Moja córka twierdzi że jest trans

Co robić? Udać się z nią do psychologa czy zostawić ten temat dla wszystkich do przetrawienia? Wczoraj napisała mi list, w którym twierdzi, że czuje się trans, że lepiej by się czuła będąc chłopcem, że woli jak mówi się do niej w osobie męskiej. Mówi, że czuje się tak od roku, jak dla mnie to jest chęć zwrócenia na siebie uwagi i w jakiś sposób chęć wyróżnienia się ale kiedy zaproponowałam wizytę u psychologa to odmówiła że nie potrzebuje się zwierzac nikomu...nie wiem co robić, jestem przerażona, ona ma 16 lat. Od zawsze interesowała się jakimiś anime, była inna, miała własny styl ubioru ale nie męski ani żadne duże ciuchy zakrywajace ciało...ogladala się do niedawna za chłopakami A teraz wyjeżdża mi z tekstem że jest trans, przykre to, niewiem co robić 

Przede wszystkim nie odtracaj jej bo być może jesteś pierwszą osobą której to powiedziała .usiądź porozmawiaj z nią ,przytul ..niech Ci opowie co czuje prosto z serduszka.

Nie odtracilam, wiedzą już jej 2 koleżanki...Nie przytulilam jej bo choć jestem osobą tolerancyjna to jak to powiedziała, zamurowalo mnie, ona nigdy nie dawała sygnałów że jest jej źle we własnym ciele, prędzej bym pomyślała, że może być lesbijką... powiedziałam jej, żebyśmy wróciły do tematu za kilka lat A teraz przyjęłam to do wiadomości ale niech nie myśli, że będę mówiła do niej w męskiej formie itp., jak to przeczytałam to myślałam że ona mnie wkreca i chce zobaczyć na ile jestem tolerancyjna, ale jak się poplakala to zwatpilam  że to próba wkrecenia mnie...

Też tak uważam, próbowałam wszystkiego żeby tego nie oglądała ale nic to nie dało...

1 godzinę temu, BennieAndTheJets napisał:

Teraz każde dziecko jest trans, poczekajcie z tym do osiemnastki przynajmniej to może jej to przejdzie, jak nie to kaplica i nie będziesz miała zbyt dużo do powiedzenia. 

To samo jej powiedziałam, ale po głowie chodzi już ta myśl... dziś jest dretwa atmosfera, wydaje mi się że żałuje tego co powiedziała, nie bardzo obie wiemy jak się zachować, unika mnie, niewiem czy drążyć temat czy dac to w zapomnienie na parę lat...

3 minuty temu, BennieAndTheJets napisał:

Ja bym z nią pogadał o tym na Pani miejscu, skoro faktycznie czuje się źle w swoim ciele tyle lat to nie zaszkodzi poczekać jeszcze te dwa. Sam jestem młodym człowiekiem i wiem ile się u mnie zmieniło na przestrzeni kilku lat, a moje myślenie, podejście do siebie i do świata zmieniło się drastycznie. Niech Pani się nie martwi, to nie jest koniec świata ale tranzycja to nie jest takie hop siup, są osoby, które potem tego żałują i jest ich całkiem sporo. Najważniejsze żeby miała w Pani oparcie i żeby nie robiła na przekór, fakt faktem 18 lat to zawsze jeszcze "gnojek" ale nie taki jak 16 latka/latek. Nie tatuuje się dzieci 16 letnich, a tatuaż można jeszcze usunąć, mocno posuniętego skutku tranzycji nie za bardzo. 

Dzięki za słowa otuchy, źle jej jest niby od roku dlatego uważam że to jest jakias chwilowa fascynacja...jakis bunt, szukanie siebie...

polecam seksuologa, zrobia jej testy na tozsamosc plciowa- to wyjasni, czy to potrzeba czy moda

potem obadacie co dalej, bo moz ebyc trans moze byc nieheteronormatywnosc

jak bedzie chcial(a) tranzycje, to 2 lata zycia w roli, zmiana dokumentow, hormony, operacja

tak wyglada procedura w PL

daj jej wsparcie, zapisz do specjalisty

9 godzin temu, Glori napisał:

Też tak uważam, próbowałam wszystkiego żeby tego nie oglądała ale nic to nie dało...

To żart? Anime to bardzo szeroka kategoria filmów/seriali animowanych, a ich wspólna cecha jest taka, że pochodzą z Japonii. To tak, jakbyś ''próbowała wszystkiego'', żeby nie oglądała amerykańskich seriali. Jeden serial drugiemu nierówny. Zresztą oglądanie anime nie ma nic do tożsamości płciowej, do jasnej cholery.

Jesteś matką i powinnaś być dla swojego dziecka wsparciem, niezależnie od jego decyzji, dopóki nie robi sobie oczywiście krzywdy. Nikt w tydzień nie zrobi twojemu dziecku żadnej operacji korekty płci, bo tak jak ktoś wyżej już pisał, proces przygotowania trwa bardzo długo. Póki co zaakceptowanie syna i mówienie do niego tak jak sobie życzy nie kosztuje cię absolutnie nic (mi, losowej osobie z internetu, nie sprawia najmniejszego problemu 'przestawienie się' na męskie zaimki, a przecież mówię o kompletnie obcym mi człowieku i równie dobrze mogłoby mi być wszystko jedno -- a jednak mam w sobie na tyle szacunku, by zwracać się do niego w konkretny sposób), a dla niego będzie oznaczało bardzo wiele, bo w tym kraju który nie akceptuje inności, przynajmniej rodzic będzie ostoją i wsparciem. Nawet, jeśli za jakiś czas odkryje, że to jednak nie to, przynajmniej będzie miał pole żeby szukać własnej tożsamości i żyć w zgodzie ze sobą, nie musząc się przed tobą ukrywać.

Przypadków samobójstw osób LGBT+ na całym świecie jest zbyt wiele, żeby było warto ryzykować życie dziecka, bo ''jesteś tolerancyjna, ale...". No, to super tolerancja, taka akurat na odległość, ale jak już trzeba uszanować uczucia najbliższej osoby, to nagle się kończy.

11 godzin temu, bazibaz napisał:

polecam seksuologa, zrobia jej testy na tozsamosc plciowa- to wyjasni, czy to potrzeba czy moda

potem obadacie co dalej, bo moz ebyc trans moze byc nieheteronormatywnosc

jak bedzie chcial(a) tranzycje, to 2 lata zycia w roli, zmiana dokumentow, hormony, operacja

tak wyglada procedura w PL

daj jej wsparcie, zapisz do specjalisty

Ona  nie chce iść do żadnego specjalisty 

8 godzin temu, bibibibi napisał:

To żart? Anime to bardzo szeroka kategoria filmów/seriali animowanych, a ich wspólna cecha jest taka, że pochodzą z Japonii. To tak, jakbyś ''próbowała wszystkiego'', żeby nie oglądała amerykańskich seriali. Jeden serial drugiemu nierówny. Zresztą oglądanie anime nie ma nic do tożsamości płciowej, do jasnej cholery.

 

Jesteś matką i powinnaś być dla swojego dziecka wsparciem, niezależnie od jego decyzji, dopóki nie robi sobie oczywiście krzywdy. Nikt w tydzień nie zrobi twojemu dziecku żadnej operacji korekty płci, bo tak jak ktoś wyżej już pisał, proces przygotowania trwa bardzo długo. Póki co zaakceptowanie syna i mówienie do niego tak jak sobie życzy nie kosztuje cię absolutnie nic (mi, losowej osobie z internetu, nie sprawia najmniejszego problemu 'przestawienie się' na męskie zaimki, a przecież mówię o kompletnie obcym mi człowieku i równie dobrze mogłoby mi być wszystko jedno -- a jednak mam w sobie na tyle szacunku, by zwracać się do niego w konkretny sposób), a dla niego będzie oznaczało bardzo wiele, bo w tym kraju który nie akceptuje inności, przynajmniej rodzic będzie ostoją i wsparciem. Nawet, jeśli za jakiś czas odkryje, że to jednak nie to, przynajmniej będzie miał pole żeby szukać własnej tożsamości i żyć w zgodzie ze sobą, nie musząc się przed tobą ukrywać.

 

Przypadków samobójstw osób LGBT+ na całym świecie jest zbyt wiele, żeby było warto ryzykować życie dziecka, bo ''jesteś tolerancyjna, ale...". No, to super tolerancja, taka akurat na odległość, ale jak już trzeba uszanować uczucia najbliższej osoby, to nagle się kończy.

Może w anime nie ma nic strasznego ale wiem, kiedy jest zdrowe oglądanie A kiedy mi ja te bajki odebrały, jakby amerykańskie seriale tak ja uzależnily to też bym zabraniala i się martwiła, przez te anime byłyśmy u psychologa bo w żaden sposób nie było zdrowego oglądania tylko uzależnienie, ponoć miała z tego wyrosnąć i jakoś tylko się pogłębia, zawala naukę, znajomych bo żyje wirtualnym świecie, durnych chińskich programów! Więc nikt mi nie powie, że to jest dobre i zdrowe do jasnej cholery! 

Właśnie się przekonałam na własnej skórze, że być tolerancyjnym dla obcego jest lżej niż dla kogoś bliskiego, jestes obcym z Internetu i właśnie dlatego jest ci lżej się przestawić, znam temat LGBT, nikomu z tych osób nie uroilo się w głowie z dnia na dzień że będzie trans lub homo, od wczesnych lat już wiedzieli że sa inni, ona mi wyskoczyła, że od ok.roku się tak czuje

Uszanuje jej uczucia jeśli za kilka lat będzie twierdziła, że nadal czuje się chłopcem, narazie wydaje mi się że to za wcześnie, napewno nie będę mówiła do tego czasu w formie męskiej!

Dnia 17.07.2020 o 07:24, Glori napisał:

Co robić?

Zaakceptuj. Nie walcz z tym. Im bardziej będziesz walczyć tym gorszy efekt osiągniesz. Jeśli to chwilowe, przejdzie samo. Jeśli na serio to walcząc tylko ją krzywdzisz. W kim ma szukać oparcia jeśli nie w matce? Jeśli nie znajdzie w Tobie, znajdzie w kimś innym.

Odsyłanie człowieka z takim problemem na "za kilka lat" jest równoznaczne ze spadaj na drzewo. To życie twojego dziecka. Rozmowa oraz konieczność wizyt u specjalistów jest nadzwyczaj ważna. Trzeba przede wszystkim "zidentyfikować problem" i trzeba dać dziecku akceptację. Dziecko otworzyło się przed Tobą. Ty idź do psychologa i poszukaj wsparcia aby móc udzielić go dziecku. Nie czekaj aż minie, samo się rozwiąże itd.

11 minut temu, Alutek napisał:

Odsyłanie człowieka z takim problemem na "za kilka lat" jest równoznaczne ze spadaj na drzewo. To życie twojego dziecka. Rozmowa oraz konieczność wizyt u specjalistów jest nadzwyczaj ważna. Trzeba przede wszystkim "zidentyfikować problem" i trzeba dać dziecku akceptację. Dziecko otworzyło się przed Tobą. Ty idź do psychologa i poszukaj wsparcia aby móc udzielić go dziecku. Nie czekaj aż minie, samo się rozwiąże itd.

Ale ja jej nie odtracilam, rozmawiałam z nią bardzo spokojnie, pomimo targajacych mną emocjom, powiedziałam jej, że niewiem co dalej z tym począć, że może skorzystamy z pomocy psychologa ale odmówiła, jak ją nakłonić... znam ją, mamy bardzo bliskie relacje i dlatego nie mogę uwierzyć w to co ona mi powiedziała, nie widzę jej takiej, prędzej bym uwierzyła jakby powiedziała, że jest lesbijką, A ona mi mówi, że czuje się trans hetero... już całkiem zglupialam bo niewiem w końcu czy podobają jej się kobiety czy mężczyźni...

5 minut temu, Glori napisał:

Ale ja jej nie odtracilam, rozmawiałam z nią bardzo spokojnie, pomimo targajacych mną emocjom, powiedziałam jej, że niewiem co dalej z tym począć, że może skorzystamy z pomocy psychologa ale odmówiła, jak ją nakłonić... znam ją, mamy bardzo bliskie relacje i dlatego nie mogę uwierzyć w to co ona mi powiedziała, nie widzę jej takiej, prędzej bym uwierzyła jakby powiedziała, że jest lesbijką, A ona mi mówi, że czuje się trans hetero... już całkiem zglupialam bo niewiem w końcu czy podobają jej się kobiety czy mężczyźni...

Idź sama porozmawiaj z psychologiem, Tobie też potrzebne jest wsparcie. Zostaniesz też skierowana do specjalisty lub do ludzi , którzy okażą Ci pomoc w tym trudnym temacie. Przekonasz się, że nie jestes sama. Przede wszystkim potrzebny Ci kontakt z ludźmi, których dotyczy ten sam temat.

Witam dziś natknęłam się na ten temat.Od kilku dni przechodzę podobną sytuację z moją córką.Targaja mną podobne odczucia, chciałam się zapytać co dalej,jak Wasze losy się potoczyły.

Dnia 17.07.2020 o 07:24, Glori napisał:

Co robić? Udać się z nią do psychologa czy zostawić ten temat dla wszystkich do przetrawienia? Wczoraj napisała mi list, w którym twierdzi, że czuje się trans, że lepiej by się czuła będąc chłopcem, że woli jak mówi się do niej w osobie męskiej. Mówi, że czuje się tak od roku, jak dla mnie to jest chęć zwrócenia na siebie uwagi i w jakiś sposób chęć wyróżnienia się ale kiedy zaproponowałam wizytę u psychologa to odmówiła że nie potrzebuje się zwierzac nikomu...nie wiem co robić, jestem przerażona, ona ma 16 lat. Od zawsze interesowała się jakimiś anime, była inna, miała własny styl ubioru ale nie męski ani żadne duże ciuchy zakrywajace ciało...ogladala się do niedawna za chłopakami A teraz wyjeżdża mi z tekstem że jest trans, przykre to, niewiem co robić 

Witaj .Mam ten sam problem .Córka każe zwracać się do siebie po męsku ,do tego doszły sznyty na rękach ,problemy emocjonalne ,myśli samobójcze ........też fascynuje się mangami ,anime ....kulturą azjatycką.... maskuje swoje piersi ,nie akceptuje siebie .Chodzimy do psychologa i psychiatry .Na razie jest taki efekt że nie samookalecza się od dłuższego czasu .Psycholog twierdzi że dla jej dobra mamy zwracać się do niej po męsku .Psychiatra że to fascynacja azjatami.wiec jestem załamana ....nie wiem kogo słuchać .przygladam się ....w dzieciństwie od 0-15 lat nic nie wskazywało na to by miała być trans .Napiszcie jak potoczyły się sprawy .

Moja córka w czasie pandemii całkowicie wchłonęła się w świat mangi i anime, tak bardzo że zaczęła upodabniać się do jednego bohatera, płci męskiej. Teraz uważa że jest chłopakiem , ubiera się w męskie ciuchy ścięła włosy, zakrywa oczy grzywką. Nie idzie się z nią dogada., Chodzi do psychologa, jestem pewna że się tnie, nosi tylko długie rękawy.Czy ktoś miał podobny problem?

Bardzo dziękuję za wskazówki , my jako rodzina bardzo ją wspieramy ale na razie nie chce z nami rozmawiać tylko z psychologiem. Mam nadzieję że zaufa jej na tyle że opowie co ją dręczy