Strach przed nowym życiem

Witajcie,

Jestem 30letnią kobietą. Od roku po rozwodzie. Mieszkam w małym mieście, około 25 tys. mieszkańców, w którym mam dobrą pracę i zero znajomych. Wszyscy stąd uciekli lub żyją w szczęśliwych związkach. Po pracy chodzę na fitness lub basen i każdy dzień jest taki sam. Czasami wieczory spędzam u rodziców, którzy mieszkają jakieś 7 min. drogi autem dalej. Weekendy zawsze spędzam z rodzicami.

Ostatnio naszła mnie myśl by zmienić miejsce zamieszkania na miasto wojewódzkie oddalone jakieś 90 km od mojego. Za tym przemawia: więcej perspektyw, rozwój zawodowy, możliwość poznania kogoś i więcej alternatyw na spędzanie wolnego czasu. Niestety jest jeden minus RODZICE. Bardzo ich kocham i jestem z nimi bardzo zżyta. Mam wyrzuty sumienia, że teraz gdy są po 60tce ja spakuję się i ich zostawię na starość. Nigdy nie wyjeżdzałam z mojego miasta na dłużej. Studiowałam zaocznie i bardzo ciężko jest mi podjąć decyzję. proszę o opinię osób postronnych. Co byście zrobili na moim miejscu.

Będę bardzo wdzięczna za wszelkie sugestie i spostrzeżenia.

skomplikowany temat, az bardzo

jestes jedynaczka?

jakie zdrowie rodzicow? jak ich zwiazek, wszystko ok?

jak twoje finanse? jak ich finanse?

90km dalej to nie tragedia, powinnas myslec przede wszystkim o sobie

3 minuty temu, Gość gosc napisał:

skomplikowany temat, az bardzo

jestes jedynaczka?

jakie zdrowie rodzicow? jak ich zwiazek, wszystko ok?

jak twoje finanse? jak ich finanse?

90km dalej to nie tragedia, powinnas myslec przede wszystkim o sobie

Mam jeszcze brata, który mieszka w tym samym mieście co ,,My''. Rodzice nie są chorzy, ale co raz młodsi wiadomo,że też nie. Finanse w porządku. Rodzice oboje na emeryturach, radzą sobie dobrze i ja również jestem samodzielna. Własne mieszkanie samochód, praca.

Sęk w tym, że ja ciągle się o nich martwię,że mogę być potrzebna a mnie nie będzie. Nie będę mogła pomóc na odległość...Sama nie wiem o co chodzi. Powinnam być szczęśliwa, że mogę się wyrwać z pipidówy, a tu ten lęk...

39 minut temu, Gość Domi napisał:

Witajcie,

Jestem 30letnią kobietą. Od roku po rozwodzie. Mieszkam w małym mieście, około 25 tys. mieszkańców, w którym mam dobrą pracę i zero znajomych. Wszyscy stąd uciekli lub żyją w szczęśliwych związkach. Po pracy chodzę na fitness lub basen i każdy dzień jest taki sam. Czasami wieczory spędzam u rodziców, którzy mieszkają jakieś 7 min. drogi autem dalej. Weekendy zawsze spędzam z rodzicami.

Ostatnio naszła mnie myśl by zmienić miejsce zamieszkania na miasto wojewódzkie oddalone jakieś 90 km od mojego. Za tym przemawia: więcej perspektyw, rozwój zawodowy, możliwość poznania kogoś i więcej alternatyw na spędzanie wolnego czasu. Niestety jest jeden minus RODZICE. Bardzo ich kocham i jestem z nimi bardzo zżyta. Mam wyrzuty sumienia, że teraz gdy są po 60tce ja spakuję się i ich zostawię na starość. Nigdy nie wyjeżdzałam z mojego miasta na dłużej. Studiowałam zaocznie i bardzo ciężko jest mi podjąć decyzję. proszę o opinię osób postronnych. Co byście zrobili na moim miejscu.

Będę bardzo wdzięczna za wszelkie sugestie i spostrzeżenia.

Przepraszam, 90km to dla Ciebie problem? Ludzie codziennie dojeżdżają do miasta po 50km, a Ty masz pronlem, żeby ich odwiedzać na weekend?

24 minuty temu, Gość Kiss napisał:

Przepraszam, 90km to dla Ciebie problem? Ludzie codziennie dojeżdżają do miasta po 50km, a Ty masz pronlem, żeby ich odwiedzać na weekend?

Rozumiem. Niestety życie mnie źle doświadczyło. Rozwód zrobił swoje. Odczuwam lęk, który mnie blokuje. Boję się, że kiedyś mogę żałować decyzji.