Czy jesteście szczęśliwi mieszkając samemu, nie mając znajomych ani partnera?

Mówi się, że człowiek nie powinien uzależniać swojego szczęścia od innych ludzi. Czy ktoś z was potrafi czuć się szczęśliwy zupełnie nie utrzymując relacji z ludźmi (pomijając cześć-cześć z kimś z pracy)?

Ja mam znajomych, z którymi utrzymuję kontakt tylko od czasu do czasu. To znajomi z dawnych lub jeszcze dawniejszych czasów. Spotykam się z nimi od czasu do czasu, żeby podtrzymać kontakt ale obecnie niewiele mnie z nimi łączy, trudno byłoby chyba znaleźć tematy do rozmowy, gdybyśmy się częściej spotykali. Oni się sami z siebie do mnie też prawie nie odzywają.

Kiedy jestem w związku, nawet nieudanym, to jakoś się trzymam. Nawet jeśli głównie koresponduję a spotykam się rzadko. NAtomiast kiedy nie jestem w związku to jestem w rozsypce.

Ktoś też tak ma?

Szczęście a brak nieszczęścia to różnica. Tak naprawdę nikt nie jest szczęśliwy, wszystkim czegoś w życiu brakuje, sztuką jest nie bycie nieszczęśliwym, kochany i kochający człowiek przy nas zwielokrotnia tego prawdopodobienstwo.

1 minutę temu, Gość Gość napisał:

Szczęście a brak nieszczęścia to różnica. Tak naprawdę nikt nie jest szczęśliwy, wszystkim czegoś w życiu brakuje, sztuką jest nie bycie nieszczęśliwym, kochany i kochający człowiek przy nas zwielokrotnia tego prawdopodobienstwo.

No tak. To ja niestety nie tylko nie jestem szczęśliwy ale jestem nieszczęśliwy. I moje pytanie brzmi, czy można nie być nieszczęśliwym, będąc w zasadzie całkowicie samemu?

Jeśli jest totalnie aspołeczny to na pewno ale w zupełnej dziczy raczej nikt nie przeżyje bez wpływu na łeb. Pomijam ludzi którzy uzależniają swoje bytowanie od bycia w związku bo to dla mnie choroba psychiczna. 

6 minut temu, Gość gość napisał:

Ja mam znajomych, z którymi utrzymuję kontakt tylko od czasu do czasu. To znajomi z dawnych lub jeszcze dawniejszych czasów. Spotykam się z nimi od czasu do czasu, żeby podtrzymać kontakt ale obecnie niewiele mnie z nimi łączy, trudno byłoby chyba znaleźć tematy do rozmowy, gdybyśmy się częściej spotykali. Oni się sami z siebie do mnie też prawie nie odzywają.

Kiedy jestem w związku, nawet nieudanym, to jakoś się trzymam. Nawet jeśli głównie koresponduję a spotykam się rzadko. NAtomiast kiedy nie jestem w związku to jestem w rozsypce.

 

Ktoś też tak ma?

Czyli uzależniasz swoje poczucie wartości od bycia w związku takim czy innym, ktoś taki jak ty, z całym szacunkiem, jest bluszczem a nie partnerem, ani nie kochasz, ani nie jesteś kochany, niskie poczucie wartości sprawia,  że będziesz z byle kim, co  jeszcze je obniża u ciebie.  

Tak

19 minut temu, Gość gość napisał:

Mówi się, że człowiek nie powinien uzależniać swojego szczęścia od innych ludzi. Czy ktoś z was potrafi czuć się szczęśliwy zupełnie nie utrzymując relacji z ludźmi (pomijając cześć-cześć z kimś z pracy)?

Jak chcesz być szczęśliwy z kimś skoro sam nie potrafisz zadbać o własne szczęście? Druga osoba nie jest wyłącznie o dawania szczęścia, na to trzeba pracować wspólnie. Masz teraz super okazje do poznania siebie, pracy nad sobą, rozwijania nowych pasji. Z takim nastawieniem jak teraz nie wróżę dobrze Twoim związkom. Pewnie zaczną się rozpadać po okresie zauroczenia i pierwszej fascynacji. Nie ma czegoś takiego jak druga połówka, która Cię uzupełni. Każdy jest pełnowartościowy, nawet będąc sam. Powodzenia 

jesli akceptuje sie bycie samemu to na pewno mozna z tym zyc calkiem dobrze, gorzej jesli usilujemy znalezc szczescie przy innych ludziach a relacje z innymi osobami przychodza trudno. Wtedy na pewno cierpi sie z tego powodu. Ja tak mam bardzo chce kontaktu z innymi ludzmi jednoczesnie wycofujac sie z takich mozliwosci z powodu leku przed akceptacja, ocena tej drugiej strony

39 minut temu, taki_tam_ja napisał:

Jak chcesz być szczęśliwy z kimś skoro sam nie potrafisz zadbać o własne szczęście? Druga osoba nie jest wyłącznie o dawania szczęścia, na to trzeba pracować wspólnie. Masz teraz super okazje do poznania siebie, pracy nad sobą, rozwijania nowych pasji. Z takim nastawieniem jak teraz nie wróżę dobrze Twoim związkom. Pewnie zaczną się rozpadać po okresie zauroczenia i pierwszej fascynacji. Nie ma czegoś takiego jak druga połówka, która Cię uzupełni. Każdy jest pełnowartościowy, nawet będąc sam. Powodzenia 

łatwo powiedzieć, ja pracuje nad soba i robię wszystko by być szczęśliwy ale nie będę bo mam gównianą chorobe uszu i chyba musze sie powiesić

Mimo że mam pasje to jestem nieszczęśliwy ze względu na brak znajomych i dziewczyny.

Ja bym nie potrafiła, ale sądzę, że można być szczęśliwym i będąc zupełnie samemu, to zalezy od sposobu myslenia.

ja niestety nie mam takiej umiejetności, choć czasem lubie pobyć sama, ale jednocześnie mieć w glowie, ze w kazdej chwili moge sie do kogos odezwac