zaczac nowe zycie

Faktycznie przede wszystkim idź po wsparcie emocjonalne,najgorsze to poczucie bycia samemu i bezsilnosc. Ale nie do psychologa lepiej do psychoterapeuty bo on nie tylko wysłucha ale da Ci jakieś wytyczne pokaże że nie jesteś bez wyjścia a to że tak się czujesz jest zupełnie normalne i bardzo nieprzyjemne.Dwie bardzo ważne rzeczy zdrowie fizyczne i samopoczucie z resztą poradzisz sobie na pewno dobrze jak już zadbasz o te dwie rzeczy.Ty sama wiesz czy związek można ratować czy już się nie da.

Jakbym czytała o sobie... Też pracowałam na czyjąś karierę i teraz zostałam sama z dwójką dzieci i kredytem.. Nie mam jak iść do pracy bo nie mam z kim zostawić dziecka młodszego. Byłam u psychiatry i dostałam jakieś proszki uszczesliwiajace ale chyba jestem na nie odporna bo nie widzę efektów. Siedzę i myślę... i nie wiem co robić..

Dnia 31.05.2019 o 23:03, Gość Kolejna porzucona napisał:

Jakbym czytała o sobie... Też pracowałam na czyjąś karierę i teraz zostałam sama z dwójką dzieci i kredytem.. Nie mam jak iść do pracy bo nie mam z kim zostawić dziecka młodszego. Byłam u psychiatry i dostałam jakieś proszki uszczesliwiajace ale chyba jestem na nie odporna bo nie widzę efektów. Siedzę i myślę... i nie wiem co robić..

Słowo klucz, robić. Rób cokolwiek, byle się nie załamać.

I tak jak w temacie. Zacząć nowe życie. Kobieta 40+chętnie popisze z mężczyzną w podobnym wieku. 

bialystorczyk77@o2.pl

Piękne by to było gdyby można było zamknąć to co bolesne i zacząć od nowa.Jednak tak dobrze to nie ma.Mozna zmienić swoje życie a doświadczenia, wspomnienia będą. Większość to trud i szara codzienność a już szczególnie jak jest się właśnie w tym okresie dużych problemów.Teraz może Ci się wydawać że jesteś bez wyjścia,wszystko Ci się posypało.Jednak jak już zbierzesz trochę sił trzeba szukać rozwiązań, może rodzina może jedna z organizacji pomocowych,znajomi,pytaj,pytaj.Na pewno nie można w krótkim czasie się podnieść ale można małymi kroczkami,będą radosniejsze dni jak i te przykre ,pytaj i szukaj.Mozesz próbować afirmacji,rozmawiać z terapeutą żeby zobaczyć wyjście którego być może teraz nie widać.

Odpowiadam Ci ponownie ja rozumiem jak możesz się czuć choć nie dosłownie każdy jest inny ale w sporej części,sama przeszłam coś podobnego jeśli chodzi o cięższy stan załamania.Wazne nie bądź  bierna, podnieść się po każdym upadku szukać i żyć.

Wszystkie Kobiety uważają, że są pokrzywdzone, a ja akurat jestem w podobnej sytuacji, tylko jako facet, po tej drugiej stronie.
Też mieliśmy firmę i żona "pomagała" i za to, że traktowałem ją jak pracownika, mściła się w łóżku i wszelkim życiu rodzinnym.
Pieniądze które zarabialiśmy chętnie się wydawało, ale już popracować, to była dla niej krzywda.
Na szczęście dzieci już dorosłe, majątek podzieliliśmy i chyba to już koniec. (zobaczymy czy nie będzie wojny przy realnym podziale majątku i wyprowadzce...)
Nie da się wspólnie żyć, jeśli ciągle mamy do siebie żal, pretensje i oboje uważamy, że druga strona nas krzywdzi. Cyba lepiej się rozstać ?
Zdecydowaliśmy się na separację, bo drugiego ślubu i tak nie będzie. Czasem nawet bywa u nas lepiej, ale następnego dnia znów pretensje i ciężko już będzie to naprawić.