Czy ja jestem nienormalna? Nie radzę sobie z tym uczuciem... mam napady złości, płaczu.

Byłam ponad miesiąc domem tymczasowym dla psa odebranego ze złych warunków. Właściciel psa ma ogromne znajomosci i pies musiał wrócić do niego. Od tego czasu jestem w rozsypce psychicznej, w środku dnia potrafię się rozpłakać... Obiecałam temu psu, ze nie dam go skrzywdzić, ze postaram się go chronić. Pokazałam mu co to miłość, ciepło i dom. I sama musiałam go oddać w ręce człowieka, który go nie kocha.

Czy to się nadaje do psychologa? Może dla niektórych to śmieszne bo „to tylko pies” a ja czuje, ze go zawiodłam, zdradziłam. W dniu kiedy musiałam go oddać patrzył za mną smutnie jak się oddałam. 

Wariujesz, nie masz poważniejszych problemów?

Świata nie naprawisz.

Ja sobie powtarzam jedną złotą myśl: jak z jakimś problemem sobie nie radzisz to oznacza, że to nie twój problem.

Na niektóre rzeczy nie mamy wpływu.

10 minut temu, Bezedury napisał:

Wariujesz, nie masz poważniejszych problemów?

Świata nie naprawisz.

 

Ja sobie powtarzam jedną złotą myśl: jak z jakimś problemem sobie nie radzisz to oznacza, że to nie twój problem.

Na niektóre rzeczy nie mamy wpływu.

Całego nie ale bezbronna istota mi zaufała a ja ja zawiodłam. Ta sytuacja do końca rozwaliła mnie psychicznie. Ostatnio chodziłam w pracy i powstrzymywałam się od płaczu bo oczy już miałam pełne.

Jak nie masz na to wpływu to nie jest to twój problem.

Tyle w temacie. Życie to nie je bajka. Tu trzeba czasem zagryźć wargi.

Jakbym ja chciał się przejmować każdą taką sytuacją to bym miał już wrzody na żołądku i do psychiatry co tydzień latał i do jakiegoś psychologa co drugi dzień.