Tęsknota za dzieciństwem wyprała mi mózg?

Wychowałem się w blokowisku. Tu szarość, tam szarość, tu plac zabaw z drabinkami i zdemolowaną huśtawką, tam jakiś Seba drze się ile sił w płucach czy Mati z dziewiątego piętra wyjdzie na dwór. Na klatce pełno łupinek po słoneczniku, ciągły stukot windy i zsypu, gdzieniegdzie jakiś uroczy napis w stylu LEGIA TO K... sami wiecie, jak to wygląda. Na chacie boazeria, meblościanka świecąca jak psu jaja, skrzecząca wersalka, wielki bordowy dywan ze wzorkami, podwiędłe paprotki na stojakach. I wiecie co? Ja to, do jasnej cholery, kocham. Kojarzy mi się z dzieciństwem, czyli z beztroską, zabawą, bezpieczeństwem. A teraz, kiedy wraz z moją narzeczoną planujemy założenie rodziny i właśnie rozglądamy się za mieszkaniem na wynajem, nastąpił dylemat. Ona chce nowoczesnego wnętrza zaprojektowanego w stylu skandynawskim czy czort wie jakim przez jakąś hipstereczkę, która naoglądała się Doroty Szelągowskiej. Ja upieram się przy wieżowcu na wielkim osiedlu Chrobrego w Poznaniu, które już od pierwszego wejrzenia pokochałem, bo przypomina mi moje własne w rodzinnym mieście. Oglądaliśmy tam jedno mieszkanko i ona na widok boazerii prawie zemdlała, a ja prawie dostawałem orgazmu - niemniejszego niż ten doznany wcześniej jadąc typową, zdemolowaną windą z lat 90. Moje pytanie brzmi: czy jestem normalny?

Jesteś normalny ale brakuje ci smaku. Ja pamiętam to samo i czegoś takiego nie chciałabym. Dorośnij. Dzieciństwo masz dawno za sobą.

Czyli chcesz zdemolowanej windy, zdemolowanych chuśtawek i skrzypiącej wersalki?! No, z boazerią to jeszcze można pójść na kompromis przmalowując ją na jakiś zgodny kolor. Ty byś miał boazerię a dziewczyna kolor jaki lubi. Blokowisko nie ma znaczenia. Dom jest wszędzie taki, jaki sami sobie zrobicie. Nie wierzę żeby PRL-owskie czasy tak bardzo ci się podobały?! Nie masz za grosz fanatazjii albo na niczym się nie znasz.

Już na tym etapie zacznijcie od kompromisu: salon i kuchnia po skandynawsku, a sypialnia i przedpokój w stylu z dzieciństwa. Macie różne gusty i nic w tym złego. Jeden lubi starocie i rupieciarnie, a drugi woli nowoczesność i minimalizm. Ciężko jest rezygnować ze swoich upodobań.