Nie kocham dziecka

Gdy urodzilam miałam 19 lat. Na początku była radość, a potem to coraz gorzej. Brzuch był okropny, zmieniające się ciało przeszkadzało i żałowałam, że jestem w ciąży. Sporo starszy partner był bardzo szczęśliwy, codziennie głaskal brzuch. W ciazy zaczęły się u mnie początki schizofrenii, facet wytrzymywaał chyba głównie ze względu na to dziecko. Od gimnazjum miałam zaburzenia odżywiania , próby samobójcze. Wygląd był czymś co mnie konstruowało. I dlatego ciąża tak mi najbardziej przeszkadzała. Teraz mała ma rok. Nie kocham jej. Nie przytyłam nie bawię się. Dobrze ze pracuje a facet się opiekuje mała bo przynajmniej da jej miłość. Miesiąc po porodzie zaczęło być ze mną lepiej dzięki lekom. Ale nic nie sprawi że po kocham to dziecko i będę normalna matka. Terapie nic nie dają. A mi jest z tym coraz gorzej ze zamiast miłości czuje tylko niechęć do małej.

Może to tylko depresja poporodowa. Postaraj się spędzać więcej czasu z dzieckiem i nie skupiaj się ba sobie i swoim ciele

tak to jest jak zmuszasz sie do urodzenia dziecka bo partner chce

To nie depresja poporodowa, dzieją mi się różne rzeczy i psychiatrzy stwierdzili u mnie początki schizofrenii (kiedy byłam w 4 miesiącu) i zaburzenia typu borderline do tego ogromne pokłady agresji. Od czasu ciąży chodzę na terapię, po urodzeniu zaczęłam brać leki i zauważam poprawę, ale dziecka nie potrafię pokochać. Najbardziej na świecie kocham mojego partnera, który zawsze był dla mnie dużym wsparciem. I nikt nie zmusił mnie do zajścia w ciążę, chcieliśmy ale moje zaburzenia psychiczne strasznie się nasiliły i doszły jeszcze inne. Naprawdę chciałabym być dobrą, , kochającą matką ale nie potrafię. Uwielbiam przytulać się do mojego faceta a przytulnie się do dziecka jest raczej obowiązkiem, nie ma w tym mojej miłości.

Nie wiem co ci tam naopowiadali psychiatrzy (oj, chyba raczej psycholodzy, co?) ani jakie masz rzekome zaburzenia ale ja siebie też mogłabym tak samo opisać, i niejedna inna matka, a jesteśmy całkiem poprawnymi matkami. Wszystko może się zmienić o 180 stopni gdy dziecko stanie się kompanem a nie tą delikatną, ale upierdliwą kulą u nogi, którą tylko MUSISZ (karmić, poić, przewijać itd itp a wszyscy cię rozliczają, nawet przypadkowe osoby i całe społeczeństwo). A z dzieckiem fajnie jest poznawać świat, patrzeć jak ono się bawi na zewnątrz, uprawiać sport (np jeżdżąc na rolkach). Zastanów się i poszukaj takich przyjemności. Może nie pomoże, może nie radykalnie, ale na pewno nie zaszkodzi.

Przykre. Nie daj dziecku odczuc że go nie kochasz. Spedzaj z nia duzo czasu to i miłość przyjdzie.

Czy coś się zmieniło ?