Poród, depresja poporodowa, stres pourazowy :(

Zwykle jest normalnie i nikt się nie rozwodzi, a jak któraś miała trudno, to dopiero elaboraty, żałosne opisywanie, stres, depresja i fatamorgana, rzyg.

To forum to dno.

gardzę takimi co się tu mądrzą, że po co takie coś opisywać, że one żadnej traumy nie miały. no i ciesz się idiotko jedna z drugą. ja wam życzę, żeby kiedys coś was tak n*******lało, zebyscie jednoczesnie srały i rzygały z bólu, moze to was nauczy pokory i tolerancji podłe mendy! Ja poródu nie wpominam jako traumy, mimo oksytocyny, nacięcia, szycia i innych atrakcji. Bolało tak, że bylam na granicy omdlenia, półprzytomna, niektóre fakty przypominałam sobie dopiero tydzień czy dwa po porodzie, ale dźwignęłam to psychicznie. Bo miałammojego kochanego męza przy i po porodzie. Który ze łzami w oczach dziękował mi za podjęcie tego trudu. Bo miałam wyrozumiałego lekarza i kochane położne (w łapę nie dostały). Młode i wyrozumiałe. Jak mimo lewatywy popuściłam, to słowem się nie odezwały i tak szybko i dyskretnie ogarneły temat, ze mój mąż nawet tego nie zauwazył! Głaskały po ramieniu i dodawały otuchy. Czulam się bezradnie jak zwierzątko, ale wiedziałam, ze nie jestem tam sama...współczuję ci autorko całym sercem. Każdy jest inny. Szanujmy się nazwajem. bardzo ci wsploczuje,ze nie maiłas wsparcia w nikim, a najbardziej współczuje ci męza egoistę i buraka. Może gdybys miała takiego jak ja, to bys trafiła do psychologa i otrzymała na czas odpowiednie wsparcie. twoja historia jest bardzo przykra

To nie koncert życzeń,a psie głosy nie idą pod niebiosy i daruj sobie te szczegóły jak obsralas się przy porodzie.Bohaterka nie byłaś i nie będziesz.Kobiety rodziły, rodzą i rodzić będą nie słuchając twoich p*****l.