jak sobie radzicie z samotnością..

kochani na obczyźnie każdy lata za swoimi sprawami nie maja czasu na przyjaźnie dom praca praca dom klub dla obleśnych podrywaczy tylko zostały..i kosciol..jednak każdy pragnie kontaktów z przyjaciółmi odległości straszne każdy  ma rodzinę , samotni  dyndają się tak miedzy kościołem a samotnością..jak wy radzicie sobie z samotnością

nijak 

masturbuję się i od razu mi lepiej

mam ten sam problem co autorka, szczególnie że nie mieszkam w dużym mieście tylko na prowincji

Nie radzę sobie. Dotyk drugiej osoby jest potrzebny.

Mam 38 lat, nie radzę sobie. Chcę tylko normalnego, samodzielnego, dobrze zarabiającego mężczyzny któremu w głowie nie tylko szybki numerek. Ale gdzie tacy są?

jaki to normalny? ile to "dobrze" zarabiający? i co ty wniesiesz w świat takiego? 

12 godzin temu, Gość ona38 napisał:

dobrze zarabiającego mężczyzny

Ah ta kasa.

Ja mam partnera a nie mam prawie w ogole znajomych. Nie robie nic zlego, nie zachowuje sie dziwnie, etc. A jakos tak poki co wychodzi. Miejsce pobytu nie sprzyja. 

Nie radze sobie z tym za dobrze, wydaje mi sie ze cos jest ze mna nie tak, choc obiektywnie wiem ze tak nie jest. 

Zorganizowane formy zabijania czasu typu kolka fotograficzne i inne bzdety, na ktore czlowiek sie zapisuje bez specjalnej pasji, byleby cos porobic i kogos poznac zawsze mnie odstreczaly. 

Nie umiem podtrzymywac plytkich znajomosci. Te glebsze jesli byly z facetami, zawsze zostawaly dosc dramatycznie zrywane, bo oni chcieli ode mnie czegos wiecej. Z kobietami jakos nie nadaje na tych samych falach, trafi sie czasem jedna na 50, ktora gada z sensem.

No i co tu poczac, takie zycie. 

Wszystko zalezy od oczekiwan co do znajomosci, od tego ile sie ma kasy zeby inwestowac w te potencjalne „hobby” i testowanie nowych rzeczy. Przynajmniej z wielkomiejskiej perspektywy.