć. Mieszkam z matką, bo nie chcę jej zostawiać - trochę choruje. Czy naprawdę jestem zerem? Powiedzcie szczerze.

nie. a twoja znajoma jest tępą strzałą. ale poczekaj. jeszcze mężuś odejdzie do innej, a jej matka zachoruje. już nie będzie taka zadowolona chodziła

Nie jesteś, tule

nie przejmuj się.

Nikomu źle nie życzę i mam nadzieję, że wszystko jej się pięknie w życiu ułoży. Dziwi mnie tylko, że ktoś z taką łatwością może wbijać drugiej osobie szpilę. Ja z kolei uważam, że pospieszyła się z ciążą, bo zaszła w wieku 19 lat. Ale co mi do tego? Każdy żyje po swojemu. W życiu bym jej nie powiedziała, że uważam, iż to była głupia decyzja, bo mogłoby to jej sprawić przykrość. Eh, ale nie ukrywam, że ta sytuacja trochę mnie zdołowała.

Jak by co chętnie cię utulę:P

Dobrze zarabiasz i mieszkasz z matka? Prowo.

To masz odpowiedź. Podświadomie lub świadomie znajoma wie ze to ona zawaliła życie.

"Dobrze zarabiasz i mieszkasz z matka? Prowo." A lepiej, żebym mieszkała sama? Wynajęła kawalerkę, a i tak codziennie albo co dwa dni przyjeżdżała do matki, aby zobaczyć, czy wszystko u niej w porządku? Już wolę z nią mieszkać - mam przynajmniej się do kogo odezwać. Żadna frajda mieszkać samej.

Każdy kto w tym wieku mieszka z rodzicami jest przegrywem. Taka prawda...