Miłość z rozsądku

Czy związać się z kimś kogo nie kocham? Mam już 30 lat i chyba nie znajdę już prawdziwej miłości, a chcę mieć dzieci i rodzinę. Ktoś jest w takim związku?

Ja jestem, ale ja wyszłam za mąż z innych powodów, a w miłość nie wierzę.

jeżeli jest między wami przynajmniej tyle,że wystarczy na sensowną przyjazn to czemu,fajne nawet takie związki mogą być,ale jeżeli w jakichś aspektach lub jakimś jednym ważnym widać i czuć,że to kompletnie nie to,to ja odradzam,kiedyś żyli w takich związkach,poświecali się dla dzieci i wnuków,ale koło sześćdziesiątki siedemdziesiątki szli odpocząć

natomiast obecnie wbrew bredzeniom różnych wariatów jedzą coraz zdrowiej,medycyna jest coraz lepsza,ja nie wyobrażam sobie życia z kimś takim do setki,niby są rozwody,a zostawisz kogoś chorego,nie radzącego sobie,

Tak, właśnie dobrze się rozumiemy, on mnie kocha, ja nie mam tych przysłowiowych motyli w brzuchu na jego widok i nigdy ich nie miałam. A doszłam do wniosku, że już nie mam na co czekać.

A co mu odpowiesz jeśli spyta czy go kochasz, skłamiesz?

to może rzeczywiście nie ma na co czekać,chociaż jeżeli tak bardzo chcesz motyli to ty do tego nie dojrzałaś i jego w niezłe g****o wkopiesz

Chyba skłamię, zresztą uważam że to dobry człowiek. Nie chce go skrzywdzić.

Tzn. że nigdy nie spytał o to? Ile jesteście ze sobą?

Spytał, tylko myślałam że chodzi Ci już o przysięgę małżeńską, jesteśmy 7 miesięcy, ale on już chce ślubu.

Miłość to nie tylko ta szalona, z motylkami w brzuchu i tęczą przed oczami. Są różne miłości. A im się jest starszym, tym się spokojniej to uczucie przeżywa. Ja też nie miałam nigdy motylków, a już na pewno nie w stosunku do mojego męża. Ja swojemu mężowi nie mówiłam, że go kocham, na początku. Mówiłam inne rzeczy, ale nie kłamałam. A z czasem pokochaliśmy się i jest dobrze. Z resztą zawsze było dobrze.

Też myślę, że im człowiek starszy, tym inaczej na te sprawy patrzy.

7 miesięcy i ślub? Znałaś go wcześniej? Wg mnie to za krótki czas na tak ważne deklaracje

Za parę lat to będzie męczarnia. Nawet nie będziesz mieć jak odbudować tego w razie problemów. Bo nie masz żadnych wartościowych podstaw do małżeństwa. Skrzywdzisz jego i siebie.

Jasne, że go znam dużo dłużej, bo to wcześniej był mój kolega. Chodzi o to, że mam już 30 lat i na bardzo długie chodzenie zwyczajnie nie mamy czasu.

A sama to będę szczęśliwa? Nie sądzę...

To zależy od tego jaką masz osobowość. Ja np. wiem, że sama też byłabym szczęśliwa. Wyszłam za mąż z rozsądku, żeby zabezpieczyć swoją przyszłość i nie żałuję. Ale to jest bardzo osobnicza kwestia,czy lepiej się żyje samemu, czy nie.

Nie chcę być sama, dla mnie to byłoby dużo gorsze.

Ten facet będzie miał tragicznie p********e życie. Bo może nie pokazuje tego ale dokładnie czuje co jest grane. I jeśli po drodze spotka taką, która kocha go naprawdę zniknie z twojego marnego teatru.

Po co samej czochrać bobra .

Znam : Bogumił i Barbara . " Noce i Dnie ""

Nie daję mu tego odczuć. Poza tym nawet nie wiesz, ile jest takich małżeństw.

Ja uważam, że lepiej być szczerym, to procentuje.

powinnas mu powiedziec ze go nie kochasz aby mogl podjac decyzje, jak zamieszkacie razem to na pewno odczuje bo emocje nie beda dlugo przykryte gra aktorska ty sie pomeczysz i on widzisz ze jestes strasznie samolubna teraz bo mam juz 30 lat :O

Tego nie da się oszukać. Chyba że ten facet jest ograniczony, desperat z zaniżonym poczuciem własnej wartości. Nie ma inaczej.

Nie zawsze warto być szczerym.

Czasem trzeba być trochę samolubnym. To naprawdę wartościowy człowiek, szanuję go, lubię i byłby dobrym ojcem. Szalona miłość po pewnym czasie zawsze wygasza.

dziś ale go skrzywdzisz w ten sposob

Dlaczego zakładasz, że od razu go skrzywdzę? Przecież będę starała się być dobrą żoną.

Wygasa po czasie owszem, ale początkowe motyle, namiętność i zauroczenie to taki grunt, podłoże do innego odcienia miłości. Osobiście uważam, że nie da się przeskoczyć tego etapu i przejść do dojrzałej miłości od razu już w wieku 30lat. Co innego gdybyście mieli ok 50-60, to mogłabym się zgodzić, że tak.