czy jest tu ktos, kto juz sie pogodzil z samotnoscia?

Do gosc 15:24, no ja dokladnie tak samo mam. I to jest moja odp na ten topic

Tak to jest jak się wymaga ciacha z włoskami do góry :D Pozostaje się pogodzić ze samotnością

91 Zwiększ masę, zrób rzeźbę i kup wiadro żelu, ktoś ci broni?

I lubrykant

Hej tu autorka, myślałam że wątek umarł już dawno. Powiem wam, że 3 lata temu poznałam pewnego mężczyzne. On chyba się zakochał we mnie od pierwszego wejrzenia, był starszy...dużo jakieś 15 lat. Ma już chyba wnuczka nawet. Bardzo go lubiłam, dobrze się czułam w jego towarzystwie, mamy podobne poczucie humoru. On mimo wieku, to taki wyluzowany koleś. Wiele razy mnie zapraszał, pisał do mnie, chciał się spotkać, a ja go zbywałam. Nie robiłam tego bo nie chciałam kontaktu z nim, ale bałam się różnicy wieku i tego, że razem pracowaliśmy. Już nie pracujemy razem, a on sobie znalazł inną kobiete. Z 1,5 roku trwały jego zaloty i tak miał cierpliwość. Szczerze bardzo żałuje, myślę że byłabym z nim szczęśliwa. :( teraz nie umiem o nim zapomnieć i żal mi tego co zrobiłam. Głupia byłam, a teraz cierpie samotność. Nigdy nie byłam tak samotna jak teraz. Myślicie, że to się kiedyś zmieni? Powinnam być cierpliwa czy już zdziadzieć do reszty?

ja poznalam kogos w pociagu.na ulicy.nad morzem.na plazy.w pracy

nie mam szczescia do facetow