I jak tu kogoś poznać z osobowością unikającą...

Tak czytałam wasze "porady" na to, gdzie/jak można znaleźć swoją drugą połówkę i jestem ciekawa co byście mi doradzili. Posiadam osobowość unikającą (jeżeli kogoś interesuje to zaburzenie to zapraszam do przeczytania: https://portal.abczdrowie.pl/osobowosc-unikajaca), prawie nie wychodzę z domu, zerwałam kontakt z większością moich znajomych, a samotność mi dokucza. Postanowiłam, że spróbuję kogoś znaleźć, nawet jeżeli tylko miałoby się to skończyć na przyjaźni i pozakładałam profile na portalach randkowych... Dostałam wiele wiadomości, niektórzy faceci spodobali mi się, ale i co z tego? Za bardzo się wstydziłam żeby odpisać. Jak już gdzieś wychodzę to nawet nie patrzę ludziom w oczy, więc możliwość poznania kogoś u mnie jest zerowa. Więc macie dla mnie jakieś super porady albo coś?

Kubciu, nie jest tak źle, jesteś w związku, co prawda z prostaczką, w grudniu się oświadczsz, jak mówiłeś, to nie tylko w oczy patrzyłeś wybrance:P

oswiadczyny.. stary cap i jesli sluby mu w glowie :D od razu miejsce na komunalnym wykupcie

Z prostaczką długo nie pożyje, nie wiedzieć czemu nie wierzy w to.

tez to mam, możesz podac gg?

...o co chodzi? XD jeżeli to do mnie to 15934597 nie obiecuje, ze odpisze, ale mozna sprobowac

Założyliśmy grupę wsparcia dla nieśmiałych. Pierwsze spotkanie ciągle przed nami. :P

Miałaś w ogóle kiedykolwiek jakiegoś chłopaka na poważnie?

Na poważnie było, ale trwało krótko. A mogłabym dostać na miary na grupę? :)

Jak się już przestaniemy wstydzić i do siebie napiszemy na pewno ustalimy jakieś pierwsze spotkanie albo coś to damy Ci znać :)

Autorko dzięki tobie wiem że cierpię na osobowość unikającą. Dotychczas byłam świadoma że jestem introwertyczką z fobią społeczną. Cóż mogę powiedzieć? Doskonale cię rozumiem. Mam to samo co ty. Jestem baardzo nieśmiała, niewielkie sprawy mnie przerastają, jestem singielką. Smutne i płytkie jest takie życie. Byłam u jedmego psychiatry i zarówno lek przepisany nic mi nie dał jak i rozmowa z tą panią też nie ponieważ w ogóle mnie nie rozumiała. Wybieram się nirbawem do drugiego. Zobaczymy. Ta osobowość, fobia to taki "wrzód na duuupie" który odbiera mi radość np ze studiowania czy brania udziału w rodzinnych spotkaniach. Siedzę cicho, tylko słucham, raczej unikam patrzenia w oczy. Mało tego baardzo często ludzie mi dokuczają za to że jestem taka cicha i pokorna np często drwią, jakieś kpiące uśmieszki. Żal mi samej siebie.

Także nie jestes sama...