Mam problem. Dośc poważny z kontaktami z ludźmi.

Jestem dosyć naiwną kobietą i przez wiele lat byłam wykorzystywana przez rodzinę lub znajomych/przyjaciół. Opowiadałam im o sobie wszystko. Nawet okropne rzeczy. Niestety rozczarowałam się i przeżyłam to bardzo. Przezyłam załamanie nerwowe, bo nie umiałam sobie znaleźć żadnych znajomych na stałe do tego rodzina i faceci mnie ciągle poniżali i rozczarowywali. Teraz po latach kiedy jest już ze mną lepiej wpadłam w nowe towarzystwo. Sa w porządku, ale nie mogę oprzeć się wrażeniu, że chcą mnie wykorzystać (większość faceci), albo teraz np mnie obgadują i wyśmiewają, żeby potem na spotkaniu być miłym, uśmiechać się do mnie, żartować ze mną itd.... Nie robię z nich przyjaciół. Wiem jaka jest różnica pomiędzy przyjacielem, a znajomym, ale czy ta panika w mojej głowie, że na pewno ze mnie szydzą i tak naprawdę mnie nie znoszą, a zapraszają mnie, żeby zrobić ze mnie kozła ofiarnego i się ponabijać na spotkaniach. Oczywiście już nie mówię o sobie aż tyle. Mówię tyle ile chcę by o mnie wiedzieli. Co robić?

Ech, po prostu chce mieć miło z kim spędzić czas, a nie nawiązywać głębokich relacji. Tylko to nie oznacza, że chce być wyśmiewana.

Nie możesz się zadręczać myślami, że każdy cię obgaduje, można by zwariować, gdyby tak sobie z góry założyć. Sama piszesz, że wyciągnęłaś wnioski z dawnych czasów, jesteś ostrożniejsza - to dobrze! Otwieraj się przed innymi, ale wtedy, gdy dobrze daną osobę poznasz, a będzie dobrze.