Czemu większość żyje tylko problemami w związku albo poszukiwaniem partnera?

Czy naprawdę nie można robić czegoś pożytecznego? Czegoś dla swojego rozwoju? Tylko trzeba tracić czas na jakieś chore akcje?

Co za starta czasu i energii na rozmyślanie, gdybanie. I to rozmyślanie przeważnie o osobach, które nam nic z siebie nie dają. Jakieś smski podchody kombinowanie, a na starość i tak stary pójdzie za młodą. A jak pojawią się dzieci to będą tylko kłótnie.

Zero zainteresowań tylko przepierniczanie czasu na wielkie miłości, które i tak są ułudą, bo tak naprawdę nie kochamy tej osoby tylko wyobrażenie o niej w naszych umysłach.

Instynkt rozrodczy, presja społeczna, przeświadczenie że partner to źródło rozkoszy i szczęścia wszelakiego, chęć dowartościowania się za pomocą drugiej osoby, poczucie bezsensu, pustki którą rzekomo ma zapełnić ktoś inny.