Związek z kaleką mnie przerasta

Kocham moją niepełnosprawną dziewczynę, ale nie wiem czy chcę z nią być.

Laura ma 23 lata, ja 21. Studiuję z jednym roku z jej młodszą siostrą. Rok temu Gabi przyprowadziła ze sobą na domówkę u kolegi ze studiów Laurę. Na początku myślałem, że Gabryśka przyprowadziła ze sobą młodszą siostrę z gimbazy, na co wskazywałby jej delikatny typ urody,ale okazało się, że to Laura jest starsza. Jednak najbardziej zaciekawiły mnie to, że dziewczyna ma ze sobą kule inwalidzkie. Pomyślałem : "Po kiego Gabi przyprowadziła dziewczynę z kontuzją na imprezę? I tak siedzi i nic nie robi" Postanowiłem się o to zapytać i okazało się, że to nie jest kontuzja, tylko trwały niedowład, głównie nóg, trochę rąk i stąd kule. Do końca imprezy nie odzywałem się bo było mi głupio.
Następnego dnia zobaczyłem na fejsie zaproszenie od Laury. Niechętnie przyjąłem. Okazało się, że ta moja odwaga tylko zaimponowała tej dziewczynie. Zaczęliśmy pisać, niby od niechcenia, ale potem okazało się, że mamy takie same gusta muzyczne (stary polski rock) filmowe (Uwielbiamy Rosyjską kinematografię) oraz podobne poglądy na życie. Nie zauważyłem kiedy zacząłem szukać wymówek by odwiedzać ją w domu czy zabierać na spacery i stało się - po czterech tygodniach znajomości zostaliśmy parą. Ja jestem jej pierwszym chłopakiem a ona moją czwartą dziewczyną. Uwielbiam z nią być, rozmawiać, cenię jej życie bardziej niż moje, ale powoli przeraża mnie to, że nie jest taka jak inne dziewczyny. Spacer dłuższy niż godzina? odpada, no chyba że wózkiem. Nigdy nie widziałem jej w dłuższych włosach, bo przez ten lekki niedowład nóg nie jest w stanie sama ich związać, dlatego ciągle ma fryzurę na Matyldę z "Leona Zawodowca". Buty? Tylko ortopedyczne, chyba że adidasy z usztywnianą piętą najlepiej na rzepy bo sznurówki też odpadają. Sam widziałem, że raz klapki jej spadały z nóg przy chodzeniu... No i nie studiuje, oblała parę razy maturę (matma) chociaż jest inteligentna, oczytana, czyta książki nawet pisze własną. Chodzi do weekendowej szkoły policealnej, ale co jej po Techniku BHP? Ma rentę i alimenty od ojca ( rozwiódł się z jej matką gdy dowiedział się, że Laura jest niepełnosprawna, a alimenty nadal się jej należą, bo jak dziecko jest niepełnosprawne to należą się jej do końca życia) czyli żyję z pieniędzy innych ludzi. Za to cały czas się rehabilituje, ćwiczy sama w domu codziennie ( oprócz niedziel) dwa razy w tygodniu ma rehabilitantkę no i jeździ na te turnusy cztery razy do roku, ćwiczy tam od ósmej do szesnastej, i fakt są postępy szczególnie po tych turnusach, bo zaczyna chodzić z jedną kulą, trochę z kijkami takimi do biegania, wiadomo niedowład i rehabilitacja na zawsze zostaną, ale możliwe, że będzie mogła chodzić powolutku bez kul.

Kocham ją, ale przeraża mnie to, jak bardzo mamy różne życia...

Analizowanie takich bzdetow jak brak studiów czy super pracy albo rodzaj butów nie ma sensu. Życie na tym nie polega. Bardzo trudno jest znaleźć miłość. Niektórzy szukają całe życie bez skutku. I nigdy nie wiesz czy za rok ty nie wyladujesz na wózku. Życie jest przewrotnie. Jak kochasz to nie analizuj. Smakuj to. Bądź szczęśliwy z tym. Może to właśnie najfajniejsze chwile twojego życia. Czas sam zweryfikuje co będzie z wami dalej. 

23 minuty temu, JuliuszSz napisał:

Kocham moją niepełnosprawną dziewczynę, ale nie wiem czy chcę z nią być.

Laura ma 23 lata, ja 21. Studiuję z jednym roku z jej młodszą siostrą. Rok temu Gabi przyprowadziła ze sobą na domówkę u kolegi ze studiów Laurę. Na początku myślałem, że Gabryśka przyprowadziła ze sobą młodszą siostrę z gimbazy, na co wskazywałby jej delikatny typ urody,ale okazało się, że to Laura jest starsza. Jednak najbardziej zaciekawiły mnie to, że dziewczyna ma ze sobą kule inwalidzkie. Pomyślałem : "Po kiego Gabi przyprowadziła dziewczynę z kontuzją na imprezę? I tak siedzi i nic nie robi" Postanowiłem się o to zapytać i okazało się, że to nie jest kontuzja, tylko trwały niedowład, głównie nóg, trochę rąk i stąd kule. Do końca imprezy nie odzywałem się bo było mi głupio.
Następnego dnia zobaczyłem na fejsie zaproszenie od Laury. Niechętnie przyjąłem. Okazało się, że ta moja odwaga tylko zaimponowała tej dziewczynie. Zaczęliśmy pisać, niby od niechcenia, ale potem okazało się, że mamy takie same gusta muzyczne (stary polski rock) filmowe (Uwielbiamy Rosyjską kinematografię) oraz podobne poglądy na życie. Nie zauważyłem kiedy zacząłem szukać wymówek by odwiedzać ją w domu czy zabierać na spacery i stało się - po czterech tygodniach znajomości zostaliśmy parą. Ja jestem jej pierwszym chłopakiem a ona moją czwartą dziewczyną. Uwielbiam z nią być, rozmawiać, cenię jej życie bardziej niż moje, ale powoli przeraża mnie to, że nie jest taka jak inne dziewczyny. Spacer dłuższy niż godzina? odpada, no chyba że wózkiem. Nigdy nie widziałem jej w dłuższych włosach, bo przez ten lekki niedowład nóg nie jest w stanie sama ich związać, dlatego ciągle ma fryzurę na Matyldę z "Leona Zawodowca". Buty? Tylko ortopedyczne, chyba że adidasy z usztywnianą piętą najlepiej na rzepy bo sznurówki też odpadają. Sam widziałem, że raz klapki jej spadały z nóg przy chodzeniu... No i nie studiuje, oblała parę razy maturę (matma) chociaż jest inteligentna, oczytana, czyta książki nawet pisze własną. Chodzi do weekendowej szkoły policealnej, ale co jej po Techniku BHP? Ma rentę i alimenty od ojca ( rozwiódł się z jej matką gdy dowiedział się, że Laura jest niepełnosprawna, a alimenty nadal się jej należą, bo jak dziecko jest niepełnosprawne to należą się jej do końca życia) czyli żyję z pieniędzy innych ludzi. Za to cały czas się rehabilituje, ćwiczy sama w domu codziennie ( oprócz niedziel) dwa razy w tygodniu ma rehabilitantkę no i jeździ na te turnusy cztery razy do roku, ćwiczy tam od ósmej do szesnastej, i fakt są postępy szczególnie po tych turnusach, bo zaczyna chodzić z jedną kulą, trochę z kijkami takimi do biegania, wiadomo niedowład i rehabilitacja na zawsze zostaną, ale możliwe, że będzie mogła chodzić powolutku bez kul.

Kocham ją, ale przeraża mnie to, jak bardzo mamy różne życia...

Zależy od siły uczuć. W razie ewentualnego rozwodu pół pensji będziesz jej oddawał do końca życia, kto zajmie się dziećmi? To nie są drobnostki, bierzesz olbrzymi ciężar na siebie, zastanów się czy jesteś wystarczająco silny. 

no tak, brak długich włosów u panny musi powodować u ciebie cierpienia nie z tej ziemi.

wiec po co sie z nia zwiazales?

powiem Ci cos jestes ochydny, dziewczyna sama ma problem, postaw sie w jej miejscu, a slowa ze zyje z pieniedzy innych ludzi swiadcza o tym ze jestes niezwykle prymitywny mlokosie

A ja rozumie autora. Bylam kiedys z chlopakiem ledwo chodzacym o kulach. Oni nie znaja trudu pracy bo nigdy nie pracowali. Autor bedzie charowal na rodzine i jeszcze opiekowal sie dziecmi. Jesli ma watpliwosci to milosc nie jest silna i to nie przetrwa.

1 godzinę temu, 84Michal84 napisał:

wiec po co sie z nia zwiazales?

powiem Ci cos jestes ochydny, dziewczyna sama ma problem, postaw sie w jej miejscu, a slowa ze zyje z pieniedzy innych ludzi swiadcza o tym ze jestes niezwykle prymitywny mlokosie

Ta, a później będzie płacił jak Marcinkiewicz z kalekiej Izabel, zapłacisz za niego? 

Hm. Laura nie przepada za dziećmi, więc nie chce ich mieć, ale sama mówi, że nawet jeśli zechce je mieć, ale nie będzie na tyle fizycznie samodzielna by zająć się dziećmi w podstawowym zakresie  to nie ma mowy o dziecku.

A Laura chce być pisarką, ewentualnie dorabiać przez internet.

1 minutę temu, JuliuszSz napisał:

Hm. Laura nie przepada za dziećmi, więc nie chce ich mieć, ale sama mówi, że nawet jeśli zechce je mieć, ale nie będzie na tyle fizycznie samodzielna by zająć się dziećmi w podstawowym zakresie  to nie ma mowy o dziecku.

A Laura chce być pisarką, ewentualnie dorabiać przez internet.

I tak będziesz obciążony dodatkowo, ale jeśli kochasz to próbuj.